ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

รวบรวมไว้เป็นต้นฉบับน่ะครับ
จะเอาไปประกวดงานเขียน^^

ขออนุญาตนำบทกวีจากที่นี่ไปเผยแพร่นะครับ
ที่ เขียน"ชีวิต"(เฟสบุ๊คหน้าแฟนเพจ) และกูเกิ้ลพลัส เขียนชีวิต

[/size][/glow]

ผมรู้สึกว่าข้อมูลส่วนตัวแปลกๆไป
ไม่ทราบว่าทางเว็ปเขาปรับปรุงอะไรรึเปล่าครับ

แปลกไปตรงส่วนไหนครับ...
(รบกวนแจ้งมาที่ผมทางพีเอ็มด้วยครับ จะดูให้)
 emo_12

"บ้านกลอนไทย"

ปล.ขอบคุณพี่แซมครับ

ตรงรูปประจำตัวครับ แล้วก็ลายเซ็น
แต่ก็ไม่เป็นไรหรอกครับ ขอบคุณครับ   emo_47 emo_47

สาเหตุเกิดจากการย้าย server ครั้งล่าสุดครับ เป็นกันหลายคนครับ

ปล.จากเนื้อเพลงที่กระผมแต่งครับ  ^^

          โศกาแห่งนาฏกรรมข้างถนน
       ตัวตนสีดำที่ฉุดพรากเอาวิญญาณของฉันไป
            ควักลูกตาและฉีกอกกระชากหัวใจ
         หยดเลือดแดงฉานสาดกระเซ็น
              ไร้ซึ่งเสียงกรีดร้อง
   มีเพียงแววตาอันเย้ยหยันของผู้สร้างนาฏกรรมนี้
          ไร้ซึ่งความรู้สึก...
             พร้อมกับการสิ้นสุดของลมหายใจ
          และการลืมตาตื่นในสุสานอันเวิ้งว้าง
    ฉันร่ายลำนำลงบนหลุมศพของตนอีกครั้ง

       'ตัวตนสีดำและฉันแท้จริงคือกันและกัน
             ดำมืดแต่ทรงพลังและงดงาม
         ฉันคือผู้สร้างและผู้ทำลาย
                 ฉันคือโศกนาฏกรรม'

           ...ลำนำบทสุดท้าย...

[/color]

โลกนี้หลากสี
แตกต่าง
แต่ต่างสะท้อนถึงสิ่งเดียว

การกดขี่ทางเพศ
เสียงกรีดร้องของเด็กสาว
น้ำตาและคาวเลือด

เสียงหัวเราะเย้ยหยัน
และความหรรษาแห่งการทำเลว

มากเสียยิ่งกว่าความเห็นแก่ตัว
สูบเสพกำซาบรสกาม
ขยี้เหยียบเสียซึ่งความเป็นคน

ข้าพฯขอสดุดีแด่ความต่ำถ่อย
ด้วยบทกวีไร้ค่า
และลมหายใจไร้เสียง..

ข้าพฯมองเห็นอัตตาของผู้อื่น
ชัดกว่าของตัวข้าพฯเอง
ในนั้นโลกทั้งใบกลายเป็นสีเทา

และยิ่งนานวัน
โลกยิ่งมืดลง
เสียงหัวเราะของบางสิ่งจากข้างใน

บางทีข้าพฯอาจลืมนึกไป
ว่าในความธรรมดาที่มองเห็นนั้น
แท้จริงไม่มีสิ่งใดทำร้ายข้าพฯ

โลกมืดลงทุกวัน.. ทุกวัน..

ข้าพฯคิดถึงชนบท
เสียงเพลงและลำนำที่แว่วผ่านหู
คิดถึงความเรียบง่ายดั้งเดิมที่ถูกละทิ้ง
การเดินทางเพื่อบางสิ่งที่อาจไม่สิ้นสุด
การดิ้นรนต่อสู้เพื่อบางสิ่งที่ยิ่งใหญ่
ความฝัน จินตนา มายาคติแห่งเมืองหลวง
มายาคติแห่งความเป็นมนุษย์
ที่ตรงนั้น การโลดแล่นบนเวทีโลก
การประกาศชื่อตนบนแผ่นจากรึกอันทรงเกียรติ
ข้าพฯเลือกจะดิ้นรนต่อสู้
แบกบางสิ่งที่หนักยิ่งกว่าไว้บนบ่า
การค้นหาบางสิ่งที่เรียกว่า 'ชีวิต'
ซึ่งบางครั้ง ข้าพฯยังคงฝัน
ถึงบ้านหลังเดิมในความทรงจำ
เมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว
ข้าพฯคิดถึงชนบท

ผืนผ้าใบแห่งความรู้สึก
กว้างพอให้จิตรกร
ขีดเขียนโลกทั้งใบ

ความหอมหวาน รอยยิ้ม
พายุโหมกระหน่ำ ฟ้ามืด
ท่วงทำนอง แตกต่าง

โลกคู่ขนาน.. ความเป็นจริงที่แตกต่าง..
เมื่อจินตนาคือความจริง
และคล้ายว่ายามตื่น... นั้นคือนิทรา...

ในโลกของข้าพฯเอง
สงคราม... ไม่มี...
การข่มเหงรังแกไม่มี

แต่ข้าพฯก็เป็นได้เพียง
บางสิ่ง... ที่ว่างเปล่า...
เพื่อบางสิ่ง... ที่เติมเต็ม...

บางครั้งนกนางนวลตัวน้อยนั้น
อาจต้องการโบยบินเพื่อเสรีภาพ
ท่ามกลางท้องนภาอันกว้างไกล
และพายุที่โหมกระหน่ำ.. ไม่เคยหยุด..

แรงบันดาลใจจาก seagull
Jazz album ; Saksri Pang Vongdharadon

ที่แห่งนั้น...
น้ำตา... การด่าทอ...
ป้ายสีและหลอกลวง

เสียงกระซิบของปีศาจร้าย
เสียงกรีดร้องเจ็บปวด
การละครที่เราคือผู้แสดง

การต่อสู้เพื่อการลำลึก
เกียรติยศต่ำถ่อย
ทำให้เราเพียงย้อนกลับไป

..สู่ความเป็นสัตว์และสงคราม..

หยิบฉวยข้าวเปลือกจากผู้ยากไร้
ดื่มด่ำย่ำยีศักดิ์ศรีความเป็นคน
หุ่นเชิดด้อยค่าคือผู้แสดงร่วม

แสดงออกถึงบางสิ่ง
ต่ำต้อยแต่สามัญ

นักรบผู้สูงศักดิ์
เป็นเพียงหน้ากากอันสวยหรู
ใช้เรียกผู้เป็นทาส

เมื่อโลกคือศาสนา
และชีวิตคือความศรัทธา
เราคือผู้มืดบอด

ศาสดาคือเงินตรา
หรือเพียงอัตตา
ไม่แน่ใจ ?

ใครคือหุ่นเชิด ?
.. ไม่แน่ใจ...

ข้าพฯพูดถึงความคิดเห็นส่วนตัวของข้าพฯเท่านั้น
  ถูกผิด ชอบไม่ชอบ นั่นก็แล้วแต่
     แค่ทุกตัวอักษร
  ได้ย้ำเตือนถึง 'ชีวิต'
บางเศษเสี้ยวแห่งสัจจธรรมที่ถูกหลงลืม
 ก็ถือได้ว่าถ้อยวลีเหล่านั้น
ทำหน้าที่ได้อย่างสมบูรณ์ที่สุดแล้ว
  -เขียน"ชีวิต"-

ในความว่างเปล่า
เราคืออาคันตุกะ
ผู้พยายามทิ้งร่องรอยก่อนจาก

เราปั้นแต่งบทกวีจากความเงียบ
และสรรพเสียงที่ไม่เคยเงียบ
เล่าขานถึงการมีชีวิต

ความเงียบของเธอและฉัน
ก่อเกิดสงคราม
และคำพูดที่ปราศจากการรับฟัง

เราสะดุ้งตื่นในยามดึกสงัด
อาวุธร้ายต่างโถมกระหน่ำ
การต่อสู้ยังคงดำเนินไป

จนเมื่อรุ่งสาง เมื่อเราตาสว่าง
ไม่ใช่ด้วยแสงแห่งรุ่งอรุณ
แต่ด้วยความตาย

เราจึงได้ตระหนักถึงคุณค่า
และความว่างเปล่า
ของบางสิ่ง.. เราค้นหา..

บางทีบทกวี
อาจเป็นเพียงการตอบความอยาก
ความกระหายอันบ้าคลั่ง
ความไร้เดียงสา ความเย่อหยิ่ง
หรือเพียงบรรจุความน่าชิงชังอันว่างเปล่า
ก็ได้แต่หวัง ให้คราบไคลนั้นจะหลุดลอก
และคงไว้แค่เพียงในอักษร
ให้อย่างน้อยตัวเราได้เปลือยเปล่า
เสียก่อนจะจากไป..
ในห้วงเวลาที่ไม่เคยหยุด

บางทีบทกวี
อาจเป็นเพียงการตอบความอยาก
ความกระหายอันบ้าคลั่ง
ความไร้เดียงสา ความเย่อหยิ่ง
หรือเพียงบรรจุความน่าชิงชังอันว่างเปล่า
ก็ได้แต่หวัง ให้คราบไคลนั้นจะหลุดลอก
และคงไว้แค่เพียงในอักษร
ให้อย่างน้อยตัวเราได้เปลือยเปล่า
เสียก่อนจะจากไป..
ในห้วงเวลาที่ไม่เคยหยุด
......เขียนชีวิต......


๑.....
ในหลายอย่าง.ของหลายอย่าง.เราตรงกัน
ในหลายอัน.ของหลายฝัน.เราเคียงคู่
ในหลายลึก.ของหลายหวัง.เราพรั่งพรู
ในเนื้อแท้.ของอณู.เราคู่กัน...ฯลฯ

(ชื่นชมคมคำ..ของท่านมาก..ขอรับ)
 emo_126

           
            (http://www.thaihealth.or.th/files/u12897/47ii.jpg)

.. ชีวิตหนึ่งที่ได้เกิดมา..ถูกอบรมสั่งสอนให้เป็นคนรู้จักคิด
คิดในทางที่ดี..กระทำในสิ่งที่ส่งเสริมชีวิตตนให้พ้นทุกข์
ไม่มีผู้ใดมีความสุขได้เต็ม100%ดอก จะมีก็แต่ ผู้ที่มีทุกข์น้อยที่สุดกระมัง
.. เพียงแต่เรารู้จักที่จะเลือกให้ชีวิตทุกข์มาก..หรือทุกข์น้อยเท่านั้น
.. ทุกข์..มันเกิดขึ้นที่ใจ ไม่มีใครทำให้เราเกิดทุกข์ได้ดอก
..ถ้าเราดับทุกข์ที่ใจได้ เราก็มีสุข..

..ใจอย่าไปยึดกับอดีตที่ผ่านมา ..ใจอย่าไปพะวงกับอนาคตที่ยังมาไม่ถึง
..ใจตั้งอยู่กับปัจจุบัน เมื่อมีความทุกข์เข้ามา ก็ดับทุกข์ทิ้งไปเสีย วันหนึ่งๆ
ทุกข์เกิดกับใจตลอดเวลา เอาเรื่องนั้นมาคิด เอาเรื่องนี้มาคิด
ฉะนั้นการเกิดทุกข์ ดับทุกข์ เกิดขึ้นเป็นธรรมดา

.. อยู่ที่เราจะรู้จักเลือกเดินทางที่มีทุกข์น้อยที่สุดต่างหาก ..
            ..กุสุมา..

