|
หัวข้อ: ...เสียงที่เบาที่สุด... เริ่มหัวข้อโดย: ivisaman ที่ 15 พฤษภาคม 2011, 11:29:PM [color=darkolivegreen]...การแตกแยก แหลกสลาย ของหัวใจ... [/color]...มันมิได้ ก้องดัง อย่างอึ้งหมี่... ...แต่เงียบราว ขนนกร่วง ลงธุลี... ...กลบด้วยเสียง ดนตรี ของน้ำตา... ...และเป็นเรื่อง ที่เจ็บปวด เกินบรรยาย... ...เมื่อสุดท้าย ไม่มีใคร คอยห่วงหา... ...ไม่ได้ยิง เสียงใจแยก แหลกวิญญา... ...หรือเพียงเรา เท่านั้นหนา ที่แว่วฟัง...[/color] ...........ไอน์สไตน์...วัยกระเตาะ!!!................ [/color][/b][/size] emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30หัวข้อ: Re: ...เสียงที่เบาที่สุด... เริ่มหัวข้อโดย: กระรอกขาว ที่ 15 พฤษภาคม 2011, 11:46:PM [color=darkolivegreen]...การแตกแยก แหลกสลาย ของหัวใจ... [/color]...มันมิได้ ก้องดัง อย่างอึ้งหมี่... ...แต่เงียบราว ขนนกร่วง ลงธุลี... ...กลบด้วยเสียง ดนตรี ของน้ำตา... ...และเป็นเรื่อง ที่เจ็บปวด เกินบรรยาย... ...เมื่อสุดท้าย ไม่มีใคร คอยห่วงหา... ...ไม่ได้ยิง เสียงใจแยก แหลกวิญญา... ...หรือเพียงเรา เท่านั้นหนา ที่แว่วฟัง...[/color] center]...........ไอน์สไตน์...วัยกระเตาะ!!!................ [/color][/b][/size] emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30 emo_30เสียงของเจ้าแสนเงียบเชียบสนิท แต่ก้องจิตกังวาลใจแต่ไร้เสียง เสียงเจ็บปวดรวดร้าวพราวสำเนียง ส่งเป็นเสียงเพียงช้ำระกำจินต์ กระรอกขาว หัวข้อ: Re: ...เสียงที่เบาที่สุด... เริ่มหัวข้อโดย: สมนึก นพ ที่ 16 พฤษภาคม 2011, 09:34:AM เห็นจันทร์เพ็ญเด่นฟ้ามาทอแสง ดั่งมนต์แฝงคอยซ้ำย้ำตัวข้า หลายคืนก่อนค่อนราตรีที่ผ่านมา สองชีวาสัญญามีที่รักกัน หากมีเรื่องเคืองขุ่นวุ่นใจนัก ให้หยุดพักสักคราปรึกษานั่น ความบาดหมางพลั้งไปใจเดิมพัน ขาดสะบั้นนั้นหนาอย่าพึงมี ต่างเข้าใจในรักสมัครสมาน เวลาผ่านนานเนิ่นเพลิดเพลินนี่ จนแสงทองส่องฟ้าขับราตรี ความเปรมปรีดิ์มีท้นเอ่อล้นทรวง สามเดือนผ่านจันทร์เพ็ญเด่นอีกครั้ง ที่เคยนั่งฟังวจีมีห่วงหวง ไม่เจอหน้ามาหายคล้ายโดนลวง ตกในห้วงบ่วงรักหล่อนดักวาง เมฆบังจันทร์หวั่นใจให้ผวา ภาพลวงตามาย้อนทับซ้อนร่าง ความมุ่งหวังตั้งไว้ได้เลือนลาง พอเงาจางบางตอนหล่อนหายไป แอบสะอื้นฝืนเลี่ยงเสียงเบาสุด ข้อเข่าทรุดหยุดนั่งยังหวั่นไหว ความขื่นขมตรมเศร้าร้าวทรวงใน กลัวหัวใจได้ยินพลันสิ้นลม. นพ |