|
หัวข้อ: รักร้าง ฤๅ ร้างรัก เริ่มหัวข้อโดย: ภูต พเนจร ที่ 17 มกราคม 2012, 06:20:PM ดังประหนึ่งสายฟ้ามาฟันฟาด กลางอากาศขาดสิ้นดินกำสรวล เจ้าลาไกลใจพี่นี้คร่ำครวญ พาให้หวนครวญถึงวันที่ผ่านมา แรกเริ่มรักจักชื่นรื่นรมจิต แนบสนิทชิดเชื้อเสน่หา ดั่งสองเราเฝ้าตามรอยคอยเวลา จนสองรามาร่วมรักปักดวงใจ เจ้าเอ่ยคำยังช้ำยังปักอก เหมือนอุทกเชี่ยวกรากรินหลากไหล โถมซัดสาดด้วยกำลังให้พังไป หวังให้ใจพี่นี้พังทลาย แต่ก่อนเอยเคยเคล้าเจ้าสู่สม ร่วมภิรมย์ชมรักไม่จางหาย ตราบต่อสิ้นดินฟ้าชีวาวาย จักไม่หน่ายคลายจากรักจะภักดี มาวันี้ที่เจ้านั้นลาจาก เจ้ามาพรากดวงฤทัยให้หายหนี หมดความหวังหมดพลังที่ยังมี เหมือนหนึ่งพี่ตายทั้งเป็นเซ่นสังเวย ภูต พเนจรฯ|:๐:|ฯ๛ หัวข้อ: Re: รักร้าง ฤๅ ร้างรัก เริ่มหัวข้อโดย: ภูต พเนจร ที่ 15 พฤษภาคม 2012, 07:47:PM สุริยาลาลับฟ้าให้หาหวน
ทุกคืนค่ำคร่ำครวญให้หวนหา แว่วหริ่งหรีดกรีดเสียงสำเนียงมา เดือนดารามาสาดส่องครรลองทาง วาระหนึ่งพึ่งผ่านมานานล่วง ทั้งแสนหวงห่วงสองให้หมองหมาง ต้องร้างรักจักพรากจำจากนาง ส่งสำเนียงเสียงครวญครางยามนางจร เคยฝากรักปักจิตในมิตรแก้ว ค่อนคืนแล้วแ่่ว่วเสียงกาเสียงหมาหอน นอนทุกข์โศกวิโยกพาให้อาวรณ์ แสนรนร้อนนอนทุกข์ตรมระทมใจ จดยามเช้าเฝ้ามองละอองน้ำค้าง ดูอ้างว้างหม่อหมองต้องหวั่นไหว เคยสนิทชิดแก้มจำแรมไกล คงฝากไว้ให้น้ำตาส่งลานาง ภูต พเนจรฯ|:๐:|ฯ๛ |