Near Coda {<Near The End>}
หากชีวิตเรานั้นได้เดินเข้าใกล้จุดสิ้นสุด
คงเป็นเรื่องสามัญธรรมดา
ที่ตรงจุดนั้น เราอาจต้องการอิสรภาพมากกว่าเคย
อยากโลดแล่นผ่านอดีต และอนาคต
อยากเสพกำซาบรสแห่งชีวิตให้เต็มอิ่ม
ดื่มด่ำกับความรัก เครื่องประดับ และหน้ากาก
เมื่อเราใกล้ความสิ้นสุดเรายิ่งโหยหา
หากแต่ในช่วงเวลาสุดท้ายแล้ว
สิ่งที่เราทำได้คงเพียงแค่ยิ้ม
ให้ทั้งอนาคต ปัจจุบัน และอดีต
ปล่อยความทะเยอทะยานเหล่านั้นเสียสิ้น
เพื่อการกลับเริ่มใหม่อย่างว่างเปล่า
สู่วัฏจักรแห่งมนุษย์อันเปลือยเปล่านั้นอีกครั้ง
Near Coda {<Near The End>}

ป.ล.
Near Coda คือชื่อเพลงแจ๊สเพลงหนึ่งที่ผมชื่นชอบครับ

Near Coda {<Near The End>}
หากชีวิตเรานั้นได้เดินเข้าใกล้จุดสิ้นสุด
คงเป็นเรื่องสามัญธรรมดา
ที่ตรงจุดนั้น เราอาจต้องการอิสรภาพมากกว่าเคย
อยากโลดแล่นผ่านอดีต และอนาคต
อยากเสพกำซาบรสแห่งชีวิตให้เต็มอิ่ม
ดื่มด่ำกับความรัก เครื่องประดับ และหน้ากาก
เมื่อเราใกล้ความสิ้นสุดเรายิ่งโหยหา
หากแต่ในช่วงเวลาสุดท้ายแล้ว
สิ่งที่เราทำได้คงเพียงแค่ยิ้ม
ให้ทั้งอนาคต ปัจจุบัน และอดีต
ปล่อยความทะเยอทะยานเหล่านั้นเสียสิ้น
เพื่อการกลับเริ่มใหม่อย่างว่างเปล่า
สู่วัฏจักรแห่งมนุษย์อันเปลือยเปล่านั้นอีกครั้ง
Near Coda {<Near The End>}

ป.ล.
Near Coda คือชื่อเพลงแจ๊สเพลงหนึ่งที่ผมชื่นชอบครับ

๒.....
นอกเสียจากสร่างซา..มิปรากฏ
นอกจากบทเดิมเดิม..อยากเติมฝัน
นอกจากห้วงโหยหา..สารพัน
นอกจากนั้นไขว่คว้า..ไม่น่าผิด....(นะ..ขอหน่อยนะ)

(ฝากเพลง..ของเจ้าคุณอู๋..ให้ฟังแทน  Near Coda นะคะ)

http://www.youtube.com/watch?v=DCsroKsxg4I#noexternalembed&vq=medium#t=124 (http://www.youtube.com/watch?v=DCsroKsxg4I#noexternalembed&vq=medium#t=124)

ในราตรีที่เงียบสงบ
ข้าพฯเห็นด้านมืดของพระจันทร์ได้ชัดเจน
รอยยิ้มที่แฝงเลศนัยสะท้อนผ่านกระจกเงา

ข้าพฯกลัวร้อยยิ้มนั้นหรือ ?
เปล่าเลย ลึกลึกข้าพฯยังหวัง
ให้มีสงครามเกิดขึ้นอีกครั้ง

และในความหวังนั้น
ข้าพฯตระหนักดีว่าข้าพฯต้องการความตาย
มากพอพอกับที่ต้องการการนอนหลับ

แต่ข้าพฯเกลียดสงคราม
สงครามทำให้ข้าพฯหูหนวกตาบอด
ทำให้หิวกระหายและเจ็บปวด

แต่แม้จะเกลียดแต่ก็รัก
แต่ แต่ แต่ แต่ แต่ แต่แต่ แต่แต่แต่....

บางครั้งข้าพฯหวังให้เกิดสงคราม
เพียงเพราะหลังจากเสียงกรีดร้องร่ำไห้
หลังจากการเฉลิมฉลองชัยชนะอันยิ่งใหญ่

เราจะได้ยินเสียงสันติภาพถนัดกว่าเคย
และโหยหามันมากกว่าเคย ....

และราตรีนี้ข้าพฯยังคงได้ยินเสียงสงครามดังกึกก้อง!!

ซากผีเสื้อ.. ความงาม
หากแต่ไร้แล้วซึ่งจิตใจ
โลกชำเราซึ่งเธอ

ครั้งหนึ่งคือเด็กหญิง
ที่ความไร้เดียงสาเย้ายวน
เหล่านกแร้งกินซาก

ผู้ถูกโลกทำร้าย
และระบายความเจ็บปวดนั้น
แด่เธอ.. ไร้เดียงสา..

ในเรื่องราวที่เห็น
สิ่งที่เราต่างเป็น..
เราผู้ถูกทำร้าย

และสุดท้ายเราหลั่ง
น้ำตาแห่งความอาดูรนั้น
เพียงเพื่อกลับเริ่มใหม่

นาฏกรรมฉากนี้ถูกแสดงซ้ำแล้วซ้ำอีก
เราได้แต่ร้องคร่ำครวญและหัวเราะร่า
ตามแต่บทละครที่เราคือผู้แสดง...

.... อย่างนั้นหรือ ? ...

ต่อให้เธอหยาบ กระด้าง หรือเลวร้ายแค่ไหน
แต่เธอก็ยังเป็นคน
การแบ่งแยกเดียจฉันท์รังแต่จะสร้างสงคราม
จงรักเพื่อนมนุษย์นั้น
แม้ว่าเขาจะอัปลักษณ์แค่ไหน
อย่างน้อยก็เพียงเพื่อสันติ
แด่เธอเอง แด่พี่น้องของเธอ
แด่ครอบครัวเธอ แด่เสรีภาพนั่นด้วย

และคนเราอัปลักษณ์กันเป็นปรกติอยู่แล้ว
เธอจะปลูกเมล็ดพันธุ์แห่งความอัปลักษณ์นั้นเพิ่มอีก
เพื่อออะไร ?

หลายครั้งเราทำหลายสิ่งอย่าง
เพียงเพื่อปฏิเสธความเป็นจริง
แต่ไม่เคยสำเร็จ

เราทุบโลกใบนี้จนกระดูดมือแทบแตกละเอียด
เจ็บปวดทุรนทุรายกับสิ่งที่โลกเป็น

แต่เราไม่เคยตระหนักถึงสิ่งที่ตัวเราเป็น
เราบอกตัวเองซ้ำซ้ำว่าเราไม่แข็งแรงพอ
ที่จะอยู่กับความเป็นจริงของโลกแห่งความรู้สึก

เราพยายามบอกทุกคน
ว่าจงจริงใจแก่ฉัน อย่างนั้น
.. ... .... ... .. ... .... ... ..
บางครั้งการนั่งเฉยเฉยเพื่อฟังเสียงหัวใจเรา
เสียงจากเบื้องลึกกว่าเปลือกแห่งความรู้สึกจอมปลอมที่เรายึดไว้

หรือการฟังเสียงในที่ที่ไม่เงียบ
ณ ขณะนั้น โลกเต็มไปด้วยสีสันที่น่าตื่นตา
เพลิดเพลินจิตไม่น้อย

บางครั้งเราไม่รู้.. ว่าเราไม่รู้อะไร...
บางครั้งเราแน่ใจ.. ในสิ่งที่เราไม่แน่ใจ...
บางครั้งเราลืม.. ว่าเราลืมอะไรไป...

แย้มงามเฉกเช่นดอกไม้แล้วจากไปเงียบเงียบ
ก็ดีไม่น้อย... .. เขียน"ชีวิต"

ณ วันหนึ่งในป่าใหญ่ไม่ใหญ่มาก
มีสุนัขขี้เรื้อนตัวหนึ่ง
คาบเศษเนื้อเน่าไปหาสุนัขจิ้งจอก
ชักชวนสุนัขจิ้งจอกกินเศษเนื้ออันนั้นด้วยกัน
เนื่องด้วยต่างก็รู้โดยสัญชาตญาณสุนัข
ว่าต่างฝ่ายต่างก็หิวโหย
สุนัขจิ้งจอกปฏิเสธอย่างเย้ยหยัย
แม้ว่าตัวจะเคยกินเมื่อยามอดอยากมาแล้วก็เถอะ
สุนัขขี้เรื้อนคะยั้นคะยอและยัดเยียดเศษเนื้อเน่านั่น
สุนัขจิ้งจอกทนไม่ไหวจึงไปบอกกล่าวแก่ราชสีห์
ว่า เจ้าสุนัขขี้เรื้อนพยายามขโมยเนื้อของฉันไป
และแน่นอนทีนี้ สุนัขขี้เรื้อนนั้นสกปรกยิ่งกว่าเคย
ในขณะที่ราชสีห์และสุนัขขี้เรื้อนมีพาทีกรรมกัน
สุนัขจิ้งจอกก็แอบย่องไปหาคนขายเนื้อ
ซึ่งมีเนื้อที่สดใหม่และน่าเอร็ดอร่อยมากกว่า
แม้จะรู้จักกันได้ไม่นาน แต่ด้วยความหิวโหย
สุนัขจิ้งจอกก็พร้อมจะเลียขาคนขายเนื้ออย่างประจบ
เพียงเพื่อขอเศษเนื้อมาบรรเทาความอยากบ้าง
แต่ก็ด้วยว่าคนขายเนื้อนั้นเห็นคุณค่าของเนื้อที่ตนมีอยู่
จึงไม่ได้ให้เนื้อแก่สุนัขจิ้งจอกไป (ซึ่งนั่นก็คงเป็นเรื่องดีอยู่มาก)
และเมื่อเลียจนน้ำลายที่เคยเปียกชุ่มของตนเกือบจะแห้งกร้าน
แต่ก็ยังไม่ได้แม้เพียงเศษเนื้อเล็กๆ
จะได้ก็เพียงแต่กลิ่นอันรัญจวญใจนั่น
สุนัขจิ้งจอกจึงจำใจต้องจากคนขายเนื้อไป
ด้วยความอยากที่ยังเต็มเปี่ยม
หายเข้าไปในป่ามืด
จะกลับมาขอเศษเนื้อจากสุนัขขี้เรื้อนก็คงไม่ได้
เพราะวาทะกรรมของตน
แล้ววันนั้น สุนัขจิ้งจอกได้เนื้อจากใคร ?
ไม่มีใครรู้.. ไม่มี...
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

โอ.. ปัจเจก !!
ท่ามกลางเสียงกู่ร้องของเปียโน
จังหวะอันเร่าร้อนของเครื่องสายและกลอง
ทำข้าพฯอยากโลดเต้นไปกับท่วงทำนองเหล่านั้น
... ความดังและความเงียบ ความว่างและความเต็ม
ราวกับว่าข้าพฯได้กลับเป็นเด็กอีก ..
พูดเพ้อเจ้อในภาษาที่ไม่มีใครเข้าใจ
ตกในห้วงภวังค์ของเวทมนต์แห่งความไร้เดียงสา
สีสันอันวิจิตรลอยฟุ้งกระจัดกระจาย
ในทุ่งกว้างแห่งจินตภาพ
แต่ในบางครั้ง
ทุ่งกว้างนั้นกว้างเกินอยู่ลำพัง
ท้องฟ้าทอสีดำและหมู่ดาวไม่ปรากฎ
ข้าพฯพบอดีตคนรักที่ตายจาก
พบความหนาวผ่านม่านหมอกหมอกสีเทา
พบมรสุมในวันที่ปราศจากบ้าน
โอ ชีวิตหนอ เมื่อไรความตายจะมาเยี่ยม
ข้าพฯได้ยินเสียงเปียโนเป็นเสียงปืน
กลองและเบสคือเสียงระเบิด
เสียงปรบมือของฝูงชนดังเสียงกรีดร้องของผู้บริสุทธิ์
.. ...
โอ.. ปัจเจก !!
ท่ามกลางเสียงกู่ร้องของเปียโน
จังหวะอันเร่าร้อนของเครื่องสายและกลอง
ทำข้าพฯอยากโลดเต้นไปกับท่วงทำนองเหล่านั้น !!

เมื่อเรานิ่งมากขึ้น
เราได้ยินเสียงสรรพสิ่ง
ที่ไม่เคยได้ยิน

เสียงที่ครั้งหนึ่ง ..
เราไม่เคยรับรู้ถึงการมีอยู่ของมันเลย...

ไกลเกินกว่าที่ข้าพฯจะสัมผัสถึง
กาลเวลา
พัดพาฤดูหนาวไปเสียไกล

แต่บางครั้งนั่นก็เป็นเรื่องดี
เพราะเมื่อลมหนาวพัดผ่าน
ข้าพฯก็อดคิดถึงยามก่อนเก่าไม่ได้

ความอดสู รอยยิ้ม การต่อสู้
มิตรภาพ ความรัก ความฝัน
และอีกหลายสิ่งอย่างที่ยากจะเอ่ย

.. ... หากลมหนาวพัดมาอีกสักครั้ง ... ..
บางที.. ข้าพฯอาจรู้ใจตัวเองก็เป็นได้...

