ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

ดอกเอ๋กดอกไม้สีโลหิต
มีอิทธิฤทธิ์ยิ่งใหญ่ไม่เป็นสอง
ดักจับเหยื่อทุกรายที่หมายปอง
แม้เหยื่อร้องเท่าไหร่ก็จะกิน

จับเหยื่อฉีกจนร่างกายขาดสะบั่น
แล้วก็หั่นร่างกายด้วยคมหิน
เสียงโหยหวนช่างไพเราะเหมือนดีดพิณ
แล้วก็กินร่างเหยื่อทีละคำ

กินนานๆบางครั้งเนื้อติดคอ
ใช้ใบห่อเลือดสดๆช่างสุดล้ำ
แล้วก็ซดเลือดสดสีแดงดำ
น่าจดจำเอาไปใช้ในการกิน

พวกเครื่องในเก็บเอาไว้ยามคับขัน
ส่วนไขมันฝังกลบไว้ใต้กองหิน
ให้ไขมันคลุกเคลากับกองดิน
จนไร้กลิ่นไขมันที่มากมาย

ควักลูกตาอย่างช้าๆกลัวจะบุบ
ทำช้าสุดกลัวจะหลุดหล่นตกหาย
ถ้าทำพลาดแม้เพียงนิดสุดเสียดาย
ใจสลายถ้าลูกตาเกิดบุบลง

ส่วนกระดูกเอามารวมไว้ให้หมด
ใช้ก้านกดจนละเอียดกลายเป็นผง
เอาเก็บไว้ทำคาถาแบบเจาะจง
พูดตรงๆบอกไม่ได้เดี๋ยวรู้ทัน

และก็เหลือเพียงคราบเลือดกับเศษเนื้อ
และก็เผื่อพวกอีแร้งอย่างสุขสันต์
และก็รอแร้งลงกินอีกเช่นกัน
และก็ฉันรอฆ่าแร้งอีกเช่นเคย

เมื่อจันทราบานไสวเริ่มขยด
ดอมไม้สดสีแดงก็เริ่มเผย
แท่งเกสรพร้อมเสียงร้องปนประเปรย
เหมือนเฉลยว่าเตรียมพร้อมขยายรัง

ฦๅฤๅ

พฤษภาสีสวยสดด้วยโลหิต
พรั่งพร้อมพิษฤทธิ์ร้ายแรงน่าพิสมัย
กลิ่นหอมหวนยั่วยวนจรุงใจ
แฝงด้วยภัยถึงฆาตน่าดูชม

จงดื่มเลือดที่สาดซ่านในอาณา
เป็นพฤกษาแห่งความตายที่สวยสม
ให้ทั้งโลกโลกาครางระงม
ยามชื่นชมดอกโลหิตที่เบ่งบาน

(http://api.ning.com/files/getqk*NnuVEX9*-c1SRR4eqKT2kXDQs4WEzRbuzkW8KK2GfRGZkK7O6mbtqaWCL3KzHCHDEvzbUQY4Wedcu-KChZSU7kmKT-/bloodywhiterose.jpg)