พิมพ์หน้านี้ - *** คนใกล้ตัว ***

ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

จิปาถะ => เรื่องทั่วไป => ข้อความที่เริ่มโดย: ♥ กานต์ฑิตา ♥ ที่ 22 มกราคม 2011, 04:42:PM



หัวข้อ: *** คนใกล้ตัว ***
เริ่มหัวข้อโดย: ♥ กานต์ฑิตา ♥ ที่ 22 มกราคม 2011, 04:42:PM


(http://www.klonthaiclub.com/pic/lover_001.jpg)

คนใกล้ตัว  

(http://www.klonthaiclub.com/pic/bar_004.gif)

คนใกล้ตัว   คือใคร หรือ หมายถึงใคร?
คนใกล้ตัว  
คือคนที่อยู่ใกล้ชิดเรา ซึ่งได้แก่ พ่อแม่ พี่น้อง หรือคู่ชีวิต
ในกรณีที่มีครอบครัว

และแน่นอนเมื่อเป็นคนใกล้ชิดก็จะต้องมีปัญหาที่ไม่เข้าใจกัน เถียงกัน
ทะเลาะบ้าง แต่ก็คงไม่คิดที่จะทะเลาะกันเป็นเรื่องเป็นราวหรอก


...เหนื่อยที่จะเอาชนะ...
หรือไม่ก็คงรักกันมากจนไม่คิดจะเอาเรื่องเอาราว


ใครบางคนเคยพูดไว้ว่า เป็นเรื่องธรรมดาของคนใกล้กัน
ความเป็นกันเอง ความสนิมสนม ความไว้เนื้อเชื้อใจทำให้เราไม่คิดว่า
จะมีเรื่องใดๆ ให้ต้องถือสากันอีก
เรามักคิดว่า “ครอบครัว” คือการ “ข้ามผ่าน”บางสิ่งบางอย่าง
แท้จริงแล้ว,ใช่ละหรือ?


เมื่อออกจากบ้าน.....
เราเดินเฉี่ยวชนใครเข้าแม้เพียงเล็กน้อยก็ตาม 
เรามักจะขอโทษขอโพยซ้ำแล้วซ้ำอีก
เราพยายามพูดจาหวานหูกับผู้คน
ระมัดระวังและตั้งใจ
เรารักษาสิ่งที่เรียกว่า”มารยาท” กันอย่างเต็มที่
นิดหนึ่ง.....น้อยหนึ่ง เราเกรงที่จะกระทบกระทั่งเขา  


กับคนที่อยู่ใกล้.....เราไม่มีเรื่องใดจะขอโทษ
ไม่หวาดเกรงการโกรธเคือง ไม่สน....และไม่ใส่ใจในการกระทำ
เพราะเราไม่รู้สึกถึงแรงกระทบ
ที่....บางครั้งมันกระเทือนไปถึงหัวใจทีเดียว  


คงเพราะใกล้กันเกินไปกระมัง
จะสั่นไหวสักเท่าใดก็ไม่เกิดความหมาย

“คนใกล้ตัว” ทั้งโลกจึงต้องกล้ำกลืนความน้อยอกน้อยใจ
และลงมือ “ข้ามผ่าน”มันไปด้วยตัวเองเสมอ
แม้ไม่คิดถือสา แต่ใช่ว่าจะไม่รู้สึก

ใส่ใจต่อ “แรงกระทบ” และ “รู้สึก” ต่อคนใกล้ตัวกันบ้างเถิด  


ใจจะได้ไม่อ่อนล้า....
รักจะได้ไม่อ่อนแรง....

  "กานต์ฑิตา"
๒๒ มกราคม ๒๕๕๔

(http://www.klonthaiclub.com/pic/bar_018.gif)
















หัวข้อ: Re: *** คนใกล้ตัว ***
เริ่มหัวข้อโดย: สมนึก นพ ที่ 22 มกราคม 2011, 11:53:PM
เพราะใกล้ตัว เกินไป ไม่ใครสน
กลายเป็นคน ไร้ค่า พาเศร้าหมอง
ยืนต่อหน้า เงาบัง ยังไม่มอง
เขาหวังปอง อื่นไกล ไม่เห็นมี

จะทนอยู่ อย่างนั้น สักวันเห็น
คือมุ่งเน้น มั่นหมาย ไม่หน่ายหนี
ถึงจะเผื่อ เลือกบ้าง ก็ยังดี
แม้ริบหรี่ สิ้นหวัง ยังเฝ้าคอย

อยู่ใกล้เกลือ กินด่าง ต่างความคิด
ศักดิ์ต่ำนิด ตัวเรา จึงเหงาหงอย
ก็สมแล้ว นี่นา มาสำออย
กลัวซ้ำรอย ปีกลาย ได้ผ่านมา.

ด.ช. นพ