ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

         หยาดน้ำค้างบนบทกวี

  น้ำค้างพราวพร่างไม้    ม่านใบ
แสงเก็จแก้ววาวใส        ส่องสะท้อน
เห็นยิบ ยิบแต่ไกล        ไม้ประดับเพชรเอย
รอแดดสายแผดร้อน      เหือดแห้งระเหยหาย

  ใต้ไม้น้ำค้างพบ       โคลงประหลาด
บันทึกลงแผ่นกระดาษ  ยู่หยี้
ต้นหายบทท้ายขาด    ไม่จบ
โคลงคัดดินสอนี้        คำถ้อยบรรจง


"  แว่วว่ามีคู่เจ้า          ดวงใจ แล้วนา
 แว่วว่าเหมาะสมสมัย    กับน้อง
 แว่วหูไม่ฝาดไป         พลันสะอึก
 ทราบตอบแล้วคำร้อง  รับได้แท้จริง

   ไร้ประโยชน์มีรึต้อง   เสียใจ
 ใช่สลักสำคัญอะไร     อกช้ำ
 น้ำตาช่างหลั่งไหล     ไม่หยุด
 หวนกลับหลังเดินจ้ำ   สุดกลั้นจำลา "


  ลมฤดูหนาวเริ่มต้น             โบกโบย
ผลักเก็จน้ำค้างโรย              สู่พื้น
เป๊าะ เป๊าะ เป๊าะกระเซ็นโปรย  หยาดหยด
ใบยอดเขียวชุ่มชื้น              หย่อมหญ้างอกงาม

  เก็จน้ำค้างละลิ่วหร้วง    อากาศ
น้ำหยดใสสะอาด           ดิ่งหล้า
หนึ่ง สองกระทบกระดาษ  แตกซ่าน
อีกหยดสาม สี่ ห้า         ดับเศร้าคำโคลง

  ฟ้าแจ่มกระจ่างเก็จแก้ว  ระเหยหาย
โคลงคัดใต้โคนไม้        เปล่าแล้ว
น้ำค้างส่งมอบกาย        ก้อนเมฆ
โคลงรักดั่งดวงแก้ว       อยู่ขึ้นใจกวี

 

เพียงคำเขาเล่าอ้าง           อึงอล
เลือกตัดไมตรีคน              คิดแพ้
ตะวันเยี่ยมเวหน              หดหู่
ใดเท็จใดเที่ยงแท้             เลศร้ายตามเลย


พานทองเอยฝากไว้           ใจเรา
ฝนสาดโทรมแดดเผา          ผุดริ้ว
เผยผิวด่างดำเทา                ซุกซ่อน
พานชุบถ้วนทุกนิ้ว              แหลกแล้วใจใคร

ใสพราวน้ำหยาดค้าง            เย็นคำ
ยะเยียบคลุมพงดำ               เคลือบคล้าย
มะปรางอาบฝนพรำ             หยดเกาะ
โคลงคัดบทส่งท้าย             รดรื้นหญ้าราย



(http://www.qzub.com/bar_014.gif) (http://www.qzub.com)