พิมพ์หน้านี้ - “เมื่อเวร..(กรรม)..กำชัยชนะ”

ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

บทประพันธ์กลอนและบทกวีเพราะๆ => กลอนเพื่อน => ข้อความที่เริ่มโดย: masapaer ที่ 17 มีนาคม 2012, 10:33:PM



หัวข้อ: “เมื่อเวร..(กรรม)..กำชัยชนะ”
เริ่มหัวข้อโดย: masapaer ที่ 17 มีนาคม 2012, 10:33:PM
“เมื่อเวร..(กรรม)..กำชัยชนะ”



ถึงสหาย..

เจ้าเดียวดายโดดเดี่ยวเปลี่ยวดวงจิต
ร้างมิ่งมิตรชิดใกล้คล้ายเขาหนี
อดีตเก่าความหลังครั้งก่อนนี้
เคยอยู่ดีเพียงใดในวันวาน

นึกถึงสุขสมสร้างทางก่อนเก่า
อยู่กับเงาความฝันอันแสนหวาน
ภิรมย์ใจฉาบฉวยช่างป่วยการ
เป็นทาสหลงทรมานอยู่ปานใด

เหยียบอยู่เหนือหมู่ชนบนความโศก
ทั้งด้วยโลกแบ่งปันสร้างสรรค์ให้
มิตรกลับโกยหวังบนผลกำไร
มิเห็นหัวตัวใคร..ใหญ่คับฟ้า

กระเสือกสนลนลานควานไขว่ค้น
เทียวแกะเปลือกเกลือกวนดิ้นค้นหา
กรรโชกขูดจุดเชื้อเพื่ออัตตา
กลับหลงว่าบุญหนักด้วยศักดิ์ตน

บารมีเงินทองกองอำนาจ
มิตรประกาศกำชัยขยายผล
อหังการผยองครองกมล
สามารถล้นคว้าชัยได้มาครอง

กรรมหรือเวรอันใดไม่รู้จัก
ความได้รักมิตรเน้นเป็นเจ้าของ
กระสันโลภโมโหโอ่ลำพอง
เวรจะคล้องกรรมจะดึงถึงนรก!



เถิดสหาย

โปรดสดับไตร่ตรองลองพินิจ
สิ่งที่มิตรไม่ดูรู้ตระหนก
ไม่ประหม่าประหวั่นสั่นสะทก
กำลังทับทรวงอกน่าตกใจ

ถึงคราวพ่ายชะตาฤาจะรู้
ความอดสูทั้งมวลล้วนเผาไหม้
อกระอุคุเดือดเชือดด้วยไฟ
จะถึงทีกำชัยของเวรกรรม!

ยังมิสิ้นชีพวายให้อาสัญ
ดั่งถูกทัณฑ์เฆี่ยนหวายกายตกต่ำ
มลทินอาบตัวหมองโดนจองจำ
ทุกกระทำคือตรวนมวลสำนึก

อำนาจหดยศหายในท้ายสุด
ขยะมุดตะกอนซ่อนผลึก
ขยายแผ่ตัวตนบนส่วนลึก
กดประสาทรู้สึกว่าเจ็บนัก

ทุกอย่างยังดำเนินเพลินเวลา
ปกติเหมือนคราก่อนเศร้าหนัก
วัฎฏ์เวียนว่ายร่ายไปไม่หยุดพัก
เพียงแตกหักแล้วมานวิญญาณรอน

ความวิโยคอดสูประตูปิด
เสียจริตติดบ่วงทะลวงหลอน
กัดทำลายจิตใจในยามนอน
ดั่งเผาร้อนเมื่อเวร..(กรรม)..กำเส้นชัย!

~masapaer~


หัวข้อ: Re: “เมื่อเวร..(กรรม)..กำชัยชนะ”
เริ่มหัวข้อโดย: panthong.kh ที่ 18 มีนาคม 2012, 02:31:AM
(http://www.qzub.com/bar_002.gif) (http://www.qzub.com)
เมื่อเวรกรรม กำชัย ให้มัวหมอง
จำจักต้อง ทำดี นี้จงได้
กลัวยิ่งนัก ไม่รู้จัก ทำฉันใด
ยากแก้ไข บาทบ่วง ห้วงแห่งกรรม

มุ่งถือศีล กินเจ ทุ่มเทนัก
ด้วยก่อนเคย จมปลัก รักถลำ
ฤทัยแตก แหลกร้าว คราวชอกช้ำ
ต้องรับกรรม เสียหนัก แทบอยากตาย

ก่อนความรัก รุมเร้า เข้าตาบอด
เจ็บตลอด มานาน จนพานหน่าย
คิดสับสน เวียนวน มิรู้คลาย
เกือบจะสาย วายวอด จอดไม่แจว

ถอยออกมา ตั้งหลัก หักใจได้
ถอนฤทัย ไหวหวั่น ครั้นกินแห้ว
มุ่งหน้าหา พระธรรม เพื่อนำแนว-
สว่างแพร้ว เพริดพิศ จิตจึงดี
พันทอง
(http://www.qzub.com/bar_002.gif) (http://www.qzub.com)