|
หัวข้อ: หดหัว เริ่มหัวข้อโดย: hort39 ที่ 04 สิงหาคม 2011, 09:50:PM เพราะชีวิตไม่กล้าฝ่าวงล้อม จึงต้องยอมรันทดและหดหัว อยู่ในกรอบขอบกั้นเพราะหวั่นกลัว จึงตั้งตัวไม่ได้ใจโลเล เคยล้มลุกคลุกคลานปานจะม้วย ได้คนช่วยเอาไว้ไม่ให้เป๋ เรือชีวิตลอยคว้างกลางทะเล รอคลื่นเห่หาฝั่งเพื่อฝังกาย.. emo_27 หัวข้อ: Re: หดหัว เริ่มหัวข้อโดย: --ณัชชา-- ที่ 04 สิงหาคม 2011, 10:10:PM ชีวิตเราเกิดมาต้องกล้าสู้ หากอดสูปล่อยปละจะเสียหาย มัวจ่อมจมอยู่ที่เก่าก็เปล่าดาย ไม่แหวกว่ายคงทิ้งร่างไว้กลางน้ำ ลมหายใจยังอยู่ต้องสู้ต่อ มัวแต่รอวาสนาพาตกต่ำ ท้อรันทดหัวใจไม่ควรทำ ฝากเตือนย้ำบอกไปไม่ให้ท้อ natcha emo_95 หัวข้อ: Re: หดหัว เริ่มหัวข้อโดย: สายใย ที่ 05 สิงหาคม 2011, 01:22:AM (http://www.klonthaiclub.com/pic/bar_020.gif) ขอหดหัวกลัวภัยหมดใจสู้ ไม่รับรู้เรื่องใครหมดใจต่อ เพราะผิดพลาดชาตินี้ไม่ดีพอ คงต้องขอรอวาสน์อีกชาติภพ (http://www.klonthaiclub.com/pic/bar_020.gif) หัวข้อ: Re: หดหัว เริ่มหัวข้อโดย: ช่วงนี้ไม่ว่าง ที่ 05 สิงหาคม 2011, 01:45:AM จะหดหัวหดหางหดร่างหลีก จะหดปีกหดขาหดหน้าหลบ จะหดตัวหดตนหดจนครบ จะหดกลบหดเกลื่อนเฉือนล่องลอย ก็รู้ตัวกลัวภัยจึงใช่ที่ ทำปากดีพลาดพลั้งจะนั่งหงอย สู้รักตัวกลัวตายใช่สำออย ร้อยทั้งร้อยรอดตายไม่วายชนม์ รู้รักษาตัวรอดเป็นยอดดี บทกวีสุนทรสอนนุสนธิ์ แม้ใครรักรักตอบชอบกมล แม้ใครบ่นบ่นมั่งอย่ารั้งรอ ท่านสอนว่าอย่าไว้ใจมนุษย์ มันแสนสุดลึกล้ำกำหนดหนอ อันเถาวัลย์พันเกี่ยวลดเลี้ยวตอ ยังไม่พอเทียบในน้ำใจคน มนุษย์นี้ที่รักอยู่สองสถาน บิดามารดารักมักเป็นผล ที่พึงหนึ่งพึ่งได้แต่กายตน เกิดเป็นคนคิดเห็นจึงเจรจา แม้ใครรักรักมั่งชังชังตอบ ให้รอบคอบคิดอ่านนะท่านจ๋า บรมครูสุนทรท่านสอนมา แม้ใครว่าหดหัวอย่ากลัวเลย... หัวข้อ: Re: หดหัว เริ่มหัวข้อโดย: เพรางาย ที่ 06 สิงหาคม 2011, 01:58:PM เมื่อรู้ว่าภัยบุกรุกมาแน่ จะมัวแต่ยืนดูอยู่เฉยเฉย อาจกระเด็นไม่เป็นท่า...อย่าช้าเอย รีบหดหัวอย่าเผยทำเย้ยภัย ปล่อยเกราะแกร่งแบกมาทำหน้าที่ คุ้มกันตนดูซีดีแค่ไหน เอาเนื้ออ่อนซ่อนแอบแยบคายไว้ ปะทะแข็งต้องใช้แข็งไปทาน กระดองครูดแตกบิ่นวิ่นไปบ้าง ดีกว่าชีพวายวางกร่างต่อต้าน รอมั่นใจภัยพ้นทนไม่นาน ค่อยคืบคลานช้าบ้าง ก็ช่างมัน emo_62 หัวข้อ: Re: หดหัว เริ่มหัวข้อโดย: รพีภัทร ที่ 06 สิงหาคม 2011, 02:39:PM จะปิดใจหดตัวเพราะกลัวเจ็บ กี่รอยแผลถูกเย็บยังเก็บไว้ เพื่อคอยเตือนความคิดสะกิดใจ เมื่อครั้งหลงรักใคร ไปฝ่ายเดียว ใต้ดวงจิตยังช้ำจำไม่เลิก ทั้งที่ปล่อยใจเพิกไม่แลเหลียว บอกตัวเองอย่าริ รักใครเชียว หากไม่อยากโดดเดี่ยว และเปรียวดาย คนเคยว่า ตอนโสดแสนโดดเดี่ยว แต่แท้จริงไม่ติดเสี้ยวดั่งที่หมาย คนมีคู่ คู่ไม่แล แท้เปรียวปลาย ก็ไม่ต่างจากต้องตาย อยู่ทั้งเป็น ภาพซ้ำซ้ำคำเก่าเก่ายังเฝ้าหา ทั้งที่รู้ ไกลจากมาไม่อาจเห็น เขาคนนั้นจากไปอย่างใจเย็น ภาพสุดท้ายสาดกระเซ็น คือน้ำตา |