พิมพ์หน้านี้ - นิราศ คนพาน

(http://t1.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcScd0w-hFSRM4oU5A7iPGuM5R9QDyru7wPQA8fY7yH8oQ6Lk0nX&t=1)

นิราศร้างแรมไกลอาลัยช้ำ
ร้อยลำนำคำกลอนสุนทรขาน
เปลื้องวจีพลีพจน์สะกดมาน
ถ้อยประสานจารจดบนรถเมล์

ลาแล้วลาเวียงพิงค์ระมิงค์แก้ว
จากใจแจวแก้วตาคราหักเห
ช่างกลิ้งกลอกหลอกไหลดั่งไกวเปล
ร้าวแดเดครวญเจ้าเยาวมาลย์

จากอาเขตอาเพสใดให้ลาจาก
วิเวกวากว้าเหว่เห่หวนสาร
รถแล่นเลื่อนเคลื่อนใจให้ลนลาน
ปฐมกาลจากจำน้ำตานอง

ติดไฟแดงแหนงอกตระหนกไหว
หนองประทีปบีบใจให้กลัดหนอง
พอจากมาพานึกตรึกใจตรอง
แม่เนื้อผ่องหมองไปใจหมางกัน

ถึงแม่คาวคาวอกให้ฟกช้ำ
ลางระกำนำหนุนให้หุนหัน
สะพานลอยลอยมานไกลวารวัน
ฤทัยหวั่นพลันพรากลำบากใจ

ถึงทางแยกดั่งแยกใจให้ราร้าง
มองทุ่งนาหว่าว้างพลางหวามไหว
ดอยสะเก็ดสะกิดอกระทกฤทัย
เข้าเขตไพรฟ้ามืดพรืดเมฆา

มองเมฆหม่นก่นใจให้ยิ่งเศร้า
ผ่านเงื้อมเขาเงาไม้ไพรพฤกษา
กระถินรายริมทางระวางวา
ยางเหยียดฟ้าป่าอ้อชูช่อใบ

ผินเผือกผาระย้าหินดินดอยด้าน
สักทองลานเรียงแถวแนวไสว
ทั้งคูนแคแลยูงยางเรี่ยทางไป
คั่นพงไผ่ไมยราพขนาบทาง

ถนนคดลดเลี้ยวเคี้ยวงองด
ดั่งใจจรดลดหลั่นหวั่นหมองหมาง
หุบเหวลึกดึกดงหลงเลือนลาง
เยี่ยงหลุมพรางวางดักรักจ่อมจม

น้ำขุ่นมัวครัวขุ่นครุ่นคลึงคิด
ครารักบิดเบือนเบนเข่นขุ่นขม
ธารขุ่นคดลดเลี้ยวเคี้ยวพนม
สางเศษตรมพรมใสในทิวธาร

ถึงปางอั้นกลั้นใจไหววะวาบ
ดั่งสางสาปบาปปักให้หักหาญ
เลยปางแฟนแค่นค้นร้อนลนลาน
หันหาธารน้ำตกยิ่งตกตรอม

ทุยทุ่งและเล็มหญ้าในนาน้อย
เลียบเลาะร้อยน้ำตกวกโขดค่อม
เขียวตองอ่อนกล้วยไข่ใกล้สุกงอม
ระเรื่อหอมพะยอมหวนอวลพนา

ภูสลับซับซ้อนดอนดินเขา
คาดงุ้มเงาเมฆินทร์รินเวหา
แสงสุรีย์รี่แรงแยงเยือนมา
ลุเมฆาฟ้าคลี่ตีธรณิน

ขุนแจเจ้านางแก้วแจวลัดหุบ
หางยูงชุบชูชื่นรื่นถวิล
เจ้าแก้วฟ้าลาวัลย์ขวัญชีวิน
ย้อนคืนถิ่นห้องช้ำระกำปาง

แม่ขะจานลานคุน้ำพุร้อน
บ่เท่าก้อนเนื้อใจทับไข้สาง
ร้อนอกนี้ที่ร้อนย้อนนวลปราง
บ่จืดจางลางลดหดเหี้ยนเลย

ข้าวโพดฟ่างสาลีถี่ดอยทั่ว
บ้างริมรั้วชูดอกออกผลเสย
สาลีดอยอ้อยหวานชานเคียงเคย
ชูช่อเผยเอ่ยอ่อนผ่อนเอนโอน

แลดอยเตียนเกรียนเกลาเขาหัวล้าน
สะอาดสะอ้านดานแดงแข่งกันโกร๋น
บ้างซับซ้อนบางคู่บ้างอยู่โทน
เยี่ยงอย่างโล้นเข้าแถวเป็นแนวไป

คนดำนาหว่าแหวกลงแขกข้าว
ก้มก้มอ้าวดุ่มดำคลำดินไถ
มือหนึ่งฉับจับบีบรีบเร็วไว
เคลื่อนคลาไคลไหลหลังพรั่งพร้อมเพรียง

ถึงร้องกู่ภูวัดสงัดสงบ
ไกลกรรณกลบเกินก้องกู่ร้องเสียง
ยินหยาดแว่วแก้วตาคร่าสำเนียง
โพ้นผ่านเวียงไกลแล้วยังแผ้วพาน

เข้าแม่สรวยหวยใจให้สะท้อน
แม่งามงอนก่อนรักสมัครสมาน
มาหักสิ้นลิ้นเล่ห์เสน่ห์จาร
ครั้นมนมานพี่รักยากหักลง

ถึงปากทางต่างลาสารถี
พานพบเพื่อพรากพี่กลับที่หงส์
จากเพียงตัวฝากใจให้เอวองค์
แม่โฉมยงยื่นฟ้าถลาคืน

ครั้งรักก่อนอ้อนออดพรอดพร่ำพ้น
โถใจคนวนง่ายว่ายวกฝืน
ทิ้งพี่ช้ำน้ำตาพากล้ำกลืน
แม่ทรามชื่นตัดไฟทิ้งชายตรม

ดั่งโบราณขานกล่าวร้าวรอยช้ำ
แม้นหวานล้ำซ้ำกลายเป็นหน่ายขม
ยิ่งรักมากจากเหน็บเจ็บระบม
เรือรักล่มวันทองแยกสองใจ

อุทาหรณ์บ่อนรักที่หักนี้
สารถีฝากคำฉ่ำเสียงใส
พี่ยังคอยหากเจ้าเศร้าทรวงใน
เจ็บวันใดดั่งพี่ไม่มีเลือน

แม้นนิราร้างแล้วแก้วจอมขวัญ
ทุกวารวันรอหวนครวญเสมือน
ร่ายนิราศบาทบทหลากรสเตือน
แม่ดวงเดือนแจ่มฟ้าลาล่วงลอยฯ

ตุลาทิตย์

แต่งตอนกลับบ้าน ตอนหลังๆ หลับไปเลยลัดดอยเอา อิอิ
เพิ่งหัดแต่งอย่าว่ากันนะ มีอะไร PM ครับ emo_85
(http://www.ohzeed.com/bar_074.gif) (http://www.ohzeed.com)

ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน