|
หัวข้อ: อรุณสมัยรุ่งในใจอยู่นิรันดร์ เริ่มหัวข้อโดย: ฟ้าฟื้น ธรรมชาติ ที่ 25 พฤษภาคม 2011, 11:03:AM โกกิลาขับกล่อมกระท่อมทับ
เพลงไก่แก้วแซร่ศัพท์รับรุ่งสาง สื่อสำเนียงเสียงซึ้งจากบึงบาง ปลุกรอยทางจ่างรับจับเพลา หยาดน้ำค้างสร่างโศกโลกริมรั้ว แสงสลัวจ่างจางหว่างเวหา คีตกะกล่อมคุ้งทิวทุ่งนา พร่ำภาษาประเลงเพลงจนจน หนาวยังหนาวน้ำค้างวางดอกร่วง จับคอรวงเมล็ดข้าวหนาวอีกหน แม้นหนักหน่วงโน้มคอลงคลอตน ใบแซมปนบรรจถรณ์โอนอ่อนนัก ช่อดอกข้าวเกล็ดหมอกแต้มดอกนั่น ราวสีสันสะท้อนใจให้รู้จัก ความเรียบง่ายถักทอกลางกอรัก โอบรวงหนักไหวชื่นทุกคืนคราว ตื่นเถิดหนอผละกอดยอดดวงใจ มาสุมฟืนก่อไฟไล่ลมหนาว ตื่นจากฝันภวังค์ของค่ำยาว มาหุ่งข้าวกลิ่นหอมพร้อมสู่นา เสียงกระดึงวัวส่ายควายตื่นแล้ว ระฆังแก้วกรุ่งกริ่งกระดิ่งหนา ระงมเสียงโนรีสาลิกา เสียงสัญญาสัญญาณงานและคน รองน้ำข้าวซาวเกลือเพื่อรองท้อง เจียนใบตองรมไฟไล่เกล็ดฝน ห่อก่องข้าวพริกปลาปิ้งมาปน น้ำตาหล่นฟืนควันรุมรันตา เจิมครรลองรุ่งเช้าเมื่อดาวเลื่อน แบกไถเคลื่อนมุ่งไปในอุษา ประกายพรึกพริบพรางกลางมรรคา เกิดฝั่งฟ้าตะวันทอนั่นแล้ว กระจาบจ้อยบินพรูสู่ดงดอน ทิ้งคบคอนเดียวดายปลายตาลแถว หนาวดอกจานร่วงลาห่มนาแนว กลางเจื้อยแจ้วทำนองของอรุณ นกกระยางบินลู่สู่หนองหน้า บินข้ามป่าสุขโศกทุกโลกหมุน ตะวันเช้าฉายรอพอเจือจุน ธรรมชาติสมดุลเกื้อหนุนนั่น สิ่งสามัญทอดทางกลางทุ่งทอง ทอครรลองให้เห็นเป็นทุ่งฝัน เมื่อยามเช้าปลุกตื่นทุกคืนวัน สรรค์สวรรค์ท้องทุ่งจรุงมิตร เช้าชื้นแล้วดวงใจใครรู้เห็น ตรวนลำเค็ญโน้มหน่วงมัดดวงจิต สาปสืบสายเทือกท้าวข้าวชีวิต สู้ผลิตดอกเหงื่อเพื่อสิ่งใด! -ลำน้ำน่าน- |