พิมพ์หน้านี้ - ความตายที่สุพรรณ

ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

บทประพันธ์กลอนและบทกวีเพราะๆ => กลอนวิงวอน+กลอนอ้อนวอน => ข้อความที่เริ่มโดย: สิงขร ที่ 30 มกราคม 2012, 11:31:PM



หัวข้อ: ความตายที่สุพรรณ
เริ่มหัวข้อโดย: สิงขร ที่ 30 มกราคม 2012, 11:31:PM
แผ่นดิน  สะเทือน  เลื่อนลั่นก้อง
พี่น้อง   ของสุพรรณ  อกสั่นไหว
เขามา  วันตรุษ  จุดพลุไฟ
ทำไง  ไม่ทราบ  ราบพสุธา

สนั่น  ครึกโครม  โหมลุกไหม้
เปลวไฟ  พวยพุ่ง  มุ่งเข้าหา
วัดวา   อาคาร เรือ  เจือน้ำตา 
ปวดอุรา  ประมาท  พลาดถึงตาย(4 ศพ ป่วย เป็น 100)
         
     เศร้า   ปมาโท  มัจจุโน ปทัง

              สิงขร


หัวข้อ: Re: ความตายที่สุพรรณ
เริ่มหัวข้อโดย: yaguza ที่ 31 มกราคม 2012, 08:33:AM
อุบัติเหตุ เกิดได้ ไม่คาดคิด
ชีวิต แตกดับ เลือนลับหาย
พลุยักษ์ แผดเผา เข้าทำลาย
เสียหาย ทลายพัง  ทั้งสุพรรณ

เพลิงเผา วอดวาย  มลายสิ้น
ทรัพย์สิน  พินาศ ขาดเชื่อมั่น
บรรหาร  กำชับ  รับประกัน
อย่าหวั่น ท่านยอม พร้อมดูแล

...ยากูซ่า..

 emo_02


หัวข้อ: Re: ความตายที่สุพรรณ (โปรยกลีบไฟ)
เริ่มหัวข้อโดย: เพรางาย ที่ 01 กุมภาพันธ์ 2012, 06:28:AM
โปรยกลีบไฟ

๏ ไม้ดอกออกดอก     กลีบตูมบานออก     บางพลิ้วปลิวไหว
แหวกว่ายแดดลม     ชื่นชมรักใคร่     สีสันสดใส     จับใจใครมอง

๏ ชุมนุมชุมชน     ต่างทิศดั้นด้น     ต่างใจใฝ่ปอง
เทศกาลสุข     ทุกข์ไร้ไกลหมอง     ชมมังกรทอง     ร้องรำทำเพลง

๏ ตระเตรียมข้าวปลา     จัดแจงสินค้า     ตั้งหน้ารีบเร่ง
หวังทันวันงาน     คิดอ่านครื้นเครง     ดอกไม้ทำเอง     บานเบ่งเบิกฟ้า

๏ ดอกไม้ด่วนปั้น     จ่อเชื้อจุดฝัน     มิทันตั้งท่า
แตกกลีบกลางดิน     แหลกวิ่นวิญญาณ์     ร่วงดอกน้ำตา     คละกรีดหวีดโวย

๏ ห้ามเด็กเล่นไฟ     มิห้ามผู้ใหญ่      แล้วใครโอดโอย
พลิกกลับดับสุข     แส้ทุกข์ฟาดโบย     ดอกไม้กลีบโปรย     ใครโรยระทม?



(http://www.qzub.com/bar_032.gif) (http://www.qzub.com)


หัวข้อ: Re: ความตายที่สุพรรณ
เริ่มหัวข้อโดย: สิงขร ที่ 05 กุมภาพันธ์ 2012, 09:25:PM



เห็นด้วยกับท่านเพรางาย



ยามไฟฟ้าดับ  เทียนกลับมีค่า  มหาศาล  แสงส่องแวววับ  ระยับกลางลาน  แจ่มฟ้า
หากมีสิ่งหนึ่ง  แสงซึ่งสว่าง  กว่าเทียนไขนั้น  เทียนกลับมีอัน  มืดมนต์
เป็นอุทาหรณ์  ห่อนว่าชีวิต  มนุษย์นี้ไซร้  ยากแท้จีรัง  เหมือนเทียนเผายัง  ตนเอง
                 
                  อจิรัง  วตยัง  กาโย  ปฐวิง  อธิเส สติ
                  กายของเราไม่เที่ยง  สักวันต้องทอดลงสู่พื้นดิน แล

                                     สิงขร