ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

......มีหนึ่งหาง...สี่ขา...กับ..ตา...แสนเศร้า

...ขอยอบเข่า...วอนกรุณา...น้ำตาไหล

...ช่วยพวกหนู...จากเหตุ..แห่งเพทภัย

...รู้..น้ำใจ..ท่านเหนือกว่า...มหาชล


......เขียนด้วยความรู้สึก..ทุกข์...ที่ไม่สามารถทำสิ่งใดได้เท่าความคิด......ช่วงนี้เกาะติดกับเวปพันทิปห้องจตุจักรค่ะ...

......หาก..หัวใจ...คือก้อนเนื้อ....เจือด้วยเลือด

...บัดนี้เหือด....น้ำตาพรั่งหลั่ง...เป็นสาย

...เมื่อเห็นภาพ..น่าอดสู....ความดูดาย

...ต่อสหายผู้ซื่อยิ่ง....ทิ้งได้ลง



......รู้สึก..เครียด.....ทั้งที่ไม่ประสบภัยใดใด...กำลังพยายามกล่อมความคิดตัวเองว่า...ความตาย...ของสรรพสัตว์ก็แค่การเปลี่ยนจากสภาวะหนึ่งไปสู่อีกสภาวะหนึ่ง...ความทุกข์ใจทุกข์กาย..ทรมาน...เป็นวิบากของแต่ละจิต...


...ภาพ..ของคุณกาแฟดำ..เดิมอ่านแค่ตัวหนังสือค่ะ...เพิ่งได้เห็นภาพ...สะเทือนใจ..จนอยาก...หมดสติ...พร้อมกับตื่นมาแล้ว...ลืมหมด...แต่...หันไปมอง"วันเพ็น"...ครั้งใด..ภาพน้องหมา..น้องแมวต่างๆที่โชคร้ายก็ฉายชัดขึ้นมาทุกคราวไป...