พิมพ์หน้านี้ - ค่ำคืน....ที่เดียวดาย

ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

บทประพันธ์กลอนและบทกวีเพราะๆ => กลอนเหงา => ข้อความที่เริ่มโดย: southernman 32 ที่ 10 มิถุนายน 2011, 04:32:PM



หัวข้อ: ค่ำคืน....ที่เดียวดาย
เริ่มหัวข้อโดย: southernman 32 ที่ 10 มิถุนายน 2011, 04:32:PM
[/size][/font][/b]
(http://www.ohzeed.com/nature_007.jpg) (http://www.ohzeed.com)

  เสร็จจากงานเมื่อยล้านั่งพักผ่อน
เอนกายนอนในห้องที่เปล่าเปลี่ยว
กอดหมอนข้างใบเก่าอยู่คนเดียว
จะแลเหลียวหาใครที่ใหนกัน

ไม่กล้าร้องบอกฟ้าว่าไร้คู่
ได้แต่ดูคนรอบข้างพาไหวหวั่น
ตัวเรานี้อยู่ได้ยังไงกัน
ผ่านคืนวันเปลี่ยวเหงาเศร้าทรวงใน

เปิดหน้าต่างมองจันทร์ที่สวยเด่น
คืนเดือนเพ็ญทอแสงสว่างใส
มีคู่ชมเคียงข้างตลอดไป
ขอพรให้สุขสมนิจนิรันดร์

มีบ้างไหมมีใครที่คอยเฝ้า
มองจันทร์เจ้าครวญคิดติดภาพฝัน
เหมือนตัวข้าเป็นเช่นนี้ทุกวี่วัน
ได้แบ่งปันความเหงายามเฝ้ามอง  
 
[/font][/font][/color][/size][/font][/b]


หัวข้อ: Re: ค่ำคืน....ที่เดียวดาย
เริ่มหัวข้อโดย: สะเลเต ที่ 10 มิถุนายน 2011, 05:40:PM
(http://www.ohzeed.com/fell_015.jpg) (http://www.ohzeed.com)

มองท้องฟ้าอยากถามความรู้สึก
ในส่วนลึกแล้วนั้นเหมือนฉันไหม
เคยเดียวดายซึมเศร้าหรือเหงาใจ
แอบร้องไห้บ้างไหม....ตอบเราที

ส่วนลึกในใจฉันนั้นเหว่ว้า
ซ่อนน้ำตารินหลั่งทุกครั้งที่-
นึกถึงเธอทุกทิวาและราตรี
ทุกวันนี้เดียวดายใจรอคอย

ยามอ่อนล้าแรงใจให้ท้อแท้
ขาดคนแคร์อยากเจอเธอกับถอย
ก้าวเดินห่างจากฉันวันละน้อย
ไม่เหลือรอยทรงจำทำกันลง

ทิ้งให้เหงาเดียวดายปลายทางฝัน
หัวใจฉันนั้นแหลกแตกเป็นผง
เมื่อตัวเธอเปลี่ยนไปไร้มั่นคง
ปล่อยฉันหลงบนถนน....สายเดียวดาย

--- สะเรเต ---
(http://www.ohzeed.com/bar_076.gif) (http://www.ohzeed.com)


หัวข้อ: Re: ค่ำคืน....ที่เดียวดาย
เริ่มหัวข้อโดย: PAADANG54 ที่ 10 มิถุนายน 2011, 06:56:PM
เคยนอนคู่แล้วจู่จู่ต้องนอนเดี่ยว
เคยกลมเกลียวกลับกลายเป็นหายสูญ
เคยอิงแอบแล้วเอกาโอ้อาดูร
เคยเพิ่มพูนมาพร่องขาดอนาถใจ
           ที่กินข้าวก่อนนี้ต้องมีสอง
            ที่จะจองตั๋วหนังนั่งคู่ไหน
            ที่ทะเลล้มกลิ้งด้วยกันไป
            ที่แห่งใดไม่เคยเดี่ยวเที่ยวสองคน
                         แต่เรื่องจริงวันนี้ที่ปรากฎ
                         แสนสลดเศร้าใจให้ฉงน
                         จะกินนอนจรเปลี่ยวแปลกชอบกล
                          ทุกแห่งหนโหยไห้ไร้กายเธอ
                                   ต้องยอมรับยามเหงามีเงาแฝง
                                   บางทีแกล้งพยักหน้านำเสนอ
                                   รู้ทั้งรู้แค่อยากเล่นเหมือนละเมอ
                                    ค่ำคืนเพ้อรำพึงพ้อเพียงเดียวดาย