ข้าพฯพบวิธีการต่อรองที่แนบเนียน
ผ่านการสบตากับยมทูต
ครั้งแล้วครั้งเล่า

แม้ว่าท้ายที่สุด
ข้าพฯจะต้องพ่ายแพ้แก่เขาสักวัน
แต่ขอให้ข้าพฯได้ใช้ชีวิตอย่างมีชีวิต

ความแพ้นั้นคงไม่แพ้
และเราคงได้เป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน

นะ.. ท่านยมทูต...

ได้โปรดอย่าเข้าใจผิด
ว่าฉันนั้นได้ปฏิเสธความรัก
หรือความรู้สึกเยี่ยงคนสามัญ
เปล่าเลย ฉันรักสิ่งเหล่านั้น
ฉันรักมากพอที่จะทักทายมันอย่างเป็นมิตร
แม้ว่าบางครั้งฉันโดนสิ่งเหล่านั้นตบหน้าเข้าอย่างจัง
แต่.. เรารักกันดี เรารักกันดี
ฉันไร้เดียงสา :D

เราหยิบยื่นถ้วยแห่งยาพิษให้กันและกัน
ดื่มด้วยรอยยิ้มไร้เดียงสา
หัวเราะร่าเริงในการแย่งชิงเศษขนมปังของกันและกัน
ชูคอเย้ยหยันอวดมงกุฎหนามที่สวมให้กันและกัน
เรามีความรัก... เรามีความรัก..   :D

ร่องรอยความรักที่ยังคง
ฉายชัดผ่านแววตา
ที่คล้ายว่าได้ฉ่ำชื้นไปด้วยความห่วงหา

ความอาวรที่ผีเสื้อมีให้
แด่ราตรีกาลอันชวนเสน่หา

ที่ซึ่งแมงมุมตัวน้อยถักทอใย
แห่งความอบอุ่นและความรัก
พร้อมจุมพิตแผ่วเบาที่มอบแด่เธอ

เหล่าแมงเม่าบินวนรอบแสงไฟ
ก่อนสละปีกและสมสู่
ตายจากและทิ้งคราบคาวเน่าไว้เบื้องหลัง

ในความหลับของเธอ
คือความตื่นของอีกหลายสิ่ง

ในท่ามกลางวัฏฏะการสมสู่
ของเหลวที่เรียกว่าความรัก
เปลี่ยนสภาพไปตามวัฏฏะแห่งมันเช่นกัน

ราตรี.. ราตรี...  เขียน"ชีวิต"

เด็กน้อยคนหนึ่ง
ไล่ตามเงาของฉัน
เขาไล่จนทัน

และใช้มีดแทงเงาของฉันซ้ำซ้ำ
ยิ้มอย่างพึงใจในชัยชนะ

ฉันเดินต่อไปเรื่อยเรื่อย
เงาของฉันไม่อยู่ตรงนั้นอีกแล้ว
เด็กน้อยคนนั้นก็เช่นกัน

ไม่มีอีกแล้ว ทั้งความรักความชัง
เหลือก็เพียงเศษซากความทรงจำ
และเรื่องเล่าชวนหัว

ความตายแห่งเงาของฉัน

สารัตถะชีวิตคนเมือง
คือเสียงคำรามแห่งเครื่องจักร
และการร่ำไห้ของต้นไม้

เมื่อยามเช้า
เสียงแตรและเครื่องยนต์
ทักทายกันอย่างเร่งรีบ

เมื่อยามสาย
การเคลื่อนตัวของกระแสความคิด
วนอยู่กับที่ไม่เคลื่อนไหว

เที่ยงวัน
แรงสั่นสะเทือนจากความขบถ
เริ่มส่งผลต่อความเคลื่อนไหวทางความคิด

ถัดจากนั้นอีกสองสามชั่วโมง
ความโกลาหลเกิดขึ้นทุกพื้นที่จราจร
เสียงแตรและการก่นด่าดังระงม

เมื่อยามเย็น
การเคลื่อนตัวเกิดขึ้นบ้างเล็กน้อยถึงปานกลาง
มีอุบัติเหตุตามมาบ้างเล็กน้อย

ตกค่ำ
แสงสีและเสียงเพลงปรากฎขึ้นทุกแห่งหน
พร้อมกับเสียงไซเรนที่ดังระงม

เมื่อเที่ยงคืน
เราแทบไม่เห็นเค้าความโกลาหล
ทุกสิ่งเคลื่อนตัวไปอย่างไม่ติดขัด

และยามนี้
เราเข้าสู่นิทรา
ที่เฝ้าฝันถึงความโกลาหล

และตื่นมาพบคืนวันเช่นนี้
วนเวียนไม่จบสิ้นตลอดชีวิตของเรา

ฉันอาจเป็นมนุษย์เพียงไม่กี่คน
ที่สนใจความงามของนกเงือก

บางที นั่นอาจเป็นเพราะ
ฉันเชื่อเสมอ ว่าความรักมีอยู่จริง

แต่ในบางครั้ง..
ความรักของนกเงือกก็คล้ายโศกนาฏกรรม
เรื่องราวของคนรอไม่เคยมีอยู่ในเรื่องเล่าของนกงือก

ความรักที่จืดชืดเสียยิ่งกว่าน้ำเปล่า
จะเย้ายวนชวนให้มนุษย์ลิ้มลองหรือ ?
คงไม่ , แต่แท้จริงแล้ว
อาจเป็นสิ่งเหล่านั้น ที่เราตามหา
และหวังจะลิ้มรสมันเสียสักครั้งในชีวิต

ฉันหกล้ม เป็นแผล
ขณะที่ไล่จับผีเสื้อ
เมื่อฉันล้มลง
ฉันพบซากผีเสื้อมากมาย
ฝืนลุกขึ้นยืน
เหลือบไปเห็นใยแมงมุม
ผีเสื้อไม่น้อยจบชีวิตที่นั่น
ฉันเจ็บแผล ก้มลงมอง
ฉันพบว่าที่เท้า
มีผีเสื้อกำลังตาย
ฉันฝืนยิ้ม และเดินต่อ

.. สตรีเรือนร่างเปลือยเปล่า...
ใช้สองมือปิดบังหน้าของตัวเอง
สายตาจ้องมองชายตรงหน้าด้วยแววตาของแมว
ร่างกายเธอซูบผอม ผมเธอสั้นและสาก
แววตาเธอแข็งกร้าว เย้ายวนและปฏิเสธในคราวเดียว
.. เธอเป็นบุคคลในภาพเขียนที่ไม่มีชีวิต
แต่มีอยู่จริงในสังคมประหลาด
สังคมที่เปิดเผยและปฏิเสธในคราวเดียว
สังคมที่เรียหนังกำพร้าว่าหน้ากาก
และปฏิเสธหน้ากากนั้นด้วยเครื่องสำอาง
.. เธอยิ้มเชิญชวน
แต่ก็เกลียดชังกลิ่นคาวของตนเอง
เธอพยายามร้องไห้
น้ำตาไม่เคยช่วยอะไร มันจึงเหือดแห้งไปนานแล้ว
มีเพียงร่างกายที่เธอยังใช้สนองตอบโลกที่ย่ำยีเธอ
ก้าวร้าวต่อทุกสิ่งอย่างที่ผ่านเข้ามา
กระเสือกกระสนหาความสุขจากยาพิษ
โลดเต้นตามจังหวะเพลง กู่ร้อง ตะโกน
เพื่อจะแสดงการมีอยู่ของเธอให้ใครสักคนรับรู้
แต่สิ่งที่เธอได้รับ.. ... กลับกลายเป็น
สายตาหยามเหยียดจากคนรอบข้าง
เธอสนองตอบสิ่งที่เขาเหล่านั้นทำ
ด้วยการปิดบังหน้า และมองด้วยสายตาเดียจฉันท์
.. .. หรือบางที.. ..
เธออาจกำลังเฝ้ารอใครสักคนด้วยความหวัง
แต่เธอก็รู้ดี ว่าเธอไม่มีความหวัง
หรือบางครั้ง เธออาจเฝ้ารอน้ำตา
ที่จะชำระล้างจิตวิญญาณของเธอให้บริสุทธิ์อีกครั้ง
แต่นั่นคงไม่ใช่น้ำตาของเธอ

กลียุคของเราเริ่มต้นขึ้น
แสงสว่างแห่งศรัทธาและปัญญานั้นลาลับ
มนุษย์เข่นฆ่าเพื่อแย่งชิงบางสิ่ง
เพื่อบอกว่าตัวเองมีบางสิ่ง
และลืมเลือนบางสิ่ง
พระเจ้าหัวเราะและร่ำไห้ไปพร้อมกันราวกับคนบ้า

ที่รัก
ครั้งหนึ่งเราเคยกุมมือ
รอยยิ้มของเราปรกติดี
สายตาของเรา
ต่างมอบความอบอุ่น
อ้อมกอดของเรา
ไม่เคยอึดอัด
กลิ่นของความรัก
ละมุนละไม
ที่รัก
เธอไม่เคยลืม
ฉันไม่เคยลืม
แต่ถึงปลายทางแล้ว
ปลายทางของเรา
ทางแยกเล็กเล็ก
การลา
เพื่อวันพรุ่งนี้
ที่รัก
ขอบคุณ
ที่ครั้งหนึ่ง
เธอได้มอบบางสิ่ง
เพื่อให้ฉันค้นหาบางสิ่ง
ขอบคุณ
ที่เธอรับบางสิ่ง
เพื่อให้กระเป๋าของฉัน
มีที่ว่างมากพอ
ที่รัก
เขียนจดหมายถึงฉัน
เล่าวันที่ไม่มีฉัน
เล่าวันที่เพื่อนร่วมทาง
ทำเธอยิ้มไม่หุบ
เล่าถึงความเหงาบ้าง
เล่าถึงความเจ็บบ้าง
ให้ฉันได้รู้สึกถึงเธอบ้าง
เผื่อการสวนทาง
ของรถไฟสองขบวน
จะมีความหมาย
มากกว่าการจาก

ที่รัก...

เธอ และ ฉัน
แสวงหาความรักผ่านเครื่องจักร
โลกในจินตนาการที่เราสร้าง

ความคิด ความฝัน การเดินทาง
จบลงที่โลกสมมติของเรา
เราบอกรักแต่ไม่แสดงความรัก

เราโกหกตัวเองได้ดังมากพอ
ที่โลกแห่งเครื่องจักร
เครื่องจักรที่มีจิตใจ

สวัสดีเหล่าเครื่องจักร
ยิ้มใหฉันหน่อยสิ ทักทายฉันหน่อยสิ
ฉันอยากมีเพื่อนจังเลย.. .

ใครบางคนตัดสินว่าฉันประหลาด

เขาใช้ไฟฟ้าแรงสูงทำร้ายฉัน
เพื่อให้ฉันหยุดเพ้อฝัน..
เขาใช้ตู้แช่แข็งกักขังฉัน
เพื่อหวังจะกักขังจิตวิญญาณฉัน
เขาทุบตีฉัน เพื่อพรากรอยยิ้มของฉัน
เขาหลอกลวงฉัน ด้วยความฝันของเขา
เขาฉีดของเหลวบางอย่าง เพื่อย่ำยีฉัน
เขากล่อมประสาทฉันด้วยสารเคมีบางตัว
เขาพยายามพรากทุกสิ่งไปจากฉัน

บางที.. เขาอาจคิดว่าเขาเป็นพระเจ้า
หรือบางที เขาอาจคิดว่าเขาคือผู้ถือสัจจะ
บางที เขาอาจคิดว่าตัวเองเป็นนักบุญ

พวกคนประหลาดเหล่านั้นพยายามบอก
ว่าฉันมีบางสิ่งผิดปรกติ
ใครบางคน ตัดสิน ว่าฉันประหลาด
เพียงเพราะฉันแตกต่าง

จับฉันตรึงกางเขนเสียสิ
หรือจะกำนัลความบ้าของฉันด้วยยาพิษดีล่ะ
ฉันไม่กังวลกับสิ่งเหล่านั้นหรอก
เพราะฉันไม่ตาย

เธอบอกว่าเธอเข้าใจความรักของเบโทเฟ่น
ทั้งที่เธอฟังเพลงของเขาเพียงสามครั้ง
แล้วอ่านบทวิจารณ์ที่ใครก็ไม่รู้เขียนขึ้นมา

เพียงเธอเปิดโซนาต้าของโมสาร์ท
เธอหลงรักความคิดชั่วแล่นของเขา
ทั้งที่ความรักของเขานั้นอัปลักษณ์

เธอบอกเธอเข้าใจความขบถของบทเพลงอิมเพรสชั่น
ทั้งที่เธอเดินขบวนต่อต้้านกฎระเบียบสังคม
เพราะถูกใครก็ไม่รู้ ชักชวนไป

