|
หัวข้อ: หนาว..สะท้าน เริ่มหัวข้อโดย: เลดี้ ที่ 12 ธันวาคม 2011, 09:26:PM ลมหนาวโชยพัดผันร่างสั่นไหว สะท้านในไหวคลอนกร่อนด้วยเหงา กรรโชกแรงปลิดปลิวหัวใจเรา กายสั่นเทา หนาว..สะท้าน หวั่นแรงลม อากาศแห้งใจโหยดูโรยร้าง ความอ้างว้างเหน็บหนาวเข้าถาถม ย่ำซ้ำเติมใจเก่าเก่าร้าวระทม คงสาสมพรหมสั่งแต่ครั้งใด ใบไม้ปลิวแห้งหลุดแล้วหยุดนิ่ง ใจประวิงหวิวหวั่นสะท้านไหว ดูเหมือนเจ้าหมดเยื่อไม่เหลือใย ด้วยปลิดใบพ้นต้นหล่นลงดิน โอ้..ใจเจ้า เหงา หนาว รวดร้าวไหม ลมกร่อนใจกัดกล้ำน้ำเซาะหิน โบกสะบัดพัดแรงแทงชีวิน แทบแดดิ้นเดียวดายกลางสายลม http://www.youtube.com/watch?v=yDKzRnwaH3M#noexternalembed (http://www.youtube.com/watch?v=yDKzRnwaH3M#noexternalembed) emo_79 หัวข้อ: Re: หนาว..สะท้าน เริ่มหัวข้อโดย: นางฟ้า ชาลี ที่ 13 ธันวาคม 2011, 03:30:AM (http://i95.photobucket.com/albums/l131/chingdong_2006/8-2.gif) สายลมพริ้ว ลิ่วมา ข้าสัมผัส สายลมพัด พาใจ ให้ขื่นขม สายลมรัก มักลวง ปวงระทม สายลมห่ม ห่อรัก ชักหวั่นใจ หนาวร่างกาย หายได้ ใช้ผ้าห่ม หักใจข่ม ซมซาน นานแค่ไหน หากหนาวจิต ฤทธิ์ร้าย ย้ายเข้าใน หนาวใจไซร้ ใช้ใจห่ม บ่มรักเอา นางฟ้า ชาลี (http://i95.photobucket.com/albums/l131/chingdong_2006/1-2.gif) หัวข้อ: Re: หนาว..สะท้าน เริ่มหัวข้อโดย: panthong.kh ที่ 13 ธันวาคม 2011, 03:42:AM emo_86 emo_86 หนาวสะท้าน ผ่านผิว เนื้อหนาวเหลือ เวลาเมื่อ พระพายโชย โปรยประสม แสนเดียวดาย อ้างว้าง อย่างระทม ยะเยือกเย็น สายลม ไม่สมฤดี หนาวสะบั้น หันหา คว้าอกกอด น้ำค้างยอด ใบหญ้า เบือนหน้าหนี ยามไร้คู่ อยู่เดียว เปลี่ยวชีวี ไร้สุขขี หนาวแท้ แย่เต็มทน จำต้องฝืน ยืนหม่น ระคนร้าว ในอกอ้าว ร้าวรวด ปวดเหลือล้น ใครเมตา ช่วยที ได้กุศล หนาวยังไม่ ผ่านพ้น ต้องทนรอ พันทอง |