ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

ทุ่งเอ๋ยทุ่งหญ้าวิปริต
มีเพียงจิตมุ่งหมายคิดสังหาร
ชอบชำแหละผู้คนยามวิกาล
ชื่อกล่าวขานพวกปีศาจต่างชื่นชม

เมื่อได้หลงเข้าทุ่งหญ้าที่กล่าวถึง
จงลำพึงถึงชีวิตที่สุขสม
อีกประเดี๋ยวเพียงเสี้ยวเดียวก็สิ้นลม
เพราความคมของใบหญ้ารอบๆกาย

เมื่อต้นหญ้าทั่วทุ่งต่างกู่ร้อง
จนเสียงก้องกังวาลมิขาดสาย
เหมือนสื่อว่าพวกมรึงจะต้องตาย
ต้องชิบหายด้วยคมหญ้าอย่างฉับพลัน

สิ้นเสียงร้องทั่วทุ่งหญ้าต่างหยุดนิ่ง
ไม่ไหวติงเหมือนตกอยู่ในความฝัน
ถ้าลองนับหนึ่งสองสา..คงไม่ทัน
เพราะสามนั้นจะกระซิบข้างหูเอง

ทันใดนั้นเสียงฟาดฟันเริ่มบังเกิด     
ผิวหนังเปิดเลือดทะลักเกือบม่องเท่ง
จนเสียเลือดทั่วร่างกายไปหลายเข่ง
แผ่นเนื้อเผ่นจากร่างกายลงสู่ดิน

ส่วนทุ่งหญ้าก็ฟาดฟันกันไม่หยุด
เครื่องในหลุดและร่องรอยไม่หมดสิ้น
เหมือนนกน้อยตัวเล็กๆเริ่มหัดบิน
แปลกตรงดิ่งลงสู่พื้นไม่กลับคืน

แม้เศษเนื้อหล่นอยู่ทุกหย่อมหญ้า
เจ้านักฆ่ากระหน่ำฟันไม่มีฝืน
ส่วนรากหญ้าต่างพร้อมเพรียงกันดูดกลืน
จนที่พื้นไม่มีเหลืออะไรเลย

ฦๅฤๅ