|
หัวข้อ: หญิงมีเบอร์ เริ่มหัวข้อโดย: นพตุลาทิตย์ ที่ 16 มิถุนายน 2011, 02:01:PM หญิงมีเบอร์ใช่ชั่วช้าอย่าติฉิน เธอหากินสุจริตคิดดูบ้าง ที่เธอทำเพราะจำใจใช่อำพราง เอาเรือนร่างกายเธอบำเรอชาย ก่อนจะมามีเบอร์เธอถูกหลอก ลิ้นจิ้งจอกสังคมมันโลมไล้ ตกเป็นทาสคารมแสนตรมใจ มันจึงขายเธอมาไม่ปราณี หากขัดขืนถูกตบต่อยแทบย่อยยับ มันบังคับให้สมสู่เหมือนหมูหมา เธอต้องฝืนใจทำช้ำอุรา อนิจจาเศษมนุษย์ที่สุดเลว จากวันนั้นเรื่อยมาจนถึงบัดนี้ เธอจึงมีราคีใจอยู่ในอก เพราะกรรมเก่าสาปตกห่วงห้วงนรก น้ำตาตกโสเภณีหญิงมีเบอร์ เครดิต ไม่รู้ใครแต่งครับเจอในสมุดโน๊ตที่บ้าน สงสัยจะเป็นอาหรือลุงก็ไม่ทราบ แต่ปรับคำใหม่บางคำ เพราะดีเลยเอามาโพส ตุลาทิตย์ หัวข้อ: Re: หญิงมีเบอร์ เริ่มหัวข้อโดย: vunpra ที่ 18 มิถุนายน 2011, 07:39:PM emo_95 แสงตะวันวันรุ่งของพรุ่งนี้
ยังจะมีทุกวันไม่เคยหาย เจ็บและซ้ำอีกสักวันคงหายไป วันที่แสงตะวันไล่ความมืดมน emo_60 ใช่จะมีเพียงเธอนี้ที่เจ็บซ้ำ แสนสุดที่จะระกรรมในตอนนี้ เก็บทุกหยดน้ำตาไว้คนดี คงต้องมีสักวันเป็นของเรา หัวข้อ: Re: หญิงมีเบอร์ เริ่มหัวข้อโดย: masapaer ที่ 19 มิถุนายน 2011, 09:16:AM (http://www.webboard.mahamodo.com/webboard_others/wb/feeling/images_upload_answer/feeling_Qid_003253_ans25521202_054949.jpg) แป้งสีนวลอวลอบกลบรอยช้ำ ชุดสีดำบางเบาแนบเคล้าร่าง บรัชออนแต้มแก้มปลั่งยังผิวนาง พรมน้ำหอมกลิ่นบางอย่างเลื่อนลอย ลิปสีสดจรดพริ้มริมฝีปาก ความลำบากลากไว้ไม่อาจถอย คราบแผลบาปอาบร่างมิจางรอย คือสิ่งคอยย้ำเตือนเชือดเฉือนมาน สางผมยาวละไมดุจไหมอ่อน ภาพสะท้อนเบื้องหน้าตาประสาน เธอมาจากที่ไหนไยดักดาน สิ่งที่ทำคืองานหรืออันใด ดอกไม้หอมยอมขายคล้ายสินค้า เป็นดาราข้ามคืนขื่นเพียงไหน หลากผู้คนล้นเห็นความเป็นไป ต่างเห็นใจนางบาปอาบราคิน ยื่นมาเถิดเห็นใจให้ผู้ทน แต่ไร้คนเคียงใจให้ถวิล ยังไม่ถึงค่าเพชรแค่เศษดิน รอยมลทินไม่ลบหรือจบมัน ปาดน้ำตาหายใจลงให้ลึก เก็บผลึกสังเวชสุดเขตฝัน อนาคตที่เห็นเป็นทางตัน ไร้ตะวันชีวิตชี้ทิศเดิน (http://img514.imageshack.us/img514/2403/118wo8.jpg) ~ผู้หญิง~ หัวข้อ: Re: หญิงมีเบอร์ เริ่มหัวข้อโดย: สะเลเต ที่ 19 มิถุนายน 2011, 09:39:AM (http://www.ohzeed.com/fell_005.jpg) (http://www.ohzeed.com) ด้วยความจนยากไร้จึงไกลทุ่ง เข้าเมืองกรุงดุจสวรรค์ดั่งคำเอ่ย จากครอบครัวอบอุ่นคนคุ้นเคย เคียงเขนยชิดใกล้ต้องไกลกัน จึงดั้นด้นหางานชานเมืองใหญ่ หวังรายได้จุนเจือเพื่อสานฝัน จะส่งเงินที่เหลือเพื่อแบ่งปัน พ่อแม่ฉันน้องพี่ที่รอคอย เพราะความรู้เราน้อยพลอยเป็นเหยื่อ เราหลงเชื่อคาดไม่ถึงจึงเศร้าสร้อย สิ่งที่เราวาดฝันนั้นหลุดลอย ไม่กี่ต่อคืนต้องฝืนทน เบอร์ที่ติดจ่ายแจกแขกทั้งหลาย เขาหวังกายเรานั้นฉันหมองหม่น ไฟสลัวกลางราตรีที่มืดมน ชายหลายคนแก่หนุ่มรุมวนเวียน บนถนนสายช้ำย้ำว่าผิด เป็นตราบาปชีวิตลิขิตเขียน ถูกสังคมรังเกียจและเบียดเบียน ยามลมเปลี่ยนทิศทางช่างอาดูร ฝันที่วางวาดไว้มลายหมด อนาคตย่อยยับต้องดับสูญ ใครจะมาช่วยเหลือและเกื้อกูล ที่เพิ่มพูนสูงหนาคือราคิน --- สะเลเต --- (http://www.ohzeed.com/bar_076.gif) (http://www.ohzeed.com) |