|
หัวข้อ: ลืมกันไปหรือเปล่า เริ่มหัวข้อโดย: Pamoo ที่ 11 พฤษภาคม 2011, 01:11:PM พ่อ-แม่ ให้ชีวิต ลูกเล่าคิดให้สิ่งใด หรือเจ้าจะลืมไป จึงเผลอไผลไม่ใยดี ท่านสู้ฟูมฟักเจ้า คอยนั่งเฝ้าเป่าพัดวี รักเจ้าเท่าชีวี รักลูกนี้กว่าดวงใจ ร้องหิวท่านรีบหา แม่รู้ว่าชอบสิ่งใด จัดให้ด้วยหัวใจ ด้วยหวังให้ได้อิ่มกาย ยามเจ้าเจ็บกลับมา รีบหายาทาเพี๊ยงหาย ทั้งปลอบประโลมใจ เอารักเป็นเช่นตัวยา วันนี้ท่านแก่เฒ่า อยู่กับเหย้าเฝ้าเคหา นั่งรอลูกกลับมา แค่เห็นหน้าก็ดีใจ ขอลูกทำหน้าที่ บุพการีอย่าลืมไป ดูแลและใส่ใจ พระผู้ให้กำเนิดตน.... ขออนุญาต นำ คำสอนของท่าน ว.วชิรเมธี (2วรรคแรก) มาเริ่มต้นบทกลอนนี้นะคะ Pamoo............ [ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ] หัวข้อ: Re: ลืมกันไปหรือเปล่า เริ่มหัวข้อโดย: เพรางาย ที่ 05 กรกฎาคม 2011, 08:29:PM emo_62 กระดาษที่เธอใช้ คือหนึ่งไม้ที่สิ้นชนม์ ฉีกทิ้งกลิ้งเกลื่อนกล่น ไม่ต่างคนเนรคุณ ข้าวเหลือที่เบื่อรส เหงื่อกี่หยดเป็นต้นทุน กว่าข้าวขาวหอมกรุ่น มาถึงจานเหนื่อยนานนัก คุ้นเคยเลยลืมหลง จึงประสงค์เตือนประจักษ์ ประหยัดอนุรักษ์ ฟูมฟักไว้คู่ใจเรา emo_89 |