พิมพ์หน้านี้ - สายลมหนาว

พร่างพร่างพรมพริ้งพรายสายน้ำค้าง
ลมพัดพร้างพัดเพเพียงพัดผ่าน
พัดไอหนาวผันผ่านที่ทิวากาล
เพียงพบพานพลันผันผ่านเพียงพร่างพรม

สัมผัสผิวผ่านเนื้ออันแตกแห้ง
เมื่อลมแล้งเหมันต์พลันผสม
เข้าแทนที่วสันต์อันอุดม
เสมือนใจซึ่งล้ม...อย่างฉับพลัน

และแสงแรกแห่งตะวันก็พลันเปลี่ยน
ฟ้าใสใสสู่เมฆเวียนอันแปรผัน
ดับชีวิตที่พึ่งตื่นจากคืนวัน
สู่ห้วงกาลนิรันดร์...อีกครั้งไป

และหยาดฝนก็หล่นโปรยโรยดินแล้ง
คล้ายกับแกล้งสรรพสิ่งให้ยิ่งใหว
ก็พบเพียงความสับสนวกวนใจ
ทั้งภายนอกและภายใจ...ไม่ต่างกัน !

ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน