ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

ขออนุญาตพูดธรรมดาแล้วกันนะครับ

สิ่งที่เป็นที่ทำอยู่ทุกวันนี้อย่าเรียกว่าความสุขเลยคุณ  ควรเรียกว่า ความบันเทิง

หรือความเพลิดเพลินใจจะถูกกว่า  เพราะคำว่าความสุขนั้นยังคงอีกไกลกว่านี้

การเที่ยว  การซื้อของ  การทำนู่นทำนี่ (รวมถึงการแต่งกลอน)เป็นแค่ความเพลิดเพลินใจ

ชั่วครู่ชั่วยาม  ไม่เรียกว่าความสุขหรอก ความสุขที่ผมฝันหรือปรารถนาก็คือ

การได้มีบ้านอยู่ใกล้ๆเขื่อนหรือทะเลสาบสักแห่ง  ได้พายเรือจับปลาทุกวัน

อยู่กับคนรัก  หรือไม่ก็มียานอวกาศซักลำ  ได้ขับยานท่องอวกาศไปพร้อมกับคนที่ตนรัก

แบบนี้มั้งถึงจะเรียกว่าความสุข  ซึ่งมันไม่มีวันที่จะเป็นจริงได้......55555 emo_47

  ....ที่ห่างเหิน ไม่ได้แปลว่าห่างหาย...

......กับหนึ่ง..ชีวิน....ที่สิ้นใจ

...นำฤทัยพิศได้หลายสถาน

...ทุกชีวิตมีสิทธิเอื้อและเจือจาน

...แม้นช่วงวาร...สุดท้าย...ลมหายใจ


......วันนี้..กิจกรรมทั้งหลายที่ไม่เกี่ยวกับอาชีพการงาน...น้องสาวทำแกงเผ็ดเป็ดย่างแสนอร่อย...พากันไปถวายเพลพระบนเขาที่หาดแม่พิมพ์...ขับรถย้อนกลับมาทำธุระที่บ้านเพ...แล้วขับกลับย้อนมาที่หาดแม่พิมพ์อีกครั้ง...จะไปหาอะไรทาน...พ้นหน้าบ้านไปไม่ไกลนัก...น้องหมาทุรนทุรายอยู่เกือบกลางถนน....รถชน....เอาไงดี....เก้ๆกังๆกับน้องหามเค้ามาในที่ร่มที่สุด..ตาเค้ายังแจ๋ว...ไม่ร้องไห้ว่าเจ็บตรงไหน...จับตรงไหนเค้าก็ไม่ร้อง....พรุ่งนี้นัดหมอมาทำวัคซีนน้องหมาที่บ้าน...ถ้าเค้าทนได้....แต่เมื่อเย็นเดินกลับไปดู...เค้าตายแล้ว....นอนแบบเดิมอย่างที่หามเค้ามาจากถนน...ช่วงเวลานั้นทำให้เห็นหลายๆอย่างที่ต่างๆกันไป.....ผู้คนเยอะแยะที่มองเค้า....เฉยๆ....รถบรรทุกคันใหญ่ที่ขับมาระหว่างที่ทุลักทุเลกับการพยายามแตะต้องตัวเค้า...รถบรรทุกขับเบี่ยงตามมือที่เรากวัดไกวให้ไปห่างๆ....เรียบเรียงไม่ค่อยถูกเท่าไรนัก...แต่เชื่อว่า..ลมหายใจสุดท้ายของเค้าสัมผัสได้กับความเอื้ออารีของหลายๆชีวิตที่รายรอบเค้าในนาทีทีเหลือ...

เมตตาธรรมค้ำจุนโลก