|
หัวข้อ: ขอสู้อยู่อย่างนี้ เริ่มหัวข้อโดย: ควายเฒ่า ที่ 26 กันยายน 2011, 01:30:AM ...
หัวข้อ: Re: ขอสู้อยู่อย่างนี้ เริ่มหัวข้อโดย: บ้านริมโขง ที่ 26 กันยายน 2011, 04:47:AM (http://dl2.glitter-graphics.net/pub/1031/1031882rx4xkt4j8r.gif) เกิดมาสู้ อยู่แล้ว แววตาข้าฯ ต้องเดินหน้า เท่านั้น ฉันไม่หนี หวังหลุดพ้นหม่นไหม้ในชีวี ตามวิถีเสรีชนคนเดินดิน ไม่เคยหวังเลอเลิศประเสริฐสิทธิ ไม่เคยคิดเทียมฟ้ามาถวิล เพียงให้ยืนด้วยตนบนธรณิน แม้ชีพสิ้นมีเสรีที่คู่ควร แต่..มากไหม ศัตรูผู้ขวางข้าฯ เป็นเหมือนว่า..ข้าฯ โง่ โชว์ปั่นป่วน ไม่รู้ใครหน้าไหนในกระบวน ที่ข้าฯ ควร เตรียมบั่นให้บรรลัย จึงอ้างว้างเดียวดายคล้ายเดินเดี่ยว คอยมองเหลียวรอบข้างอย่างหวั่นไหว สุดฉงน คนต้องสู้ อยู่ใกล้-ไกล ? “สู้กับใคร” ในชีวิต จิตคำนึง. "บ้านริมโขง" (http://i161.photobucket.com/albums/t221/PLAZE_bucket/kapook_33727.gif) หัวข้อ: Re: ขอสู้อยู่อย่างนี้ เริ่มหัวข้อโดย: Music ที่ 18 มกราคม 2012, 02:00:AM (http://webboard.yenta4.com/uploads/2011/03/13/458220-064731-1908520_attachment.jpg)
สู้..กับจิตสำนึกที่ลึกหล่น สู้..เสียงก่นยมทูตแลภูติผี สู้..สรรพสิ่งน่ากลัวแหละตัวดี มันทวีทุกวัน...ให้สั้นลง มนุษย์ขยายหมายพ่วงดาวดวงหน้า แต่ไม่กล้าปล่อยปลดลดโลภหลง อยู่ด้วยความอึดอัดไม่ตัดปลง แววพะวงไม่สิ้นสุดเหมือนอุดตัน ไร้จุดยืนบนโลกยุ่ง...พยุงร่าง แทบไม่มีที่ว่างให้สร้างฝัน อยู่อย่างหวาดเบื้องบนรอลงทัณฑ์ ความกดดันเดียวดายอยู่ปลายทาง จึงมิอาจค้นพบเพื่อลบเรื่อง ไม่กระเตื้องหมายขจัดเพื่อขัดขวาง แสวงหาคนปลอบใจบอบบาง ต่างอำพรางต่างยุ่งพยุงตน กำลังใจจะอยู่อย่างผู้กล้า เริ่มถอยล่า..เพราะเจตน์คุมเหตุผล โลกสั่นคลอนไม่สู้แบกผู้คน อยู่รอทนวันโลกแตกค่อยแยกทาง ......๑๐๙๑๓...... |