|
หัวข้อ: "...พร่ำ..." เริ่มหัวข้อโดย: ภู กวินท์ ที่ 29 สิงหาคม 2011, 10:23:PM (http://img.zuzaa.com/image.php?id=19A5_4E5BA8CE&jpg) พร่ำ ........................ นั่งหลับตาหน้าจอรอจังหวะ กะระยะหายใจอย่างไรหนอ จะขีดเขียนเปลี่ยนคำกำมะลอ ที่มอซอพออ่าน, ละลานคำ ทั้งผุดลุกผุดนั่งก็ยังเครียด ความละเมียดละไมไกลถลำ ต้องปล่อยตัวปล่อยใจในความจำ กลบเงื่อนงำทำนอง, ของตนเอง เหมือนไม่มีจุดหมายและปลายเหตุ เกิดสมเพชดวงจิตคิดโหรงเหรง นั่งรำพึงถึงคำดื่มด่ำเพลง ที่บรรเลงยาวเหยียด, เกลียดจริงจริง หรือเปลี่ยนแปลงแรงขับกับสมอง ท่วงทำนองมองดูแล้วอยู่นิ่ง เวิ้งวังเวงเพลงใหม่ไม่ไหวติง มันอ้อยอิ่งอารมณ์, พอสมควร เกินจะจับเรื่องราวมาสาวต่อ สมองฝ่อพอทนจนโหยหวน อ่านนิยายหลายจบหลบทบทวน สิ้นสำนวนชวนฝัน, เย้ยหยันใคร ขอแค่เพียง เศษเดียว เสี้ยวสำนึก ได้ตรองตรึงนึกหวนชวนหลงไหล เป็นกลอนรัก กลอนซึ้งถึงดวงใจ กลอนสดใสอย่างเพื่อน, ไม่เหมือนเรา!! .............................. emo_122 เฮ้อ! ไม่รู้จะเขียนอะไร เขียนไม่ออก หัวข้อ: Re: "...พร่ำ..." เริ่มหัวข้อโดย: Music ที่ 29 สิงหาคม 2011, 11:57:PM (http://img1.imagehousing.com/1/0b60d6dcccc5515b8709e530ecd32a5b.jpg) ส่งดอกไม้มาให้..คนใกล้เครียด ขนาด"พร่ำ"ยังละเมียดกระเดียดเหงา มองทุกอย่างที่มีเป็นสีเทา สะท้อนเงาอารมณ์...ยังคมคาย อ่านจนเพลินเกินกู่ตามดูจิต แนบสนิทวรรณกวีถึงที่หมาย แม้นจะพร่ำคำเน้นมิเว้นวาย ถ้อยบรรยายเนื้อความให้ตามดู เพราะถ้วงทีลีลา...ไม่น่าเบื่อ เหมือนอ่อยเหยื่อเตลิดเสียเลิศหรู สร้างอารมณ์ไหวหวั่นจนพันตู เนื่องฝีมือระดับครู...จึ่งดูดี หรือว่าเราหลงใหลในอักษร ดั่งภมรว่อนแฝงหลงแสงสี หวังน้ำหวานซ่อนหยดบทกวี ชุบวจีเจือจางในบางตอน ส่งดอกไม้มาให้...กลัวไม่รับ ฝาก Youtube ก่อนหลับแนบกับหมอน ให้เธอนึกมุขใหม่ได้หลายกลอน ฉันจะนอนรอนะ..ดูซะเลย http://www.youtube.com/watch?v=7cdkqJN2rxI&feature=player_embedded ดูแล้ว.น้ำตาไหลทุกที....อย่างท่านหรือ...จะดูจบ??? XXX XXX หัวข้อ: Re: "...พร่ำ..." เริ่มหัวข้อโดย: นพตุลาทิตย์ ที่ 30 สิงหาคม 2011, 12:50:AM emo_01 นี่ขนาดเขียนไม่ออกเห็นบอกใบ้ พูดเป็นสายน้ำไหลให้เชื่อเฉย เป็นเอามากหากทำซ้ำอย่างเคย กลอนไหนเอ่ยฤๅเพราะเหมาะเท่าคุณ ทั้งคารมคมคำฉ่ำถึงเนื้อ จะให้เชื่อไร้อารมณ์ผมไม่หนุน ทั้งแกล้วกล้าหาคำมาค้ำจุน ให้อบอุ่นในกลอนก่อนนิทรา ไม่จำเป็นเช่นเขาเอาตัวเกี่ยว กลอนคนเปลี่ยวติดเหงาสิเข้าท่า ตามสไตล์ไหวหวิวลิ่วนภา ทำมะดาถนัดนักสาวรักตาย อิอิ emo_126 หัวข้อ: Re: "...