|
หัวข้อ: ถวิลนวล เริ่มหัวข้อโดย: บัณฑิตเมืองสิงห์ ที่ 27 กันยายน 2011, 08:07:AM ถวิลนวล ถึงยอดขวัญวันหนาวราวหิมะ ฝนโปรยประสะดุ้งกลางทุ่งเหมย แดดอ่อนอ่อนตอนรุ่งฟุ้งอย่างเคย ลมรำเพยพากลิ่นจากถิ่นรัก เป็นสายหอมหวลมาติดนาสา ประดังมาวาโยเยือนประจักษ์ สายลมปรวนชวนให้น้ำใจภักดิ์ เลยทายทักมักจี่ที่นวลน้อง สะโอดสะองนงคราญสำราญจิต ปลุกชีวิตวกวนหม่นทั้งผอง คนเคยคู่เคียงกันวันเรืองรอง ขอใฝ่ปรองดองด้วยอำนวยจินต์ จากทุ่งเหมยมากล้นระคนสี นวลนารีเนื้อนุ่มทุ่มถวิล ขอสักคราพากายหมายยลยิน พักตร์ยุพินเพียงนิดที่คิดไว้ จักขอบคุณบุญหาวสกาวฟ้า เมื่อถึงคราครองอยู่คู่นวลใส เป็นเช่นนกเงือกสองครองคู่ไป ตราบวันไร้ชีพม้วยมรณา (http://www.klonthaiclub.com/pic/bar_017.gif) บัณฑิตเมืองสิงห์ หัวข้อ: Re: ถวิลนวล เริ่มหัวข้อโดย: Music ที่ 27 กันยายน 2011, 09:37:AM emo_62 ณ ค่ำคืน...ฝืนฝากไว้ซากแข เก็บซ่อนแผลแปรผันไม่หรรษา มิมีแล้วหนึ่งในร้อยคอยเยียวยา ปิดตำราคุกคามสามหัวใจ พอรุ่งสางฟ้าใส..จะใส่เสริม อยากเฉลิมฉลองความผ่องใส พ้นจากบ่วงหวงแหนมาแสนไกล มิเห็นใครรักเดียวได้เกลียวกลม มาพบเธอ"ถวิลนวล"ยังครวญคร่ำ จรดพร่ำเงือกคู่ที่สู่สม นกกระยางเยี่ยงกันขวัญภิรมย์ ต้องตายตรมตามติดดวงจิตรัก ความภักดีมีหล่นอยู่บนโลก มหาโศกกำสรดเมื่อหมดหลัก นิจจาเอ๋ยเผยใจร่ำไรภักดิ์ เป็นชนักในห้วงถูกล่วงเกิน เหม่อมองฟ้าสดใสอยากไปต่อ สำนึกก่อปล่อยวางความห่างเหิน กลับสับสนเกินกล้ำจะย่ำเดิน เหมือนยังเพลินกับทุกข์ที่ลุกลาม ๑๐๙๑๓ (กราบขอโทษท่าน Sitang ที่ต้องเปลี่ยนคำลงท้าย.) หัวข้อ: Re: ถวิลนวล เริ่มหัวข้อโดย: sitang ที่ 27 กันยายน 2011, 11:16:AM โอ้นวลเอยเคยเคียงอยู่เพียงข้าง ต้องลาร้างเลิกลาทำห่างเหิน ทางที่ก้าวรอยเท้าที่ย่ำเดิน ต่างเหลือเกินแตกต่างระหว่างเรา มองพระจันทร์บนฟ้าที่ไกลโพ้น ณ.ทางโน้นมีไหมไหนความเหงา ฉันกระซิบบอกรักเธอเบาเบา ในร่มเงาของกาลที่ผ่านมา ยังคิดถึงกันอยู่บ้างหรือเปล่า ฉันยังเฝ้าอิงแอบแนบชิดหา ฝันทุกทีที่ปิดสนิทตา ยามนิทรายังมีภาพเธอวนเวียน อนาถแท้แม้หมายให้ใจภักดิ์ ผิดคลาดนักหนอกาลเวลาเปลี่ยน ถวิลหวังครั้งใดยังใฝ่เพียร แลขีดเขียนเป็นถ้อยร้อยกวี แต่ไหนเล่าเพียงเงาเฝ้าใฝ่ฝัน ไหนฤๅขวัญใจแก้วแพร้วราศี จะมีหรือได้ยินคำพาที เพราะแต่นี้ปฐพีแยกทางเรา สิตางศุ์ ๒๗๐๙๒๕๕๔ หัวข้อ: Re: ถวิลนวล เริ่มหัวข้อโดย: สุนันยา ที่ 27 กันยายน 2011, 03:00:PM ยินคำร้อย ถ้อยรัก สลักถึง ครวญคะนึง ตอกย้ำ ในความเหงา ดวงฤดี ดายเดียว เปลี่ยวซึมเซา อยู่กับเงา ระทม ขมชีวี มีก็เพียง แสงดาว พราวระย้า รัตติกาล เยี่ยมฟ้า อร่ามศรี ใครคนหนึ่ง เคยอ้อน ป้อนวจี เบือนหน้าหนี ห่างเหิน หมางเมินไป เราคนไกล ทำได้เพียง ส่งเสียงผ่าน ว่าสงสาร ยิ่งล้น คนอ่อนไหว อยากปลอบเหงา แต่เรา กลับร้าวใน เพราะดวงใจ กลับคิดถึง ใครหนึ่งคน... "สุนันยา" emo_62 |