เธอฟังเพลงแจ๊ส เพื่อให้รู้สึกถึงความเป็นสมัยนิยม
เพื่อให้รู้สึกถึงคุณค่าเทียมของเม็ดเงินที่ใช้จ่าย
โดยที่เธอเองก็ไม่รู้ ว่าเพลงแจ๊สนั้นสกปรกแค่ไหน

เธอฟังเพลงบลูส์ สบถคำต่ำต่ำ
ดีดเครื่องสายเสียงสากหู
เพียงเพื่อให้ตัวเธอได้เล่าเรื่องของตัวเอง

เธอดูถูกคนยุคเรเนซอง
ดูถูกเพลงพื้นบ้าน
ดูถูกแม้แต่คนที่ฟังเพลงเหล่านั้น
ว่าเป็นคนไร้อารยะ

เธอไม่รู้จักดนตรีเอาเสียเลย
เสียเวลาที่เธอจะฟังดนตรี

แต่ฉันก็จะไม่หวง
หากเธอขอหยิบยืมแผ่นเสียงของฉันไปฟังบ้าง

ฉันไม่รู้จักเธอ เธอไม่รู้จักฉัน

มีบางคนเคยบอก
ให้เขียนจดหมายเล็กเล็ก
ซ่อนในหนังสือ เพื่อบอกความนัย

แต่ฉันไม่รู้.. ว่าเธอชอบอ่านหนังสือแบบไหน

มีบางคนเคยบอก
ให้อบคุ๊กกี้แสนอร่อย
ส่งให้พร้อมรอยยิ้มน่ารัก

แต่ฉันอบคุ๊กกี้ไม่เป็น และยิ้มไม่ค่อยเก่ง

มีบางคนเคยบอก
ให้ร้องเพลงให้เธอฟัง
เพลงรักหวานซึ้ง เสียงร้องแสนอบอุ่น

แต่เสียงฉันแย่กว่าเสียเป็ดเทศเสียอีก

โดยไม่ต้องคาดหวังสิ่งใดให้มากมาย
มีบางคนเคยบอก
ให้ทำสิ่งดีดีให้เธอด้วยความรัก


ฉันคงเลือกทำข้อนี้อย่างไม่มีข้อแม้

รอก่อนนะความรัก
สักวัน เราคงได้พบกัน..

หากฉันรักใครสักคน
ฉันจะยิ้มให้

หากฉันรักใครสักคน
ฉันมีความสุข

หากฉันรักใครสักคน
ฉันจะร้องเพลง

หากฉันรักใครสักคน
ฉันจะจดจำ

หากฉันรักใครสักคน
ฉันจะรับฟัง

หากฉันรักใครสักคน
ฉันจะลืม

หากฉันรักใครสักคน
ฉันจะร้องไห้

หากฉันรักใครสักคน..

เศษความจริงหลุดล่วงและพยายามปะติดปะต่อตัวเอง
ความจริงและความไม่จริงต่างคือส่วนหนึ่งของกันและกัน
ในห้วงสภาวะแก่นแท้ ที่ไม่อาจมีได้ ทั้งการยอมรับและปฏิเสธ

คนเราทุกคนจะมีจิตรวม หรือจิตสากลอยู่ซ่อนอยู่ในเปลือกเบื้องลึกในจิตใจ
ทางเชื่อมตรงนี้ ทำให้เราสามารถส่งทั้งพลังลบและบวก
ไปหาใครก็ได้ ทำให้เกิดคุณไสย์ เกิดพลังศาสนา หรืออะไรนั่นขึ้นมา
แต่มันก็เป็นแค่เศษเสี้ยวความจริงที่เรายึดไว้
ถ้าปล่อย ถ้าทำความเข้าใจ เราเองก็จะพบความจริงอีกชิ้น
และเห็นว่า เราทุกคนต่างก็เท่าเทียมกันอย่างแท้จริงในระดับลึก
เห็นว่าแท้จริง ทั้งพระเจ้า ความจริงแท้ หรือปัจจุบันขณะ ต่างคือหนึ่ง
หนึ่งเดียวที่เป็นเราเองที่พยายามแบ่งแยก ด้วยความเข้าใจผิด
ที่ทับซ้อนความเข้าใจผิด และทับซ้อนความเข้าใจผิด จนเห็นผิด
เป็นทุกข์ แปลกแยกจากโลก ต้องดิ้นรน ต้องแสวงหา ต้องทำลาย
วันนี้ที่ความเข้าใจผิดพื้นฐานของเราได้คลี่คลาย ปมทั้งหลายก็คลี่คลาย
สิ่งที่เกิดขึ้นจริง ก็จะปรากฎตรงหน้า ซึ่งน่าตลก ที่ทุกขณะจิต
มันก็อยู่ตรงนั้น แต่เราเองมองไม่เห็น มองไม่เห็นด้วยความกลัว
กลัวที่จะละทิ้งบางสิ่งที่เรารับใช้ กลัวที่จะละทิ้งสิ่งที่เราเชื่อว่าถูก
ต้องรับใช้พระเจ้าในมโนภาพของตัวเอง รับใช้พุทธะอันจำกัดของตัวเอง
รับใช้ความขบถต่อความเชื่อของตัวเอง จนเหนื่อยล้า แต่กลัว
ที่จะบอกว่า มีบางอย่างผิดไป ทั้งที่ลึกๆในใจก็รู้ ว่ามีบางสิ่งขาดหายไป

เราต่างรู้ ว่าพระเจ้าไม่ได้สร้างมนุษย์มาให้กัดกินกันเอง
พุทธะไม่ได้เกิดขึ้นเพื่อสร้างความกลัว และความเห็นแก่ตัวที่ล้ำลึกกว่า
เราต่างรู้ ว่าเราเองที่ทำให้ทุกอย่างมันยาก ใจเราเอง
เราต้องนิยาม ต้องจำกัดความบางสิ่งเพื่อให้เรารู้สึกว่าเราเป็นเจ้าของสิ่งนั้นได้
ทั้งที่จริงแท้แล้ว ไม่ได้มีสิ่งใดจำกัด นอกจากการนิยามบางสิ่งของเราเอง
เราเข้าถึงจิตเดิมแท้ หรือจิตรวมสากลนั่นไม่ได้ก็ด้วยการจำกัดความ

เศษความจริง ปะติดปะต่อกัน ไม่มีสองความจริงใดที่ขัดแย้งกัน
ทั้งหมดต่างคือสิ่งเดียวกัน ที่เราพยายามจำกัด และหยิบเศษเสี้ยว
มาทิ่มแทงหัวใจของกันและกัน ทั้งหมดก็แค่ความหวาดกลัว และความไม่รู้

เราหลงลืมบางสิ่งที่เราลืม เราเข้าใจผิดในหลายสิ่งที่เข้าใจผิด
ข้าพฯเขียนบางสิ่งอย่างที่ทิ้งบางสิ่ง แต่ไม่มีสิ่งใดหายไป
เขียนอย่างที่หลงลืมว่าเคยลืมบางสิ่ง
เขียนอย่างแน่ใจในสิ่งที่ไม่แน่ใจ
ปล่อยให้บางสิ่งล่องลอยออกมาในห้วงมโนภาพที่คล้ายจะไม่จำกัดนั้น

ความจริงซ้อนความจริง
สาวน้อยช่างฝัน
เธอมีความรักที่งดงาม
เก็บซ่อนบางสิ่ง
ไว้ในบางสิ่ง
แสงสว่างระยับในราตรี
ปฏิเสธบางสิ่ง
เพื่อเก็บซ่อน
งานเต้นรำเป็นเพียงเศษความสุข
เธอเต้นไม่หยุด
ผ่านวันและคืน
สุดท้ายแล้ว
เธอเริงรำอย่างโดดเดี่ยว
และเมื่อวาน
เราต่างโค้งคำนับให้กัน

สวัสดีสาวน้อย..
ฉันซื้อเธอได้ไหม

ในหมู่ปวงปราชญ์ผู้ถึงห้วงสมุทรแห่งความจริง
ดื่มด่ำกับห้วงมหานทีแห่งความจริง
เขาพบว่าเป็นการยาก
ที่จะพาเหล่าสาธุชนทั้งหลายนั้นได้ดื่มด่ำ
กับห้วงขณะอันวิศุทธิ์นี้
สองมือแห่งศาสดา
มอบให้เหล่าสาธุชนได้เพียงน้ำหยดเล็ก
พวกเขาเหล่านั้นไม่อาจพ้นความกระหาย
หลายคนเฝ้าค้นหาแหล่งน้ำต่างทิศทาง
หลายคนกว่า คอยดื่มเลือดผู้แสวงบุญใกล้ตัว

ยาพิษหยดสุดท้าย
มารร้ายได้หยดลงสู่พื้นผิว
ระเหยเหือดแห้ง กลายเป็นฝน
มนุษย์ดื่มกิน สกัดกลั่นยาพิษ
มากมายไม่มีประมาณ
โลหิตของซาตาน
โลหิตแห่งพระเจ้า
ผสมผสานกลมกลืนกัน
ท่านกลางมวลมนุษย์ผู้พิศุทธิ์
ที่หลงรักความไม่วิศุทธิ์

ความรัก

เมื่อปีกแห่งเทวาและปีศาจร้ายปกคลุมเรือนร่าง
เธอจงใช้ความเป็นตุลาการที่เที่ยงธรรมกับตัวเธอเอง
เธอจะพบความรัก
หากเธอพร้อมที่จะเดินทาง อย่างไม่รู้เหน็ดเหนื่อย
เธอจะพบความรัก
เมื่อเธอเติมเต็มแก้วว่างของผู้คน ด้วยแก้วของเธอ
เธอจะพบความรัก เมื่อเธอฟังเสียงหัวใจ
เธอจะพบความรัก เมื่อเธอลืมตาตื่น
เธอจะพบความรัก
พร้อมเสียงกระซิบของทูตสวรรค์และมารร้าย
เธอจงพร้อมสวมมงกุฎหนาม
เธอจงพร้อมสวมใส่ความว่างเปล่ายามเหมันต์
เธอจงยิ้มอย่างปีติสุข เมื่อเธอเลือกดื่มยาพิษ
วัฏฏะแห่งความรักและความทุกข์คือหนึ่ง
เมื่อเธอเห็นความจริงในความรัก
เธอก็จงเห็นความจริงในหมู่มนุษย์
และเมื่อนั้น มงกุฎหนาม แลความเหน็บหนาว
จะอันตรธานไปพร้อมตัวเธอเอง
และเธอจะตระหนักถึงความมีและไม่มี
"ความรัก"

คนเราทุกคนมีความเข้าใจผิดที่เหนือเหตุผลซ่อนอยู่เสมอ
ส่วนมากมักเกิดขึ้นในวัยเด็ก ซึ่งเราไร้เดียงสา
ทำให้เรานำเหตุและผลไปแก้ไขสิ่งนั้นได้ไม่ค่อยดีนัก
สิ่งเหล่านี้ ทำเรากระสันต์อยากเป็นผู้วิเศษ
ทำให้เราต้องเจ็บปวดอย่างเสพติด

ชายคนหนึ่ง ดื้อรั้น ขบถ ต่อทุกคนรอบตัว
เพราะเมื่อครั้งหนึ่ง ในวัยเด็ก
เขาถูกพ่อปฏิเสธ เมื่อครั้นขอไปเล่นด้วย
เด็กน้อยคนนั้นเจ็บปวด แะเชื่ออย่างฝังใจ
ว่าพ่อไม่รัก ขนาดพ่อไม่รัก แล้วใครจะมารัก
เขาจึงปฏิเสธผู้คนรอบตัว อย่างไม่รู้ตัว
เพียงเพื่อให้คล้องกับความเชื่อนี้
เขาเฝ้าแต่บอกว่าคนอื่นไม่ปรกติหรือมีสิ่งผิดอยู่เสมอ
แต่พอเขาได้เข้าไปเห็นความเข้าใจผิดในอดีต
เขาจึงได้เข้าใจ ว่าแท้จริง ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น
เกิดขึ้นอย่างที่ไม่อยากจะยอมรับ
เรื่องนั้นเป็นเพียงความเจ็บปวดอย่างไร้เดียงสา
ของเด็กน้อยที่ไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดอย่างแท้จริง
แต่ในวันที่เขาตัดสินใจ เข้าไปดู และเห็นความจริงนั้น
เขาเติบโต เขาเข้าใจ เข้าใจความรักอย่างแจ้งชัด
เบิกบานในปัจจุบันขณะ อย่างที่ไม่ต้องฝืน
ชายคนนั้น วันนี้เขามีหัวใจที่เต็มอิ่มและเบิกบาน
คนรอบตัวต่างรัก และดีใจที่ได้พบเขา
ความรักความเข้าใจที่เขาได้ค้นพบนั้น
เติมเต็มหัวใจคนรอบข้างอย่างไม่มีจำกัด
รักได้ อย่างที่ไม่ต้องช่วงชิง รักด้วยใจบริสุทธิ์

