|
หัวข้อ: คือตายคือพ่ายแพ้ เริ่มหัวข้อโดย: hort39 ที่ 11 กุมภาพันธ์ 2011, 11:31:AM เมื่อเกิดเหตุหาทางอย่างสงบ แต่พร้อมรบโรมรันประจันหน้า มือถือปืนยืนเคร่งเร่งเจรจา ร่างสัญญาสันติภาพเพื่อหยุดยิง ต่างคนต่างเล็งปืนหยิบยื่นให้ เตรียมพร้อมไว้ในท่าสงบนิ่ง เหมือนข่มขู่คู่เจรจาว่าเอาจริง พร้อมจะชิงลงมือยื้อสงคราม ที่เดือดร้อนลำเค็ญเป็นชาวบ้าน ต้องแตกซ่านหนีออกนอกสนาม (รบ) เคยอยู่อย่างเป็นสุขทุกโมงยาม ต้องครั่นคร้ามเครียดเคร่งเร่งหนีตาย สงครามคือหมดสิ้นแผ่นดินร้าง เลือดท่วมร่างกลางไฟใจสลาย ถิ่นกำเนิดทำกินสิ้นวางวาย ผลสุดท้ายพ่ายแพ้แก่สงคราม (http://t0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcSg20OebOvfUBcEApiiuIkf_Xu8xWYA3FTBgtZbhQGXSU8tUfvK) หัวข้อ: Re: คือตายคือพ่ายแพ้ เริ่มหัวข้อโดย: เพรางาย ที่ 05 มีนาคม 2011, 08:37:PM ดินก็ต่อกันแน่นเป็นแผ่นผืน
แบ่งกันยืนชื่นยลยังล้นหลาม ครั้นขีดเขตกั้นคนผลคุกคาม ใครไม่ตามคำใครได้รุกรบ โลกแคบลงหรือไรเหตุใดหนอ จึงเกิดก่อวุ่นวายคลายสงบ ยิ้มที่เคยให้กันวันพานพบ มาเลือนลบจากหน้า...น่าเสียดาย emo_06 หัวข้อ: Re: คือตายคือพ่ายแพ้ เริ่มหัวข้อโดย: บ้านริมโขง ที่ 05 มีนาคม 2011, 09:39:PM (http://2.bp.blogspot.com/_tWcsnP09Wj8/S-Jhpb9gDbI/AAAAAAAAAzA/B7rNZNhaALk/s400/004.jpg) สันดานดิบยังเกลาเหลาไม่หมด สันดานคดเกิดซ้ำกระหน่ำหนัก สันดานดีหนีหายคล้ายไม่รัก สันดานหลักหลุดลอยปล่อยตามเพลง จึงวางกล้ามถามใครไหนว่าแน่ ไม่เคยแม้ปรานีดีข่มเหง ภาษาคนไม่ใช้หมายละเลง ด้วยว่าเก่งเลยบ้าค้าสงคราม มาอวดดีด้วยดีไม่มีอวด ล้วนเจ็บปวดด้วยคำนำเหยียดหยาม ยกตนเด่นเห็นใครให้ประณาม เลยลามปามตามล่าเข่นฆ่ากัน "บ้านริมโขง" (http://t0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcSg20OebOvfUBcEApiiuIkf_Xu8xWYA3FTBgtZbhQGXSU8tUfvK) หัวข้อ: Re: คือตายคือพ่ายแพ้ เริ่มหัวข้อโดย: สุวรรณ ที่ 05 มีนาคม 2011, 11:04:PM สูญสลายกายชนมิสิ้นโศก
ด้วยสงครามระห่ำโลกยังโบกไหว กี่ร่าง?ทบศพซากที่พรากไป กี่หัวใจ? หลับใหลอยู่ใต้ธรณี ยังเพียงคำว่าแพ้ ที่แลเห็น กับความขื่นลำเค็ญ ไม่เร้นหนี ความตาย ความโศก ทบท่วมทวี หัวใจคนเศร้าป่นปี้ ยากจะลืม หัวข้อ: Re: คือตายคือพ่ายแพ้ เริ่มหัวข้อโดย: ณัฐชรี ที่ 08 มีนาคม 2011, 12:00:PM เวียดนาม ๘/๑/๖๙ กราบเท้าแม่ พิษบาดแผลวันก่อนสั่งสอนฉัน ให้เหี้ยมโหดเมื่อโหมเข้าโรมรัน ให้ฆ่าฟัน, ให้ใจดำ,ให้ทำลาย ฉันมีความชำนาญการเดินป่า หลบการล่าดุดันเมื่อวันพ่าย กับ ระเบิด,ม่านดำ, ภาพความตาย, ความกระหาย,สาหัส,เลือด,ศัตรู ฉันลืมความเมตตาไว้หน้าค่าย ดวงตาฉายสัญชาตญาณการต่อสู้ สนามรบสอนให้ฉันได้รู้ การเป็นผู้ฆ่าและกร้านการพิชิต ฉันโชนไฟในตาพยาบาท และมิอาจดับไฟได้สนิท หอมคาวเลือด,การรบ,ศพ, ชีวิต ใช้ ตี นปิด ปากของเสียงร้องคราง วีรชนแห่งวงการทหารกล้า ฉันหวังว่าจะ ถึงวันของฉันบ้าง เสียงปรบมือ,ดอกไม้,จากรายทาง อยู่ท่ามกลางวีรกรรม,คำอวยชัย กับเหรียญตรากล้าหาญ-วันพรุ่งนี้ ฉันคงมีโอกาสสัมผัสได้ แม่อย่าเป็นกังวลจนเกินไป ฉันปลอดภัย กราบเท้าด้วยเคารพ. ...วีรชน-เชิญพักบนตักหญ้า ปิดดวงตาทำใจให้สงบ เมื่อแดดอ่อนรินอาบลงทาบทบ คือการพบสั้นสั้นวันสุดท้าย แล้ว ทุ่งหญ้าสีน้ำตาลจากการรบ ก็เกลื่อนศพทหารของทั้งสองฝ่าย สิ่งที่ยังเหลืออยู่ของผู้ตาย คือ จดหมายหนึ่งฉบับซับเลือดกรัง ของอ.อดุล จันทรศักดิ์ ศิลปินแห่งชาติ สาขาวรรณศิลป์ ปีพุทธศักราช๒๕๕๑ เห็นว่าเข้ากับกระทู้จึงขอนำมาลงครับ วรรณศิลป์ |