พิมพ์หน้านี้ - --บัว--

ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

บทประพันธ์กลอนและบทกวีเพราะๆ => กลอนธรรมะ+กลอนสอนใจ+กลอนธรรมชาติ+กลอนปรัชญา => ข้อความที่เริ่มโดย: อักษรารำพัน ที่ 26 มีนาคม 2011, 12:47:AM



หัวข้อ: --บัว--
เริ่มหัวข้อโดย: อักษรารำพัน ที่ 26 มีนาคม 2011, 12:47:AM

๐ รุ่งสาย..สุรีย์แสง............น้ำค้างแรง..ก็แห้งหาย
หลานจับ..จูงมือยาย..........แล้วจึงบึ่ง..ลงบึงบัว

๐ ห้อยเข่ง..กระเตงหลัง.....คอยระแวด..ระวังหัว
น้ำชื้น..จนชื่นตัว...............แค่ครึ่งแข้ง..ก็จมโคลน

๐ บัวอูม..และตูมเต่ง..........บ้างบานเบ่ง..จนเปล่งโปน
ขาวชู..ชมพูโพลน.............และเชิดก้าน..เต็มลานน้ำ

๐ มือเหี่ยว..ยายเกี่ยวก้าน....ใช้มีดกว้าน..เกรงก้านช้ำ
หนูน้อย..ก็คอยนำ..............มาวางเคียง..ในเข่งน้อย

๐ เมียงมอง..แล้วร้องร่ำ.......ยายตอบคำ..หนูถามหน่อย
"บัวหลวง..ดั่งดวงพลอย.....ใช้ไหว้พระ..เพราะอะไร”

๐ คุณยาย..จึงคายหมาก.....“หลานคนยาก..จะบอกให้
เมื่อก่อน..แต่อ่อนวัย............พ่อยายเล่า..ในคราวนึง

๐ หลังพระ..ตรัสรู้...............ณ เช้าตรู่..ในวันหนึ่ง
พอพระ..พิศบัวจึง-.............แจ่มแจ้งใน..นิสัยคน

๐ พุทธ..ศาสนา.................มีหลายครา..และหลายหน
ปรากฎ..บัวอุบล.................มีส่วนข้อง..จึงสำคัญ

๐ โกสุม..ปทุมมา...............จึงมีค่า..แต่ครานั้น
มงคล..อุบลพรรณ.............เหมาะไหว้พระ..เพราะฉะนี้

๐ ดูบัวให้..เนิ่นนาน..เถิดหลานเอ๋ย
จะเริ่มเผย..ร่วงผล็อย..หรือค่อยคลี่
ทุกดอกล้วน..เกิดมา..ใต้วารี
ใต้ราคี..โคลนตม..และจมเลน

๐ แต่ไร้รอย..ราคิน..มลทินเถื่อน
รอยแปดเปื้อน..ใดใด..ก็ไม่เห็น
กลับเผยดอก..เพรียวพราว..ดุจคราวเพ็ญ
สงบเย็น..ไร้คลี..ธุลีปน

๐ บริสุทธิ์..ดุจพระ..พุทธเจ้า
ล้านร้อนเร่า..ราคี..ไม่มีผล
แม้เกิดแต่..มนุษย์..ปุถุชน
กลับหลุดพ้น..คราบมัว..ดั่งบัวบาน”

๐ เข่งใบน้อย..บัดนี้..เต็มบัวเต่ง
หลานกระเตง..ยายเดิน..ถึงเนินบ้าน
จับจีบบัว..บรรจง..วางลงพาน
ทั้งยายหลาน..ก้มกาย..ถวายบัว