สำหรับฉัน ผู้ชายคนนี้คือคนธรรมดา
คนธรรมดาจริงจริง ธรรมดาที่วิเศษ
ธรรมดาที่หาได้ยากยิ่ง
คนธรรมดาที่โลกนี้ต้องการมากๆ
โลกนี้มีผู้วิเศษเยอะเกินพอแล้ว

น้อยคนนะ ที่จะเอาชนะความหวาดกลัวในใจ
จนพร้อมที่จะเข้าไปเห็นแก่นแท้ของปัญหาที่เกิด
น้อยคนนะ ที่จะใจกว้างมากพอ ที่จะตัดสินใจ
คลี่คลายความเข้าใจผิดที่เราแบกรับอย่างไม่รู้ตัว

เราหวังนะ ว่าสักวัน คนธรรมดาเหล่านี้จะเพิ่มมากขึ้นบ้าง
คนธรรมดา ที่จะเติมเต็มหัวใจเหล่าผู้วิเศษ
ที่กระหายความวิเศษอย่างไม่รู้จักจบสิ้น

เรารู้วิธี ที่จะทำให้ผู้วิเศษกลับเป็นคนธรรมดานะ
ถ้าผู้วิเศษคนนั้น เขาเบื่อหน่ายความวิเศษ
แล้วกล่าวกับตัวเองอย่างจริงใจว่า
" ฉันพร้อมจะคลี่คลายความเข้าใจผิดนั้นแล้ว
ฉันพร้อมจะสละความวิเศษ เพื่อความรักที่อิ่มเต็ม
เพื่อให้ได้เห็นความธรรมดาที่แท้นั้นแล้ว "

สามสิบวัน เราจะขโมยความวิเศษในเธอในบทสนทนาเดียว
เงื่อนไขคือ ถ้าเขาตั้งใจจริง และบอกตัวเองได้ครบสามสิบวัน

บางที เราก็ไม่จำเป็นต้องปลีกวิเวกเพื่อหาความสงบหรอก
เพียงแค่กลับมาอยู่กับปัจจุบันขณะ
รู้ลมหายใจ เห็นภาพที่เกิดขึ้น ได้ยินเสียงที่เกิดขึ้น
รู้ถึงรสสัมผัส รวมถึงความคิดความคำนึงที่ผ่านเข้ามา
โดยที่ไม่ต้องยึด หรือแบกจับอะไรไว้ ไม่ต้องบริกรรมอะไร
แค่นี้เราก็สงบได้แล้ว เบิกบานได้แล้ว
เห็นถึงสิ่งที่เกิดขึ้นจริงได้แล้ว
พูดยากเหมือนกันนะ ลองอยู่ตรงนั้นน่ะ ณ ขณะนี้
ลองดู ขอให้สนุก ทุกวันเป็นวันดี

ป.ล. ต้องฝึกบ้างเหมือนกัน อีกอย่างที่ทำให้ง่ายขึ้น
คือการเข้าใจอดีต ยิ้ม ปล่อยวางนั่นด้วย ซึ่งเราเอง
มีวิธีที่ค่อนข้างเฉพาะ ในการปล่อยวางนั้น

เมื่อลืมตา ฉันคือนก
กรงขังถูกขย่มเขย่า
ฉันจึงกลายร่างเป็นผีเสื้อ
โบยบินออกไป เหี่ยวแห้ง และตายลง
และเติบโตเป็นดอกไม้
ผีเสื้อหลายร้อยตัวรุมล้อม
ดอกไม้อีกหลายช่อผลิบาน
มนุษย์เด็ดลิดดอกใบ และจับผีเสื้อ
เพื่อเยียวยาหัวใจที่เหี่ยวเฉา
ดอกไม้และผีเสื้อกำเนิดขึ้นอีกครั้ง
ในโลกสมมติ ในกล่องสี่เหลี่ยม
บิดพลิ้วอย่างอ่อนโยน
ถูกขยี้ขยำกลายเป็นลายเส้นขยุกขยิก
ถูกทิ้งในถังขยะความคิด
ถูกเก็บไปสต๊าฟไว้ในตำรา
.. .เมื่อลืมตา ฉันคือนก
และกรงขังถูกขย่มเขย่า

เธอจำเรื่องนกเงือกที่ฉันเคยบอกเธอได้ไหม
ไม่.. บางทีเธออาจไม่รู้
ทุกบทกวีของฉันพูดถึงเธอ
เธออาจไม่รู้ ว่าเธอซุกซ่อนอยู่ในทุกอณูความรู้สึก
ฉันหลงไหลในเรื่องราวของเธอ
ฉันไม่กล้าเอื้อมมือไขว่คว้า
กลัวความงามที่แจ่มชัดนั้นอันตรธาน
และฉันแน่ใจ ว่ากาลเวลา
ไม่อาจช่วงชิงความรักภักดีนี้
และฉันแน่ใจ ว่าสักวันหนึ่ง
นกเงือกตัวนั้น.. จะพบบางสิ่งที่ตามหา

และฉันแน่ใจ ในบริบทแห่งความต่าง
เราทั้งสองจะเต้นรำกันอย่างพร้อมเพรียง
สักวันหนึ่ง.. ที่ไม่รู้เมื่อไร..

เธอเคยคิดไหม ว่าแท้จริง
เราไม่ได้ต้องการคนน่ารักเพื่อรัก
ความน่ารักอาจเป็นเพียงเปลือกนอก
ที่ทำให้เรากระสันที่จะสวมกอดกันและกัน
แต่สิ่งที่เรามองหา เพื่อมอบหัวใจเราให้
คือความอัปลักษ์ที่คล้ายคลึงนั่นเสียมากกว่า
เธอเคยคิดไหม.. จริงจริงแล้ว
เราแยกความเกลียดชังกับความรักไม่ออก
เราไม่ได้พยายามจะเห็นมันเสียด้วยซ้ำ
เธออาจบอกว่ามันสวยงาม
นั่นเพราะเธอรักความน่ารังเกียจนั้นด้วยเปลือก
รักด้วยความพยายามที่จะรัก
ถ้าเธอรักสิ่งนั้นด้วยหัวใจ สิ่งนั้นเป็นเพียงความธรรมดา
ความธรรมดา ที่ชายคนนั้น โหยหาความรัก
ความธรรมดา ที่หญิงสาวคนนั้น กระหายซึ่งการยอมรับ
ความธรรมดาที่แสนน่ารัก

สวัสดีความรัก ฉันไม่ได้หายไปไหน

สวัสดี เหล่าผู้กระหาย
ขอความรักฉันบ้างจะได้ไหม ?

อืมมม อาาา
บางสิ่งอย่างกำลังคลืบคลานเข้ามา
ล่วงล้ำผ่านเรือนร่าง
เพื่อสมสู่กับบางสิ่งที่ปกปิด

โกหก.. โกหก.. โกหก โกหก..
.. โกหก โกหก.. โกหก ..

ผีเสื้อปีกดำบินลับไป
หายเข้าไปในกองฟืนที่ลุกโชน
ฉันเฝ้ามอง และหัวเราะไม่หยุด

ไอระเหยสีดำนั้น เติมแต้มจินตนาการได้อย่างไม่น่าเชื่อ

รู้ตัวอีกที ผีเสื้อสีดำตัวนั้นก็บินลับไป
หายเข้าไปในกองไฟที่ลุกโชน
ฉันเฝ้ามอง และหัวเราะไม่หยุด

ไอระเหยสีดำนั้น เติมแต้มจินตนาการได้อย่างไม่น่าเชื่อ

รู้ตัวอีกที.. รู้ตัวอีกที..
ฉันก็มอดไหม้

เธอ ผู้รังเกียจเปลือกนอก
แสวงหาแก่นแท้
ปิดตาเพื่อแสวงหาความจริง

เธอ รู้ว่าควรสวมบางสิ่ง
เธอปิดตา ในงานรื่นเริงเธอสวมชุดสีดำ
เธอ ปฏิเสธอาภรณ์ แต่เกลียดกลัวการเปลือยเปล่า
ในคิมหันตฤดูเธอจึงสวมชุดขนแกะ
เธอ เดียจฉันท์ฝูงชน แต่ตระหนัก
ว่าหนึ่งนั้นคือตัวเธอเช่นกัน
เธอจึงขบถ เพื่อขบถตัวเอง
เธออยากสดับฟังความจริง
แต่ขลาดกลัวในอิสรภาวะที่แท้
ชีวิตจึงปราศจากดนตรีและงานร้องรำ

เธอปิดตาเพื่อมองหาความจริง
ความจริงตบหน้าเธอซ้ำไปมา
เพียงเพื่อสักวัน "เรา"จะสบตากัน

เธอ.. ผู้ไม่เคยมีตัวตนในบทกวีของใคร

ขอบคุณ
ที่ครั้งหนึ่ง
เธอได้มอบบางสิ่ง
เพื่อให้ฉันค้นหาบางสิ่ง
ขอบคุณ
ที่เธอรับเอาบางสิ่ง
เพื่อให้กระเป๋าของฉัน
มีที่ว่างมากพอ
เพื่อเก็บรักษาบางสิ่ง

.. ที่รัก

น่าเศร้าไม่น้อย
เธอรักฉันด้วยมโนภาพ
ฉันรักเธอด้วยมโนภาพ
บทกวีและดนตรีไม่ใช่สิ่งจำเป็น
สิ่งเกินจำเป็นคือสิ่งจำเป็น
เรากระหายในกันและกัน
กำซาบบางสิ่งที่ไม่ได้เติมเต็ม
เราเพียงกระหายและหวัง
ว่าการขโมยบางสิ่งยามหลับฝัน
จะปลอบประโลมหัวใจของเรา
เราขโมยบางสิ่งอย่่างไม่รู้
และถูกขโมยบางสิ่งอย่างไม่รู้
ท้ายที่สุด เชื้อพันธุ์ของเราคือความขาด
และกระหายจะเติมหัวใจที่ว่างเปล่า
ท้ายที่สุด.. การขโมยไม่อาจทำเราอิ่ม
แต่กลับมอบความโหยหิวที่ล้ำลึกกว่า
ภาพตรงหน้าเลือนลาง
สรรพเสียงค่อยแว่วหายไป
บอดใบ้ต่อความรักที่แท้
ความหวังคือเรื่องตลก
ในงานเต้นรำ เราจึงทำได้เพียงสวมหน้ากาก
เพื่อหวัง.. ว่าสักคนจะรักเรา
เราหวัง.. ว่าเราจะได้รัก
และ ได้รับ

มีเส้นกั้นบางเบาซ่อนอยู่
ในท่วงทำนองแห่งคำพูด
ในลีลาลื่นไหลของภาษากาย
เส้นกั้นนั้นบางเบา แทบมองไม่เห็น
แต่ทุกครั้ง ที่มีบางคนก้าวล้ำ
ความอ่อนแอนั้น จะทำงาน
ความเจ็บปวดนั้นจะแทรกตัวออกมา
ในแทบทุกอณูความรู้สึกที่เกิดขึ้น
ฉันคือจิตกร ที่รักภาพเขียนของตัวเอง
แต่มักไม่พกพาภาพเขียน
ในสายตาของฉัน มีภาพเขียนที่ทับซ้อน
ฉันมองไม่เห็น ฉันหวาดกลัว
จึงแต้มสีขาวในรูปที่พึ่งวาดเสร็จ
หวังจะได้รับ การเริ่มต้น
แต่ท้ายที่สุด
เขาตราหน้า ว่าฉันคือขบถ
และภาพเขียนนั้น.. ถูกลืมไว้ข้างหลัง
เบื้องหลังเรื่องราวทั้งหมดช่างเจ็บปวด
พู่กันของจิตกรไม่อาจเติมแต้มจินตนาการ
ความเพ้อฝันลมแล้ง
ไม่อาจนำพาเขาไปสมสู่ความจริง
เขาสำรอก อาเจียน ซากความจริงที่ชวนคลื่นเหียร
กากเดนที่เขาสำรอก เปรอะเปื้อนผืนผ้าใบขาว
เกิดเป็นภาพเขียนเชิงสัญลักษณ์นิยม
ที่ตัวฉันและเธอทับซ้อนกัน เขาและเธอซ้อนทับกัน
ฉันและเขา ซ้อนทับและทับซ้อนกันและกัน
เราต่างกัดกินกันและกันด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
ในห้วงจินตภาพ เศษเสี้ยวความจริงประติดประต่อ
ความรัก ความขัดแย้ง สงคราม ความขมขื่น
หญิงสาวคนหนึ่ง ทำอัตวินิบาตกรรมซ้ำไปมาอย่างอ้อยอิ่ง
นัยตาเธอดูเศร้า แต่ก็มีความสุข
นัยตาของผู้เฝ้ามองแลดูเศร้า แต่ก็มีความสุข
ฉันระบายสีภาพทั้งภาพ
ด้วยเสี้ยวเศษความจริงที่กำลังล่อยลอย

สวัสดี.. กวี นายตายหรือยัง ?

