|
หัวข้อ: (เมื่อก่อนนั้น ตอนนี้) เริ่มหัวข้อโดย: hort39 ที่ 16 มกราคม 2012, 11:53:PM (เมื่อก่อนนั้น) ฉันเข้ามาบ้านฯนี้อยากมีเพื่อน คอยเอ่ยเอื้อนทักทายเพื่อคลายเหงา แรกไม่มีใครดูกระทู้เรา ทำไงเล่าเขาไม่สนทนเดียวดาย .................... ค่อยๆสร้างตัวตนให้คนเห็น ทุกเช้าเย็นเข็นกลอนนอนตื่นสาย จนเริ่มมีคนอ่านกันมากมาย ทั้งหญิงชายตอบกระทู้ดูเพลินดี เรื่องคะแนนมีบ้างหวังอยากได้ เพราะตั้งใจเปิดประเด็นเน้นเต็มที่ ถ้าเพื่อนชอบก็ซึ้งใจในไมตรี ของอย่างนี้ตามแต่ใจให้เป็นทาน แต่วันนี้คนคุ้นเคยที่เอ่ยทัก เคยรู้จักกลับหายไปหลายท่าน แรงจูงใจจึงหดหายไปตามกาล ถูกเปลี่ยนผ่านรุ่นสู่รุ่นไม่คุ้นเลย .......................... (ตอนนี้) ฉันเข้ามาบ้านฯนี้อย่างที่เห็น ก็แค่เป็นกลอนเงียบดูเรียบเฉย อาจจะฝากกระทู้ดูเชยเชย คนมันเคยแต่งแบบนี้ชีวิตจริืง.. emo_126 หัวข้อ: Re: (เมื่อก่อนนั้น ตอนนี้) เริ่มหัวข้อโดย: amika29 ที่ 17 มกราคม 2012, 12:22:AM ---เมื่อก่อน--- เข้าบ้านมาเพราะความบังเอิญ แรก ๆ ก็เขิล...เป็นอย่างยิ่ง เซ่อ ๆ ซ่า ๆ ไม่รู้อะไรจริง ไม่จริง ตั้งกระทู้แล้วก็ทิ้ง..ไม่ได้เรื่องได้ราวอะไร แต่มีลุงใจดีคอยตักเตือน และผองเพื่อน..ที่มอบความรักให้ มีพี่ที่น่ารักคอยห่วงใย มีน้องคอยปลอบใจดูแล มีอะไรตั้งมากมายหลายอย่าง ให้คนอ้างว้างทำเวลาท้อแท้ ได้เขียนเรื่องราว..คราวอ่อนแอ เวลาที่แพ้...ก็ขอแค่กำลังใจ ตราบวันนี้...ก็ยังเป็นเหมือนเก่า แม้โลกของเราจะเคลื่อนไหว ต่อให้หลายอย่างจะเปลี่ยนไป แต่บางสิ่งในหัวใจ..ไม่เปลี่ยนแปลง เอ-มิ-กา หัวข้อ: Re: (เมื่อก่อนนั้น ตอนนี้) เริ่มหัวข้อโดย: บูรพาท่าพระจันทร์ ที่ 17 มกราคม 2012, 07:03:AM ---เมื่อก่อน--- เข้าบ้านมาเพราะความบังเอิญ แรก ๆ ก็เขิล...เป็นอย่างยิ่ง เซ่อ ๆ ซ่า ๆ ไม่รู้อะไรจริง ไม่จริง ตั้งกระทู้แล้วก็ทิ้ง..ไม่ได้เรื่องได้ราวอะไร แต่มีลุงใจดีคอยตักเตือน และผองเพื่อน..ที่มอบความรักให้ มีพี่ที่น่ารักคอยห่วงใย มีน้องคอยปลอบใจดูแล มีอะไรตั้งมากมายหลายอย่าง ให้คนอ้างว้างทำเวลาท้อแท้ ได้เขียนเรื่องราว..คราวอ่อนแอ เวลาที่แพ้...ก็ขอแค่กำลังใจ ตราบวันนี้...ก็ยังเป็นเหมือนเก่า แม้โลกของเราจะเคลื่อนไหว ต่อให้หลายอย่างจะเปลี่ยนไป แต่บางสิ่งในหัวใจ..ไม่เปลี่ยนแปลง เอ-มิ-กา ถึงวันเคลื่อน เดือนคล้อย ปีลอยผ่าน แต่ดวงมาน มิผันผาย หรือหน่ายแหนง มิรวนเร เหหัน สรรค์พลิกแพลง มิกรีดแทง แสร้งฉล สร้างกลลวง จะมั่นคง ยงยืน ทนฝืนเจ็บ แม้หนาวเหน็บ เจ็บจินต์ สิ้นของหวง ถึงบากหน้า ฝ่าหนาม จะตามทวง ถึงต้องบ่วง ถ่วงทับ แทบดับจินต์ จนวันนี้ พี่ยัง เหมือนดังเก่า ยังเพียรเฝ้า ขวัญจิตต์ คิดถวิล ทุกคืนค่ำ ซ้ำทิวา เป็นอาจิณ ถึงม้วยดิน สิ้นฟ้า ยังอาวรณ์.../ emo_116 บูรพาท่าพระจันทร์ |