พร่ำ..." เริ่มหัวข้อโดย: ภู กวินท์ ที่ 30 สิงหาคม 2011, 06:56:PM ([url]http://img1.imagehousing.com/1/0b60d6dcccc5515b8709e530ecd32a5b.jpg[/url]) ส่งดอกไม้มาให้..คนใกล้เครียด ขนาด"พร่ำ"ยังละเมียดกระเดียดเหงา มองทุกอย่างที่มีเป็นสีเทา สะท้อนเงาอารมณ์...ยังคมคาย อ่านจนเพลินเกินกู่ตามดูจิต แนบสนิทวรรณกวีถึงที่หมาย แม้นจะพร่ำคำเน้นมิเว้นวาย ถ้อยบรรยายเนื้อความให้ตามดู เพราะถ้วงทีลีลา...ไม่น่าเบื่อ เหมือนอ่อยเหยื่อเตลิดเสียเลิศหรู สร้างอารมณ์ไหวหวั่นจนพันตู เนื่องฝีมือระดับครู...จึ่งดูดี หรือว่าเราหลงใหลในอักษร ดั่งภมรว่อนแฝงหลงแสงสี หวังน้ำหวานซ่อนหยดบทกวี ชุบวจีเจือจางในบางตอน ส่งดอกไม้มาให้...กลัวไม่รับ ฝาก Youtube ก่อนหลับแนบกับหมอน ให้เธอนึกมุขใหม่ได้หลายกลอน ฉันจะนอนรอนะ..ดูซะเลย [url]http://www.youtube.com/watch?v=7cdkqJN2rxI&feature=player_embedded[/url] ดูแล้ว.น้ำตาไหลทุกที....อย่างท่านหรือ...จะดูจบ??? XXX XXX บางเวลาอารมณ์ผสมเครียด รายละเอียดเบียดเบียนเปลี่ยนเฉลย หวั่นวิตกหมกหมุ่นจนคุ้นเคย พร่ำรำเพยเผยออก, มาบอกคุณ ใช่ว่ามีฝีมือระบือพัด ยังอึดอัดถ้อยคำสีดำขุ่น บางสำนวนชวนโหยโดยการุญ อ่านจนพรุนครุ่นคิด, สนิทใจ บางครั้งมีลีลาดูน่าเบื่อ อ่านจนเชื่อเหลือเกินเพลินเหลวไหล เขียนไปตามสำนวนหรือกวนใคร หลงอยู่ในดงคำ, ประจำมา ท่วงทำนองของครูผู้เก่งกาจ เขียดตะปาดอย่างเราเฝ้าฝันหา ลอบเรียนรู้ลักจำเป็นตำรา ด้วยศรัทธาแห่งชีวิต, ลิขิตคำ ส่งดอกไม้มาให้ใจได้รับ นอนไม่หลับกับหมอนตอนขันขำ ดูไม่จบพบความตามลำนำ ของคืนค่ำย่ำแย่, แหม่ะ! เสียดาย. ........................... emo_126 หัวข้อ: Re: "...พร่ำ..." เริ่มหัวข้อโดย: ภู กวินท์ ที่ 30 สิงหาคม 2011, 07:03:PM emo_01 นี่ขนาดเขียนไม่ออกเห็นบอกใบ้ พูดเป็นสายน้ำไหลให้เชื่อเฉย เป็นเอามากหากทำซ้ำอย่างเคย กลอนไหนเอ่ยฤๅเพราะเหมาะเท่าคุณ ทั้งคารมคมคำฉ่ำถึงเนื้อ จะให้เชื่อไร้อารมณ์ผมไม่หนุน ทั้งแกล้วกล้าหาคำมาค้ำจุน ให้อบอุ่นในกลอนก่อนนิทรา ไม่จำเป็นเช่นเขาเอาตัวเกี่ยว กลอนคนเปลี่ยวติดเหงาสิเข้าท่า ตามสไตล์ไหวหวิวลิ่วนภา ทำมะดาถนัดนักสาวรักตาย อิอิ emo_126 ที่พูดเป็นน้ำไหลหรือไฟดับ เพราะเลือกจับถ้อยคำนำสยาย เขียนไม่ออกบอกไปอย่างอายอาย ดูคลับคล้ายเสแสร้ง, เหมือนแกล้งทำ จึงไม่มีแบบแผนไร้แก่นหลัก ที่แน่นหนักจักสวยด้วยงามขำ เขียนทื่อทื่อกำหนดมาจรดคำ แล้วเกิดเป็นกลอนพร่ำ, หรือร่ำไร แม้คารมคมลื่นหากฝืนคิด ไม่สนิทติดห่วงเป็นดวงใส อ่านซ้ำซ้ำซากซากลำบากใจ เพราะเขียนไปไร้หลัก, จักประจาน อยากจะเป็นเช่นเขาเราไม่เกี่ยว อยากจะเกี้ยวเทียวหลงให้สงสาร อยากจะเขียนกลอนฝากอยากมานาน อยากจะหวานอย่างเขา, เหงาก็เป็น!! ................................ emo_126 |