ช่วขณะสั้นๆ
ควันสีขาวกลิ่นหอม
ลอยฟุ้งในห้วงบรรยากาศ
ควันนั้นแสนล้ำค่า
เด็กตัวผอมโซต่างกรูกันเข้าไป
แย่งชิง สูดดม กำซาบ
ขมในตอนปลายของรสชาติเสียเล็กน้อย
น้อยเหลือเกิน เมื่อเทียบกับความขมขื่นที่ผ่าน
เด็กคนหนึ่ง กำซาบพลาสติกนั้นไม่เต็มอิ่ม
คว้ามีดเล่มเหมาะมือ จ้วงแทงเพื่อนข้างๆ
คว้าน และจ้วงแทงอีกเสียหลายที
ถ้าไม่มีมืง วันนี้กูคงเต็มอิ่ม
เด็กคนนั้นคิดในใจอย่างขุ่นเคือง
แล้วหยิบฉวยเศษเงินในกระเป๋าเสื้อของเด็กที่นอนแน่นิ่ง
เหอะ วันนี้โชคดีพวกเรา มาสนุกกันต่อ
เด็กคนหนึ่งพูดขึ้น กุมมีดไว้ข้างหลังและอมยิ้ม

ไม่นาน ฝ้าหมอกจะจางไป
เหลือทิ้งไว้เพียงบางเสี้ยวส่วน
เปิดเผยบางเสี้ยวส่วนที่ถูกลืมเลือน

ไม่นาน บางสิ่งอย่างจะย้ำเตือนเรา
ถึงบางเสี้ยวส่วนความจำที่ปะติดปะต่อ
ไม่นาน ความจาก จะมอบความรักที่จริงแท้

แด่ฉัน แด่เธอ ..
เราคือผู้กระหาย และอิ่มเอมด้วยความจริงที่ทับซ้อน
" เพียงเรา "

จงรักพระเจ้า พระองค์ไม่เคยใจแคบ
พระองค์ทรงสงบเงียบในท่ามกลางการโกหกของฝูงชน
ยิ้มอย่างปราณี และเปี่ยมด้วยความเป็นตุลาการที่เที่ยงธรรม
เกินกว่ามโนภาพอันจำกัดของมนุษย์จะไขว่คว้า
ฝูงชนผู้โลภมาก กระหายในตัวพระองค์
จึงเอื้อนเอ่ยนามพระองค์อย่างไร้ความหมาย
ฉกฉวยแย่งชิงด้วยคมดาบและเกาทัณฑ์
แกะสลักมโนภาพแห่งพระองค์ไว้ในกระดาษสีหม่น
เหยียบย่ำหัวใจกันและกันด้วยความขลาดกลัว
คำแห่งพระองค์ทรงเปี่ยมด้วยเมตตา
แต่เราขลาดกลัวเกินจะฟัง

สวัสดีความเขลา เธอซุกซ่อนตัวเองไว้ในคราบนักบุญ
และสร้างคนบาปมากมายเพื่อเยียวยาตัวเธอ
เธอถูกพิพากษ์แล้ว.. ด้วยตัวเธอเอง "เพียงเธอ"

เธอแค่สับสน
ระหว่างความรัก กับความกระหาย
สักวันเธอจะรู้เห็น และปล่อยให้ความรักมีอิสระ
หัวใจเธอจะโบยบินไปพร้อมกันนั้น
และรักที่แท้ จะสวมกอดเธอแนบแน่น
ในท่ามกลางความสงบเงียบ และรอยยิ้มที่อ่อนโยนนั้น
ความรักของเธอจะเติมเต็มหัวใจที่ขาดของชายหนุ่ม
ความรักของเด็กชายจะเติมเต็มหัวใจที่ขาดของหญิงสาว
เราทั้งสองจะเต้นรำกันอย่างพร้อมเพรียง
ในจังหวะดนตรีแห่งชีวิต ที่ไพเราะที่สุด.. สักวันหนึ่ง
เราทั้งสองจะสบตากัน ในงานเฉลิมฉลองแห่งความจริงแท้
ที่ไร้ทั้งจุดเริ่ม และกาลสิ้นสุด ..

เด็กหญิงขี้ขโมย
เธอหิวโหย
จึงกินเสียเกินอิ่ม
เธอกระหายในบางสิ่ง
จึงแต้มสีสันหลากหลาย
ในเรือนร่างแสนสวยที่สั่นไหว
เธอบอบบางเกินจะสวมชุดสวย
สีสันที่เติมแต้มเกินจำเป็นหม่น
เธอกลัวเฉดสีที่ทึมทึบ
จึงพยายามเติมแต้มสีสวย
ทั้งหมดจึงกลายเป็นสีดำ ม่วง แดง เขียว แสด
ที่รวมกันได้อย่างอัปลักษณ์
เธอจึงทาสีขาวเติมแต้ม
สีขาวแปดเปื้อน เรือนร่างเธอกลายเป็นสีเทา
สีที่เธอเติมแต้มไม่ใช่อื่นใด
ต่างเป็นสีที่เธอต่างฉกฉวย
และผสมผสานจากเศษอาหารที่บูดเน่า
เธอหัวเราะร่า เบิกบาน แต่ขลาดกลัว
กลัวเงา ที่สะท้อนสีสันแห่งเธอ
กลัวน้ำเปล่า ที่จะดับกระหาย
เธอกลัวเรือนร่างและใบหน้า
ที่พิเศษพิศุทธิ์เดิมแท้ของเธอเอง
" เด็กหญิงขี้ขโมย "

ผ่านเครื่องกรองชั้นแล้วชั้นเล่า
ด้วยถ้อยวลีที่บริสุทธิ์
พระผู้เป็นเจ้าตรัสผ่านเรา

เด็กน้อยผู้เปี่ยมจินตนาการ
ร้องรำด้วยดนตรีแห่งธรรมชาติ

แต่..
ความซื่อตรงไม่มีในหมู่ผู้มีอารยะ

เราโตขึ้น เพียงเพื่อหลงลืมบางสิ่ง
และขโมยบางสิ่ง จากบางคน

เด็กน้อยเดินห่างจากอ้อมอู่อกแม่ อย่างเหงาหงอย

ด้วยน้ำตาของเด็กน้อยนั้น
พระเจ้าตรัสผ่านเธอ ด้วยความปราณีอย่างที่สุด

จงโบยบิน เด็กเอย
ทิวเขา และสายลมหนาวจะเติมเต็มหัวใจเรา

เด็กน้อยนั้นรู้ ว่าพระเจ้าตรัสคำจริงกับเขาเสมอ
ผ่านลมหายใจ แห่งเราและพระองค์

เราจะสดับฟัง.. น้อมรับ อย่างเบิกบานและสง่างามที่สุด..

วันที่เราทุกคนต่างเห็นค่าของกระสุนปืน
มากกว่าค่าของขนมปัง
วันที่เรากระหายดื่มเลือดกันเองแทนน้ำเปล่า
วันที่เรากินเนื้อมนุษย์ที่ถูกล่าเป็นอาหาร
วันคืนเหล่านั้น.. ใกล้เข้ามาทุกที.. ทุกที
' วันคืนแห่งความยากไร้ '
แม้มหาศาสดาองค์ใดก็คงไม่อาจช่วยเราได้
เมื่อเรายังคง.. สวดมนต์เพื่อให้อีกฝ่าย ตายลง
เราเจ็บปวด และตายลงช้าช้า
ด้วยโรคร้าย ที่เราปรารถนาให้มันทำลายศัตรู
เราจึงสวดมนต์ .. เพื่อให้นกกระดาษกลับมามีชีวิต.. อีกครั้ง
เพื่อให้ความตาย ได้ป้อนขนมปังอุ่นให้กับเด็กยากไร้
เพื่อให้ความรัก กลับคืนสู่ศรัทธาของเรา

พิราบขาวยังไม่ตาย มันเปื้อนเลือดและเขม่าปืน
รอวันผลัดขน และกลับบินสู่ฟ้ากว้าง.. ในสักวัน

ปัง !! เสียงปืนของนายพรานดังขึ้นแหวกความเงียบ
การถกเถียงระหว่างกวีและปัญญาชนหมดความหมาย

สวัสดี ความรัก.. เธอหลบหนีหายไปอีกแล้ว
อันตรธานไปราวกับไม่เคยมีอยู่..

สวัสดี .. สวัสดีแปลว่าลาก่อนหรือเปล่า ?

.... ....... .. ........ ...

".. สวัสดี "

ช่างเหมือนจิตรกรไร้ชื่อ วาดรูปด้วยมือข้างที่ไม่ถนัด
และจรดปลายพู่กันที่ชุ่มด้วยสีที่ผสมผสานไม่ได้สัดส่วน
ภาพสุดท้าย ก่อนเขาจะลาจากผืนผ้าใบแห่งชีวิตจะเป็นภาพอะไรนะ
มันคงไม่ใช่ภาพแห่งความสุขปีติสุดขีด หรือความเศร้าระทมแน่
บางที.. เขาอาจวาดภาพเด็กชายตัวเล็กกับหญิงชราใจดี
บางที เขาอาจวาดภาพเด็กชายผู้พี่โอบกอดเด็กชายตัวเล็กไว้ในอ้อมแขน
ภาพที่ทั้งสองต่างยิ้ม อย่างไร้เดียงสา..
รอยยิ้มที่มักไม่ค่อยได้ปรากฎตัวบ่อยครั้งนัก
.. หรือบางที เขาอาจวาดภาพนั้น.. เสร็จไม่ทันงานเฉลิมฉลองสุดท้าย
งานเฉลิมฉลองแห่งชีวิตนิรันดร์.. งานเลี้ยงอำลาเขา.. เธอ ฉัน ... เรา

สวัสดีชีวิต.. สีสันแห่งเธอช่างมากหลาย
ดนตรีแห่งเธอช่างแสนสุข และแสนเศร้าระคนกันอย่างแยกไม่ออก
สัมผัสแห่งเธอ ช่างยากจะบอกกล่าวแก่ผู้ใด..
แต่ฉันเชื่อ เชื่อแน่ ว่าสิ่งนั้น.. คือ 'ความรัก'

สวัสดีการจาก.. เธอเปรียบเสมือนมิตรแท้.. ผู้ไม่เคยทอดทิ้ง 'เรา'

ไฟที่ดำรงอยู่เพื่อตัวมันเองมักมอดดับอย่างที่เราไม่ทันได้มองเห็น
ไฟที่ดำรงอยู่เพื่อคนอื่น.. มันคือความรัก
ผู้คนจะพร้อมใช้หัวใจของพวกเขาเป็นฟอนฟืน
เพื่อปลุกให้มันตื่นเสมอในทุกวัน..
เพื่อเติมเต็มปากท้อง เพื่อบรรเทาความเหน็บหนาว เพื่อเป็นแสงสว่าง
ไฟที่ดำรงอยู่เพื่อตัวเอง ได้เพียงมอง และเผาไหม้ตัวมันเองไปเรื่อยเรื่อย
ด้วยความหวัง ว่าสักคน จะดับมัน

เทพพระเจ้าบางองค์ขโมยไฟมาสู่มนุษย์ด้วยคำสาป
มนุษย์มากมายไม่รู้วิธีการใช้ไฟ มันจึงเผาไหม้เรือนนอน
มันจึงเผาไหม้ความรัก เผาไหม้ความฝัน เผาไหม้เรา และเรา
เทพองค์นั้นทุกข์ทนด้วยคำสาป.. นั่นไม่เจ็บปวด
เมื่อเทียบกับที่เขาเพิ่งได้ตระหนักรู้..
ว่ามนุษย์ ไม่พร้อมใช้ไฟ ไม่เลย.. ผ่านมาเนิ่นนาน ก็ยังคงเป็นเช่นนั้น

