|
หัวข้อ: สิ่งบางสิ่งยากแท้แม้ยามเอ่ย เริ่มหัวข้อโดย: รพีภัทร ที่ 20 เมษายน 2012, 11:01:AM สิ่งบางสิ่งยากแท้แม้ยามเอ่ย เมื่อความทุกข์บุกโหมโถมไม่ยั้ง เพียงหนึ่งครั้งพลั้งพลาดพินาศสิ้น ใจหนึ่งใจร้องไห้คล้ายชาชิน ความรู้สึกขาดวิ่นช้ำสิ้นดี เหนื่อยเหลือเกินจิตใจที่แบกรับ มากจนไม่อาจนับกลับเข้าที่ น้ำท่วมตาจนแห้ง...แล้งไม่มี ก็แค่นี้เท่านั้นที่ฉันเป็น สิ่งบางสิ่งยากแท้แม้ยามเอ่ย ความคุ้นเคยที่มีกลับไม่เห็น เรื่องบางเรื่องแสนง่าย...กลับยากเย็น หยาดกระเซ็นความทุกข์ บุกสู่ใจ ยิ่งหาทางแก้ปมยิ่งซมหนัก ทุกทางล้วนถูกดักสกัดใหญ่ ไม่มีแม้เสียงสะอื้นจากภายใน ทั้งที่มันอ่อนไหว...คล้ายสิ้นลม ล้มทั้งยืนฝืนหยัด...หยัด ไม่อยู่ ทุกคำนึงพรั่งพรู สุดขื่นขม คือความช้ำย้ำชัด มัดใจซม กระทั่งฉัน นอนจม...กับน้ำตา รพีภัทร หัวข้อ: Re: สิ่งบางสิ่งยากแท้แม้ยามเอ่ย เริ่มหัวข้อโดย: ดาว อาชาไนย ที่ 20 เมษายน 2012, 11:30:AM หัวใจใครก็หัวใจใครย่อมแผก ไม่มีแปลกอย่าดื้อไปถือสา บังคับใจยากล้ำเป็นธรรมดา จะให้มารักเรายากเท่าไร ต่างคนมีที่หมายกันหลายอย่าง ต่างก็สร้างจุดหมายปลายฝันใฝ่ จึงมิมีอำนาจประหลาดใด จะเสียใจต้องทนบนน้ำตา ดาว อาชาไนย หัวข้อ: Re: สิ่งบางสิ่งยากแท้แม้ยามเอ่ย เริ่มหัวข้อโดย: Music ที่ 20 เมษายน 2012, 03:12:PM emo_79 เมื่อความทุกข์บุกโหมโถมไม่ยั้ง จะกี่ครั้งที่จบการคบหา มิโอดครวญชวนปรับให้กลับมา เป็นชะตาฟ้าปิดลิขิตคำ เหนื่อยเหลือเกินจิตใจที่แบกรับ ยิ่งล้มพับหลายหนผู้คนขำ มิต้องเหลือเสี้ยวใจให้ใครจำ การกระทำถูกไวรัสที่คัดกรอง สิ่งบางสิ่ง..ยากแท้แม้ยามเอ่ย ไฉนเลยต้องแก้ตัวให้มัวหมอง เขาเห็นเราไร้ค่ามิน่าครอง คงตรึกตรองพอดู..จึ่งรู้ใจ ยิ่งหาทางแก้ปมยิ่งซมหนัก ปล่อยจมปลักนำหนุนต้องคุณไสย คงเห็นชอบเป็นผิด..จึงคิดไกล เห็นผิดไปเป็นชอบ..ต้องขอบคุณ ล้มทั้งยืนฝืนหยัด...หยัด ไม่อยู่ เหมือนถูกขู่ไล่สับกรับกระสุน ส่งเสียงรัวทั่วทำไม่ค้ำจุน เหมือนสิ้นบุญกันต่อ..ยากพรรณนา ปล่อยทุกสิ่งให้ผ่าน..กับการจาก มิต้องฝากพร่างพรมลมปรารถนา มิโอดครวญชวนปรับให้กลับมา เป็นชะตาฟ้าปิดลิขิตคำ emo_13..ขออนุญาต..ยกกลอนสดับ.ของท่าน รพีภัทร..มาตั้งทุกบทค่ะ |