ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

วัชเอ๋ยวัชพืชสุดขนาง
ผู้เหินห่างการพูดคุยในป่าเขา
มีเพื่อนรักคอยตามติดตัวของเรา
นั่นคือเงาที่เรารักเพียงสิ่งเดียว

ไปตรงไหนก็ไม่มีใครคุยด้วย
เกิดมาซวยเพราะถูกทิ้งให้โดดเดี่ยว
ไร้คนคบไร้คนคุยจนแห้งเหี่ยว
จนผิวเขียวกลับกลายเป็นน้ำตาล

คงเป็นเพราะตัวเราน่ารังเกรียจ
คิดแล้วเครียดพาลจะพาลดสังขาร
คงต้องอยู่โดดเดี่ยวตลอดการ
น่าสงสารกับชีวิตที่เดียวดาย

มีวันหนึ่งเดินเล่นอยู่ในป่า
สุดสายตาเห็นมนุษย์เพศผู้ชาย
รีบเลื้อยไปอย่างเร็วไวกลัวจะหาย
อดทักทายถ้าเลื้อยไปไม่ทัน

เลื้อยไปถึงห้าร้อยเมตรน่าจะได้
เลื้อยเข้าไปอีกร้อยเมตรอย่างมุ่งมัน
ยังไกลไปงั้นอีกหน่อยนึงแล้วกัน
ทันใดนั้นมนุษย์ผู้ชายหลับทันที

นี่แหละหนาออร่าแห่งนิทรา
แม้จันทราพระอาทิตย์หรือว่าผี
แค่เข้าใกล้วัชพีชเพียงแค่นี้
หลับโดยดีโดยที่ยังไม่รู้ตัว

เลี้อยเข้าไปลูบไล้ร่างกำยำ
น่าขย้ำน่าบีบและน่านัว
อยากจะไล่ตั้งแต่เท้าไปถึงหัว
อยากจะมั่วกับชายนี้จนสิ้นใจ

แต่ว่าเราแตกต่างกันราวฟ้าเหว
ถึงฉันเลวแต่เห็นฟ้าก็หวั่นไหว
อยากดูดจูบนัวเนียขั้วหัวใจ
เธอคงให้ใช่มั้ยตอบฉันที

แต่ถึงถามเธอก็คงไม่พูด
ฉันเลยดูดกล้ามเนื้อในร่างนี้
มันช่างแข็งเต่งตึงกำลังดี
เลยดูดถี่อย่างไม่หยุดสุขจังเลย

ดูดกล้ามเนื้อทุกส่วนไม่มีเหลือ
อีมะเขือกล้ามเนื้อน้อยฉันเพิกเฉย
ไม่มีทางเพราะฉันไม่ฉันเฉยเมย
ก็เหมือนเคยฉันไม่เคยคิดพัวพัน

สิ่งสุดท้ายที่จะกินต่อจากนี้
เป็นของดีที่หาได้ใช่ความฝัน
คือหัวใจเต้นตุบๆของพวกมัน
คือสิ่งนั้นนั่นแหละที่โปรดปราน

เจาะเบาๆตรงอกที่ข้างซ้าย
แล้วใช้สายเลื้อยมุดอย่างห้าวหาญ
สุดแม่นยำและรวดเร็วสุดชำนาญ
แล้วเลาะผ่านซี่กระดูดถึงหัวใจ

สัมผัสได้ถึงหัวใจที่กระตุก
สั่นดิ๊กดุ๊กไปๆมาน่าสงใส
ไหนลองซิลองเจาะใจดูข้างใน
แล้วชอนใชดูดหัวใจอย่างเพียวๆ

ยิ่งดูดใจมากเท่าไหร่สียิ่งกลับ
น้ำตาลขับออกหายไปกลายเป็นเขียว
ทั่วทุกเซลล์ต่างชุ่มชื่นไม่แห้งเหี่ยว
แต่สิ่งเดียวที่ยังอยู่คือเดียวดาย

ฦๅฤๅ

emo_119 emo_119