วันนี้ เงียบเกินไป

ในทุกวัน ฉันเป็นหนึ่งคน ที่ชื่นชอบการสนทนากับความเงียบ
เราพูดคุยกันมากมายหลายเรื่อง สนุกสนานในมุกตลกของกันและกัน
เราพบว่าเจ้าความเงียบนี่ช่างมีความเฉลียวฉลาด
ช่างมีความคมคายในแต่ละคำพูดที่พูดออกมา
เราคุยกัน บ่อยครั้ง บ่อยครั้ง เรารักกัน เป็นเพื่อนสนิทมิตรรัก
แต่ก็คงเป็นเรื่องปรกติ ที่เมื่อเราอยู่กับบางคนนานนาน หรือบ่อยครั้ง
เราก็มักจะหมดเรื่องพูดคุยกันอย่างน่าแปลก เอาสิ ความเงียบ
ตั้งคำถามกับฉันบ้างซี ฉันเองถามเธอมากมาย เสียจนไม่รู้จะถามอะไรแล้ว
เฮ้อ เธอก็ยังคงเงียบอยู่ เงียบเกินไปแล้ว พูดอะไรเสียบ้างสิ
ทำลายความเงียบนี้เสียบ้าง มันเงียบ เสียจนได้ยินเสียงหัวใจตัวเอง
มันเงียบเสียจนได้ยินเสียงหายใจของตัวเอง แบบนี้ไม่ดีแน่

เนิ่นนาน ยังไม่มีคำพูดใดออกจากปากของความเงียบ
ความเงียบยังคงเงียบอยู่อย่างนั้น เงียบ..
ฉันอยากจะพูดบางสิ่งบางอย่างออกไปบ้างนะ บางสิ่งอย่าง
แต่ถ้าพูดออกไป เธอก็หายไปน่ะสินะ ความเงียบ
เพื่อนรัก ฉันจะทำลายการดำรงอยู่ของเธอได้อย่างไร

เอาสิ ฉันจะดีดกีต้าร์ให้เธอฟังนะ เอาเพลงเดิม เพลงนั้นแล้วกัน
เพลงที่ฉันมักเล่นให้เธอฟัง เมื่อเราอยู่ด้วยกัน.. ตามลำพัง

สวัสดีความเงียบ เธอเงียบเกินไป.. หรือฉันรักเธอน้อยลงกันนะ
สวัสดี.. สวัสดี ...

เมื่อเธอได้เปิดประตูแห่งการตื่นรู้นั้นแล้ว
เมื่อเธอเดินเข้าไปในดินแดนแห่งสัจจะนั้นแล้ว
เธอเองก็คงต้องรอเสียสักพัก ซึ่งไม่อาจรู้ได้ ว่าจะนานสักเท่าไร
เพื่อให้สายตาได้คุ้นชินกับแสงสว่างอันจ้า
ซึ่งมีบางคนไม่น้อย ที่หันหลังให้มัน เพียงเพราะมันสว่างเกินไป
แต่นั่นไม่ใช่เธอแน่ ฉันเชื่อ เชื่อในเธอเสมอ
อดทนรอเวลา.. ที่รัก เวลาแห่งสภาวะอันไร้เขตคั่น ของความรัก

เมื่อเธอคุ้นชินและเป็นหนึ่ง กับสัจจะภาวะอันอบอุ่นนั้นแล้ว
เมื่อเธอได้อยู่ในโมงยามแห่งชีวิตที่แท้นั้นแล้ว
เธอเองก็ยังคงต้องส่งมอบความรัก อันสงบ และเบิกบาน
เพื่อเติมเต็มหัวใจเหล่าผู้กระหาย ที่เดินตามคำเชิญชวน
เมื่อครั้งเธอยังอยู่ต่อหน้าบานประตูแห่งความจริงอันวิจิตร
เธอต้องช่วยเหลือพวกเขา ต้องรักพวกเขา
ด้วยหัวใจที่อิ่มเต็มของเธอ สิ่งนี้จะไม่ยากเลย ฟังเสียงหัวใจอย่างสงบเงียบ

เมื่อเธอได้เดินเข้าสู่ดินแดนพันธะสัญญาที่แท้
และเป็นหนึ่งเดียวในความรักที่ไร้เขตคั่น
พระเจ้าจะทรงตรัสกับเธอ.. ด้วยความสงบเงียบ และความการุณ
เสียงกระซิบแห่งพระองค์จะเติมเต็มหัวใจเธอ
ทั้งยามหลับแลยามตื่น เธอจะคงเป็นคนโปรด
โมงยามแห่งความรักจะมาสู่เธอ
ท่ามกลางฝูงชน เธอจะมองเห็นความรัก
ท่ามกลางสรรพสิ่งรอบกาย เธอจะมองเห็นความรัก

หากวันนั้นมาถึง.. ได้โปรด เธอ
โปรดจงทักทายฉัน ด้วยถ้อยคำที่เรียบง่ายที่สุด

สวัสดี.. ความรัก

ฉันเคยเก็บเรื่องของเราไว้ในขวดโหล
ทะยอยใส่เข้าไป ทีละนิด ทีละนิด
ยิ้มสดใสปรากฎบนใบหน้าเมื่อมองมัน
เรื่องราวความรักของเรา ค่อยค่อยเติมเต็ม
ทั้งหัวใจ และขวดโหลใบน้อย
เราจับมือ และเดินเคียงข้างกัน อย่างเข้าอกเข้าใจ
ฉันหยิบจับหลายสิ่งอย่างใส่ลงในขวดแก้ว
ปิดผนึกมันด้วยกระดาษสีสวย
แต่ฉันไม่รู้เลย ว่าขวดใบนั้นเล็กเกินไป
และเปราะบางเกินไป..
มันจึงเกิดรอยร้าว มีช่องว่างเล็กเล็กเกิดขึ้น
บางสิ่งค่อยเล็ดลอดออกไปจากขวดใบเล็ก
รอยปริแตกนั้นเล็กเกินกว่าฉันจะมองเห็น
ฉันจึงยังมองมันด้วยรอยยิ้ม
แล้วเติมความรักอันแน่นเข้าไป ซ้ำซ้ำ
รู้ตัวอีกที ขวดโหลใบสวยก็แตกร้าว
หลายสิ่งที่อยู่ในนั้น ค่อยลอยหายไปในอากาศ
ฉันพยายามเก็บคว้าเอาไว้ แต่มันก็อันตรธานเมื่อสัมผัส
ฉันอ่อนแรง และหวาดกลัวต่อการหายไปของสิ่งอันเป็นที่รัก
ฉันจึงรีบเร่ง เติมสิ่งสวยงามเข้าไปในขวดโหล
ใส่เติมไปอย่างทะนุถนอม ใส่เติมไปด้วยความรัก
แต่แก้วร้าวไม่อาจกลับคืนดีเหมือนเดิม
มันจึงแตก.. ทุกสิ่งอย่างอันตรธาน
ฉันหันมองหน้าเธอด้วยความตกใจ
เธอหันมายิ้มให้ฉันอย่างปลอบโยน
แล้วค่อยค่อย เลือนหายไป

ผีเสื้อนับร้อยรุมทึ้งซากความรัก
ดอกไม้ช่อเหี่ยวรอวันหล่นร่วงไป
เธอจึงกลับคืนมา พร้อมเขา
ที่เดินมาพร้อมกัน..
แต่ทั้งคู่ ต่างไม่อาจรับรู้การมีอยู่ของกันและกัน
ทั้งหมดเป็นเพียงภาพทับซ้อน.. ของความรัก
ฉัน.. เธอ เขา และเรา ต่างคือภาพทับซ้อน
และต่างคือภาพเสมือน ของความรัก

ผีเสื้อค่อยค่อย สลายปลิวเป็นเศษฝุ่น
ดอกไม้ค่อยเหี่ยวเฉาล่วงหล่น
ฉัน.. เธอ เขา และเรา ค่อยค่อย อันตรธาน

นกน้อย ร้องเพลงแห่งการดิ้นรน
เด็กน้อยชูสองมือ ไขว่คว้าไปในอากาศ
ชายชรานั่งมองท้องฟ้ายามเย็น
หมู่นก หวนคืนรัง

.. .... ... . ..... .. ... ..... .. .... . .....


คิดถึงชนบท
คิดถึงที่ที่ฉันเติบโตมา
วันนี้ทุกสิ่งอย่างช่างแปลกต่าง
ความงามแห่งวันวาน
มีอยู่เพียงความทรงจำ.. กระมัง

ความรักที่ปลิวไหว
และหลุดร่วง
เหมือนต้นไม้ที่ผลัดใบ
ใครสักคนเฝ้ามอง
การเกิดและหายลับไป
ต้นไม้ใหญ่ยังคงเป็นร่มเงา
ให้เขาและเธอได้จดจำ
บางเวลา.. ของเขาและเธอ
ความรักยังคงอบอุ่นอยู่เสมอ

หากเธออาศัยในอดีต เธอจะหลงลืมวันนี้
และวันพรุ่งนี้ เธอจะนั่งคิดถึงวันนี้
เด็กเอย บางสิ่งที่เด็กชายนิรนามได้ฉกชิงไป
คือสิ่งที่ไม่อาจหวนกลับคืน
ดอกไม้ที่เขามอบให้ ถึงแม้จะเหี่ยวเฉาไป
แต่หากวางมันไว้ในถูกที่ทาง
ดอกไม้อีกช่อจะผลิบาน
กลิ่นของเด็กชายยังคงอบอวล
แต่หากเธอเปิดหน้าต่างออกไป
เธอจะได้พบกลิ่นแห่งไอดินและกลิ่นฝน
สายลมแห่งกาลเวลาอาจช่วงชิงวัยเยาว์ไปจากเธอ
แต่ไม่อาจช่วงชิงหัวใจแห่งวัยเยาว์อันพิสุทธิ์ไปจากเธอทั้งสอง
ลองหลับตา ยิ้ม เบิกบาน และเต้นรำไปพร้อมกับสายลมนั้น
ด้วยหัวใจ ของเด็กน้อย.. ที่แย้มบานรับเช้าวันใหม่
ดอกไม้ที่เขามอบให้ ถึงแม้จะเหี่ยวเฉาไปสักวันหนึ่ง
แต่หากวางมันไว้ในถูกที่ทาง
ดอกไม้อีกช่อจะผลิบาน.. พร้อมหัวใจเธอ

ดูนั่น ความรักยิ่งใหญ่ปานใด
ดูสิ.. ตัวเราช่างเล็กจ้อย ..

ดักแด้สลัดคราบ และโผบิน
เพื่อให้ดอกไม้ชูช่อ.. ตามฤดูกาล
ผีเสื้อ แห้งกรังและตายลง

จงริดรอนปีกแห่งเรา
และบินไปสู่อ้อมพระหัตถ์ของพระผู้เป็นเจ้า
แม้เราจะต้องไร้ปีก และเจ็บปวด
แต่ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรเลย
จงบินไป.. ความรัก บินไป

สู่ที่ที่เธอจะแย้มบาน.. นิรันดร์

ภาพทับซ้อน ของเธอ และ เธอ
ภาพเสมือน ของความรัก และความจริง
เธอทั้งสอง อาจคือเงา ของเธออีกคน
ที่ซ่อนอยู่ ในแววตาของชายอีกคน
ที่ทับซ้อน ตัวฉัน และเขา และเรา
เรา่ต่างคือภาพทับซ้อน เสมือนจริง ที่แสนพร่ามัว
แต่ชัดเจน มากที่สุด ต่างภาพโพลารอยด์
ที่ถูกเติมแต้ม ด้วยความฝันเฟื่องของเด็กชายและเด็กสาว
เขาทั้งสองทดลองที่จะจูบ ทดลองที่จะใคร่
และทดลอง ที่จะมีรัก
เราทั้งหลาย ต่างเฝ้ามองเด็กน้อยทั้งสอง
ดำรงซึ่งวิถีแห่งเรา
เราต่างเฝ้ามอง ด้วยความนิ่งเงียบ และเย็นชา
เกินกว่าที่เด็กทั้งสอง จะมีความรัก ให้ตัวพวกเขาเอง
เราจึงเก็บพับภาพความฝันเหล่านั้นเอาไว้ อย่างมิดชิดที่สุด
ใต้หมอนของเรา

จริงแท้ ความเดียจฉันท์ทำร้ายเรา
เราจึงตายอย่างไร้ค่า
แววตาที่เศร้าหม่น และไร้ชีวิต
กลายเป็นแววตาแห่งชีวิต
ที่ไม่มีอยู่จริง ..
ในสงคราม ที่ไม่มีวันจบสิ้น

ชีวิตคือการพบและพราก ท้ายที่สุดเราต่างพบเพื่อลาจาก
การเดินทางของเราและเรา ที่เวียนวนมาพบกัน
ในห้วงมหรรณพอันว้าเหว่ เราต่างได้ทักทาย และโอบกอดกันและกัน
เป็นเพียงชั่วเสี้ยวแสนสั้น ที่เราได้อยู่ในชายคาเดียวกัน
เคยสบตากันเช่นอาคันตุกะ ปลอบโยนเราเสมือนมิตรแท้
และวันนี้เธอลาจากไปยังที่ที่เธอมา
ในยามฟืนฟอนแห่งชีวิตมอดดับ เราต่างหวนกลับคืน สู่ความว่างเปล่า
อาจทิ้งไว้ คือน้ำตาของผู้ยังอยู่ และเรื่องราวแห่งความสุขและโศก
ที่เธอ ฉัน เขา และอีกหลายคนจะจดจำ
เรื่องราวที่จะเติมเต็มช่องว่างของผู้ยังอยู่
เรื่องราวที่จะเป็นฟืนไฟในยามเหน็บหนาว
เรื่องราว ที่บอกเล่า ถึงสิ่งวิเศษ ที่เราได้รับ จากหัวใจของกันและกัน
ขอบคุณ ขอบคุณ.. ขอบคุณ คงหาคำใดเหมาะสมมากไปกว่านี้ไม่มีแล้ว
ขอบคุณ..

