|
หัวข้อ: รอยเหงา เงารัก เริ่มหัวข้อโดย: สล่าผิน ที่ 23 กรกฎาคม 2011, 11:00:PM รอยของฝันอันหวานซาบซ่านจิต รอยความคิดความหวังคราครั้งก่อน รอยห่วงใยใจซึ้งถึงบังอร รอยอาวรณ์อาลัยยังไม่จาง รอยแผลใจไม่หายมิคลายเจ็บ รอยหนาวเหน็บทรวงในยังไม่ส่าง รอยความรักภักดิ์ไปไม่เลือนลาง รอยของทางแห่งรักสลักจำ รอยอารมณ์ขมใจในความรัก รอยลึกนักรอยสะอื้นรอยกลืนกล้ำ รอยโศกเศร้าเหงาจิตคิดระกำ รอยยังย้ำมิหายมิคลายลง รักยังฝังยั่งลึกรู้สึกได้ รักยังใสสุดเลิศเทิดสูงส่ง รักตัวเธอเสมอไปใจซื่อตรง รักมั่นคงยิ่งล้ำแม้ช้ำจินต์ รักเธอมากจากใจใช่มุสา รักที่มาพาใจใฝ่ถวิล รักเพราะรักสลักเห็นเป็นอาจิณ รักไม่สิ้นแม้รักจักอับปาง รักต่อไปไม่หยุดแม้ทรุดหนัก รักยังรักเสมอแม้เธอห่าง รักยังตรึงถึงเก้อเธอแยกทาง รักไม่จางแม้เจ็บหนาวเหน็บทรวง สล่าผิน หัวข้อ: Re: รอยเหงา เงารัก เริ่มหัวข้อโดย: มานพ ที่ 24 กรกฎาคม 2011, 10:13:AM รักเธอมากแค่ไหนบอกได้แน่ เป็นรักแท้ยอมทนไม่พ้นห่วง เป็นรักแท้จากใจใช่หลอกลวง รักพุ่มพวงดวงมณีศรีสุดา รักต่อไปคงหลุดคงทรุดหนัก เธอไม่รักไมใคร่ไม่มาหา ปล่อยให้พี่ปวดใจไม่นำพา อย่าโศกาหากพี่ไปมีใคร ..มานพ.. emo_32 emo_20 หัวข้อ: Re: รอยเหงา เงารัก เริ่มหัวข้อโดย: นพตุลาทิตย์ ที่ 24 กรกฎาคม 2011, 11:12:AM ไยยังจมบ่มหวังครั้งอดีต รอยร้าวกีดกั้นหว่างทางสดใส หันมองเถิดรอยย่ำซ้ำเลือนไป เป็นสิ่งไม่จีรังยั่งยืนยง เพียงรอยรักหักล่มตรมแต่ทุกข์ ไม่เคยฉุกใจคิดจิตประสงค์ แต่รักเก่าเช้าค่ำช้ำอนงค์ ไยไม่ปลงลงบ้างปล่อยวางตน อาจได้สบพบใหม่ที่ใช่กว่า ใช่เอกาว้าวุ่นกรุ่นฉงน ชายหญิงล้วนมีคู่อยู่เป็นคน ต้องจำทนเจ็บบ้างพลางเจ็บจำ ตุลาทิตย์ เจ็บแล้วจำ หุหุ emo_85 หัวข้อ: Re: รอยเหงา เงารัก เริ่มหัวข้อโดย: สล่าผิน ที่ 28 กรกฎาคม 2011, 08:14:PM รักเธอมากแค่ไหนบอกได้แน่ เป็นรักแท้ยอมทนไม่พ้นห่วง เป็นรักแท้จากใจใช่หลอกลวง รักพุ่มพวงดวงมณีศรีสุดา รักต่อไปคงหลุดคงทรุดหนัก เธอไม่รักไมใคร่ไม่มาหา ปล่อยให้พี่ปวดใจไม่นำพา อย่าโศกาหากพี่ไปมีใคร ..มานพ.. emo_32 emo_20 รอยวิโยคโศกศัลย์วันคิดถึง รอยคะนึงยังมีที่จิตได้ รอยแห่งรักยังคงอยู่ใจ รอยรักไม่เลือนลางอย่างต้องการ จะรักใครไหนเล่าเท่าเรารัก จะไปภักดิ์ใครได้ใจมองผ่าน จะไปพบใครได้ใจทรมาน จะพบพานเธอไหมใจอยากเจอ สล่าผิน หัวข้อ: Re: รอยเหงา เงารัก เริ่มหัวข้อโดย: สล่าผิน ที่ 24 ตุลาคม 2011, 10:56:PM รอยอารมณ์ถมทับอยู่กับจิต มิอาจปลิดทิ้งไปแม้ได้เก้อ แม้เหลือเงาเฝ้าอยู่คู่คนเบลอ เหมือนคนเพ้อพร่ำวนสับสนใจ ตัดคิดถึงมิขาดอนาถนัก อยากจะหักจิตพาลาเธอได้ แต่สุดยากมากนักรักมากไป จิตจึงไม่อาจฝืนคืนรักเธอ สล่าผิน |