ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

……จากสายสัมพันธ์อันพิสุทธิ์

…ระหว่าง..มนุษย์…..กับ..สุนขา

…สื่อสานเยื่อใยจากดวงตา

…พึ่งพา……ปราณี…ซึ่งกันและกัน

……โรส…ปีกว่าที่หนูมาอยู่กับหมี่มี๊…จากการฝากเลี้ยงจนเป็นการเลี้ยงอย่างถาวร…จำได้ดีว่ากังวลแค่ไหนที่หมาตัวโตมากๆแบบหนูจะอยู่ร่วมกับเจ้าตัวเล็กๆที่อยู่มาก่อนได้อย่างไร…แต่แล้วด้วยความแปลกใจนักหนาหนูสามารถเป็นเพื่อนกับ “ วันเพ็น “ หมาคุ้มดีคุ้มร้ายที่เกเรที่สุดในบ้านได้…หนูสวยงามขึ้นทุกวันจากหมาเอวกิ่วมาเป็นหมาหลังอานลักษณะดีสายพันธุ์รอดไวด์เล่อร์ของพ่อทำให้หนูตัวโตมากๆ…แต่หนูก็เป็นมิตรกับทุกคน…ครั้งหนึ่งข้างบ้านโดนขโมยขึ้นบ้านออกปากยืมหนูไปอยู่



……สองแขนโอบร่างเจ้า……………ฝากดิน

…พรั่ง..พรั่งหยาดน้ำตาริน……………….หลั่งไห้

.....เป็นบทรำพึงรำพันถึงน้องหมาตัวโตๆ..ที่ไม่สามารถเขียนให้จบได้


...คงเป็นเพียงความรู้สึกเล็กๆหนึ่งในหลายความรู้สึกขณะนี้...