สวัสดีความตาย.. ตราบที่ฉันดำรงอยู่ ฉันจดจำเธอ

ชีวิต ช่างเหมือนการเดินทาง
ไร้ซึ่งวิถีทาง
ที่เมื่อเราบรรลุจุดหมาย
คือการกลับคืนสู่อ้อมอกธรณี

ธรณิศร ..

ไม่ใช่ฉัน .. ที่สะท้อนผ่านนัยน์ตาของเธอ
ในค่ำคืนที่เราสองต่างสบตาและบรรจงกอดจูบอย่างปลอบโยน
ไม่ใช่ทั้ง ฉัน เขา เธอ ..
ทั้งหมดต่างเป็นเพียงม่านหมอกแห่งตัณหา

เราต่างปลอบประโลมตัวเราว่านั่นคือรัก
ภาพแต่ละภาพค่อยค่อยเลือนลาง
รอยจูบค่อยค่อยจืดจางลงไป

สวัสดีความเงียบ .. เธอและความเหงา
สำเร็จนาฏกาม เสพสังวาสโดยมีเสียงถอนหายใจของฉันบรรเลงประกอบ
นานแค่ไหนแล้ว .. ที่ไม่มีเขามาคั่นกลาง

สวัสดีความรัก .. เธอหายไปไหน

กาลครั้งหนึ่ง ..
เราต่างตามหาปราสาทของเจ้าหญิง
ที่ซึ่งเราจะสละชีวิตเพื่อเติมเต็มจิตวิญญาณ

กาลครั้งหนึ่ง ..
แม่มดร่ายมนต์ใส่กษัตริย์เพื่อมงกุฎที่ไม่มีราคา
เจ้าหญิงบนหอคอยสูงปิดตายต้องการวีรบุรุษ

กาลครั้งหนึ่ง ..
วีรบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ได้ทิ้งหญิงอันเป็นที่รักไว้เบื้องหลัง
เพื่อจุมพิตเจ้าหญิงผู้เลอโฉมที่ไม่รู้จักแม้ชื่อ

กาลครั้งหนึ่ง ..
หญิงสาวผู้ถูกทอดทิ้งได้ละทิ้งหัวใจของเธอเองไว้เบื้องหลัง
ไขว่คว้าซึ่งอำนาจที่จะนำพาการนองเลือดมาสู่เรา

กาลครั้งหนึ่ง ..
ฉันคือแม่มด เธอคือเจ้าหญิง เขาคือพระราชา
แต่ .. ไม่มีใครเป็น ' วีรบุรุษ '

แสงตะเกียงนับร้อยเปล่งประกาย
เราต่างสวมหน้ากากแห่งความรื่นเริงเพื่อปกปิดโศกนาฏกรรม
เรายิ้มหัว และโลดแล่นไปตามท่วงทำนองแห่งความเงียบ
บทเพลงแห่งการจากลาช่างว่างเปล่า
เราจึงร้องบรรเลง เต้นรำ ด้วยความสับสนที่ไม่อาจเกิดเสียง
ท่ามกลางแสงตะเกียงในงานเต้นรำ
เราไม่อาจมองเห็นน้ำตา .. ของกันและกัน

เมื่อเธอตระหนักถึงความรักที่แท้
หัวใจของเธอจะไม่อาจช่วงชิงสิ่งใดได้
ไม่ใช่เพราะความดีงาม หรือความชั่วช้าที่คอยบงการเธอ
มันเป็นเพียงการตระหนักรู้ถึงความงามที่แท้
เธอจะไม่อาจริดรอนดอกใบของความรักได้
แม้ว่าความรักนั้นจะสามารถกลั่นเป็นยาพิษที่ร้ายแรง
เธอไม่อาจริดรอนกิ่งก้านของความรักได้
แม้ว่ามันจะเต็มไปด้วยเสี้ยนหนาม
เธอไม่อาจเด็ดริดบางสิ่ง ที่โชยกลิ่นหอมอันชวนคลื่นเหียนได้
เธอไม่อาจแม้แต่จะช่วงชิงชีวิตของเหล่าแมลงที่คอยกัดกินความรัก
เธอจะทำได้เพียงเฝ้ามอง และซาบซึ้งขอบคุณ
และเมื่อนั้น เธอจะตระหนักรู้ ว่าเธออยู่ในฝืนป่าใหญ่
อยู่ในห้วงสมุทรอันอุดม อยู่ท่ามกลางเสียงร้องของหมู่นก
และเรื่องเล่าของเหล่าภูตพราย
ที่นั่น เธอจะพบ ความไพศาลแห่งรัก
และตระหนักรู้ .. ว่าเราเป็นเพียงจุลภาคเล็กจ้อย
ที่หมุนวน .. รอบ 'ความรัก'

การทำดีไม่อาจทำให้เธอเป็น "ผู้รอด"
คนดี ไม่อาจเป็น "ผู้รอด"
มีเพียงผู้ซึ่งได้รับการอภัยเท่านั้น ..

ซึ่งก่อนที่เธอจะได้รับบางสิ่ง
เธอจำต้องซาบซึ้ง ขอบคุณ ในสิ่งนั้นก่อน
เช่นนั้นเธอจงซาบซึ้งขอบคุณการให้อภัย
และจงอภัยให้กับทุกคนทุกสิ่งอย่างไม่ตั้งข้อแม้
เมื่อเธอซาบซึ้ง และเป็นหนึ่งในห้วงแห่งการให้อภัย
เธอจะซาบซึ้งถึงความรักที่แท้ ที่ทุกสรรพสิ่งมีให้แก่กัน
เธอจะตระหนักถึงคุณค่า และความงามของชีวิต
อย่างที่ไม่มีเขตคั่น ของความหวาดกลัว
ที่ผู้มีหัวใจอันคับแคบ พยายามกำนัลแด่เธอ
ด้วยความรัก ..

โอ ความรู้เอย เธอช่างไร้เหตุผล
แต่เธอช่างเป็นเหตุและผล
โอ มนุษย์เอย เธอช่างย้อนแย้ง
แต่เธอเอง ก็ช่างเรียบง่ายและเล็กจ้อยเสียจริง
ความจริงเอย สบตากับฉันสิ
ไหนเล่าความจริง ไหนเล่า ตัวฉัน ..

สายน้ำพระเนตรแห่งพระองค์จะรินรดเรา
เมื่อยามเราร้อนรุ่มแล้วเจ็บปวด
สายน้ำนั้นจะชะโลมหัวใจที่เจ็บปวด
และเมื่อเราร้องขอ สายน้ำนั้นจะหล่อเลี้ยงหัวใจเรา
และเมื่อเราเติบโต จนกลับกลายสู่วัยเยาว์
รับรู้สัมผัสถึงลมที่โชยพัด และกระแสน้ำที่เคลื่อนไหว
ผ่านเรา ในชั่วเสี้ยวขณะแห่งชีวิต
เมื่อนั้น เราจะกลายเป็น มหาสมุทร
ที่เคลื่อนไหวไปพร้อมท่วงทำนองของสายลมและดวงดาว
และเมื่อนั้น จะมีเพียงชั่วเสี้ยวขณะแห่งชีวิต
และเรา จะกลับคืนสู่ความไพศาล อีกครั้ง

ทุกสิ่งอย่าง ต่างเป็นเพียงภาชนะ
ตำรา บทกวี คำพูด คำสอน รูปปั้น บทนิทาน
ทั้งหมดต่างเป็นเพียงภาชนะอันจำกัด
ที่ผู้คนเหล่านั้นต่างพยายามบรรจุ 'สิ่งนั้น' ไว้
เพื่อให้เราต่างได้เปิดออกซึ่งภาชนะ
และค้นพบ 'สิ่งนั้น' ด้วยตัวเราเอง
ภาชนะนั้นจำกัด ในนั้นมีอยู่เพียงเสี้ยวเศษของสิ่งไม่จำกัดนั้น
เธอเรียกมันว่าอะไรล่ะ ?
พระเจ้า สัจจภาวะ ความจริงแท้ แก่นแท้ ปัจุบันขณะ
โลกุตรธรรม สุญญตาธรรม ความรักที่แท้ ปัญญาญาณ
หรืออะไรก็ตามแต่ .. นั่นก็แค่ 'ภาชนะ'
สุดท้ายแล้ว เมื่อเธอพบ 'สิ่งนั้น'
เธอก็ได้แค่หุบปากเงียบ
แล้วบอกกับตัวเองว่า อืม เป็นเช่นนั้นเอง ..

ในปลายฤดูเก็บเกี่ยว
เด็กหนุ่มสองคนกลับจากเมืองหลวง
ชนบทบ้านเกิด ไม่เหมือนเคย

ในภวังค์จินตนา
บ้านหลังน้อยและทุ่งทานตะวัน
ฉายชัดในมโนสำนึก

เด็กชายสบตากัน
และเดินจากกันไปด้วยความเงียบ

หนึ่งมุ่งสู่ป่า ..
อีกหนึ่ง กลับสู่วิถีคนเมือง

แสงพิณ แคน
และลำนำบทจาก
ยังแว่วในสำนึกความทรงจำ

"ที่นี่ .. ครั้งหนึ่งคือ 'บ้าน' ... "

ลึกๆ เราและเธอ ต่างเลือกที่จะเป็นของกันและกัน
ดังเช่นหนังสือที่เลือกคนอ่าน
และคนอ่านที่หยิบฉวยเอาบางสิ่ง
อย่างตั้งใจและไม่ตั้งใจ
การเลือกเป็นของเรา และเรา
ขอบคุณ ..

ในโลก .. ' ใบเก่า '

เธอ คือความอ่อนโยนที่ชัดเจน
ฉัน คือปกหนังสือเล่มเก่า

เรา คือกาลเวลาที่เคลื่อนผ่านไป ..

ในงานเฉลิมฉลองแห่งอดีต

เราต่างยิ้มละมุนให้ความหลัง

ต่างโอบกอดปลอบปะโลมกัน
ด้วยความรัก และความจริง

แววตาของเด็กชาย และเด็กสาว
สะท้อนเพียงรอยยิ้มใสซื่อ

ที่ฉายชัดอยู่ท่ามกลางพันธะสัญญา

เรากลับคืน กลับคืนมาแล้ว

สู่อ้อมอกผู้ให้กำเนิด

สู่มาตุภูมิแห่งวัยเยาว์

สู่ความรัก อันนิรันดร์ ..

ห้วงเวลาแห่งความถวิลหา
เราจึงไขว่คว้าความรัก และความใคร่
เติมเต็มวันวานในวันพรุ่งนี้

สองมือเราพยายามโอบกอดบางสิ่ง
ความเหนื่อยล้าในใจผลักไส
ในอดีตแห่งความรัก

เราเฝ้ารอด้วยความหวัง
ท่ามกลางการปรากฎตัวของความฝัน
ที่บ้าน เราอิ่มเอม ด้วยการรอคอย

สักวัน บางสิ่งจะกลับคืน
เพื่อเติมเต็มบางสิ่ง
ในบางสิ่ง เพื่อจากลา