|
หัวข้อ: เอาขนฉันไปสิ(นิทาน) เริ่มหัวข้อโดย: บัณฑิตเมืองสิงห์ ที่ 16 กุมภาพันธ์ 2011, 09:27:PM เอาขนฉันไปสิ กาลครั้งหนึ่ง...นิทานเคยขานกล่าว เป็นเรื่องราวคราวนกวิหคใหญ่ กับเจ้านกตัวน้อยคิดด้อยไป อิจฉาร้อนฟอนไฟในอุรา นกตัวเล็กตัวหนึ่งตะบึงว่อน ในไพรสัณฑ์เร่ร่อนค่อนภูผา ยิ้มกระหยิ่มอิ่มเอมเปรมปรีดา ครั้นมองขึ้นบนนภาชะล่าใจ เห็นอินทรีร่างยักษ์บินหักโหม โรยชโลมเวหาท้องฟ้าใส จึงผกผินหวังผลตนพิไล บินขึ้นไปในหาวพราวอัมพร ปะทะลมซมซานแหลกลานจิต ร่างน้อยนิดหล่นมาอุทาหรณ์ ตัวเล็กไปไม่คนึงพึงสังวร ก็ต้องจรจากลงกลางพงไพร มีนายพรานเดินมาหวังล่าสัตว์ ผู้เจนจัดพบนก ตกไถล นกจึงถามนายพรานท่านช้าไย? โน่นเห็นไหมอินทรีลองฝีมือ "อยากลองแน่" นายพรานขานชัดแจ้ง จึงแถลงแจงเหตุเทวศถือ ขาดขนนกเพียงนึกจะฝึกปรือ จะยิงไกลได้หรือฝีมือคน โอ้ท่านนายพรานดูผู้ประเสริฐ เอาขนฉันไปเถิดจะเกิดผล เอาไปติดชิดปลายท้ายศรตน อย่าทุพพลท้อแท้แพ้ใจตัว "วิเศษมาก" เจ้านกวิหคน้อย ข้าฯ จะสอยอินทรีปักที่หัว ว่าแล้วพรานมิเกรงบรรเลงรัว ฟ้ามืดมัวหม่นหมองมิตรองเลย ยังกระหยิ่มยิ้มย่องว่าต้องโทษ เจ้านกโจทก์ไม่คิดชีวิตเผย ขนของมันปลิวผสมลมรำเพย แล่นล่องเสยสู่ฟ้านภาลัย ครั้นแล้วมันคิดบินชีวินหนี จะจรลีอย่าคิดจิตสงสัย ขนที่หายเพียงพร่ำคร่ำอาลัย เหตุปัจจัยอิจฉาคร่าตัวเอง จิตสับสนขนหายจะกรายย่าง ถูกพรานฆ่าเพียงร่างร้างโหลงเหลง หัวขาดห้อยย่อยยับดับโตงเตง ถูกข่มเหงล้มตายมลายมาน อันอีสปเรื่องนี้มีข้อคิด ใครมีจิตชั่วช้าคิดฆ่าผลาญ ทำร้ายคนอื่นหนามาละลาน จงประมาณจะตกแก่ตนเอง อ่านแล้วชอบครับ เลยนำมาแต่งเป็นกลอน ที่มา : http://board.postjung.com/532052.html (http://board.postjung.com/532052.html) (http://www.klonthaiclub.com/pic/bar_017.gif) บัณฑิตเมืองสิงห์ |