|
หัวข้อ: ...เจ็บจนไม่มีหัวข้อ...ท้อจนไม่เหลือแม้ใจ... เริ่มหัวข้อโดย: ตะวันฉาย ที่ 10 มกราคม 2011, 03:45:PM ...รักกระแทก แหลกย้ำ ทำให้เจ็บ ให้หนาวเหน็บ ดวงมาลย์ สะท้านไหว อกเจ้าเอย เคยรักซึ้ง ตราตรึงใจ บัดนี้ใย เปลี่ยนแปร ไม่แน่นอน.. ...ใจหนึ่งใจ จะกี่ทน กี่หนเจ็บ รักที่เก็บ ด้วยใจ ไม่ถ่ายถอน อนิจา มาหลีกลี้ หนีจากจร บรรจถรณ์ ที่เคยเรียง เหลือเพียงรอย... ...ใจของเรา ไม่เคยแคร์ กับแพ้พ่าย รักมิคลาย หายจากจิต มิคิดถอย เมื่อรักเจ็บ เหน็บร้าว ไร้ก้าวคอย แผลกี่รอย ซอยถี่เข้า เฝ้าฝังใน ...เทพผู้กอปรฤทธีทั้งสี่โลก พึงอวยโศกครอบอกจนมอดไหม้ เอื้อดวงจิตหลอมเหลวด้วยเปลวไฟ เผาผลาญให้มอดสิ้นทั้งจินดา ...จะเกิดดับกี่วัฏฏะวงรอบ จักนบนอบด้วยเล่ห์เสน่หา ยอมให้เหยียบย่ำเล่นเหมือนเช่นมา ในทุกกาละภพที่สบกัน ...อย่าได้คลายอาวรณ์ตอนเคยมี ในทุกที่ทางเที่ยวจะเหลียวหัน จะรอคอยย่ำเหยียบ..อย่างเงียบงัน รอเท้าเรียว..เหยียบฝัน...หยันใจเทอญ... ตะวันฉาย ฉัตรบงกช ๑๐ มกราคา ๒๕๕๔ (http://www.klonthaiclub.com/pic/bar_077.gif) หัวข้อ: Re: ...เจ็บจนไม่มีหัวข้อ...ท้อจนไม่เหลือแม้ใจ... เริ่มหัวข้อโดย: ฉันเอง ที่ 10 มกราคม 2011, 04:07:PM (http://add.klonthaiclub.com/images/3800009.jpg)
อย่าได้กลัว (http://www.klonthaiclub.com/pic/bar_143.gif) คงเจ็บลึกฝังสุดอุราน้อง เธอจะต้องอยู่ได้ไม่อายเขา วันเวลารักษาได้ให้บางเบา ค่อยบรรเทาผ่อนคลายหายหมองมัว หลังฝนตกฟ้าย่อมใหม่ใสสะอาด ดั่งภาพวาดในใจเธอไม่สลัว แสงอาทิตย์ฟ้าใหม่อย่าได้กลัว ให้อาบทั่วหัวใจฝันใหม่มี (http://www.klonthaiclub.com/pic/bar_143.gif) ฉันเอง.. หัวข้อ: Re: ...เจ็บจนไม่มีหัวข้อ...ท้อจนไม่เหลือแม้ใจ... เริ่มหัวข้อโดย: หนุ่มน้อย...คอยรัก ที่ 10 มกราคม 2011, 04:51:PM (http://www.klonthaiclub.com/pic/bar_176.gif) เจ็บหัวใจใครกันทำฉันเจ็บ เหมือนโดนเล็บเหน็บแดรอยแผลเหมือน เดือนที่ผ่านปานไฟไหม้ทั้งเดือน ตรมเป็นเพื่อนเหมือนเงานั่งเฝ้าตรม ท้อจนทุกข์ลุกไล่หัวใจท้อ สมกับรอรักเขาทุกข์เราสม คมคำรักหักพังเธอฝังคม ใจขื่นขมตรมอยู่...เคียงคู่ใจ (http://www.klonthaiclub.com/pic/bar_176.gif) (http://www.klonthaiclub.com/pic/bar_184.gif) emo_48 หัวข้อ: Re: ...เจ็บจนไม่มีหัวข้อ...ท้อจนไม่เหลือแม้ใจ... เริ่มหัวข้อโดย: จ้อง เจรียงคำ ที่ 10 มกราคม 2011, 05:00:PM ...รักกระแทก แหลกย้ำ ทำให้เจ็บ ให้หนาวเหน็บ ดวงมาลย์ สะท้านไหว อกเจ้าเอย เคยรักซึ้ง ตราตรึงใจ บัดนี้ใย เปลี่ยนแปร ไม่แน่นอน.. ...ใจหนึ่งใจ จะกี่ทน กี่หนเจ็บ รักที่เก็บ ด้วยใจ ไม่ถ่ายถอน อนิจา มาหลีกลี้ หนีจากจร บรรจถรณ์ ที่เคยเรียง เหลือเพียงรอย... ...ใจของเรา ไม่เคยแคร์ กับแพ้พ่าย รักมิคลาย หายจากจิต มิคิดถอย เมื่อรักเจ็บ เหน็บร้าว ไร้ก้าวคอย แผลกี่รอย ซอยถี่เข้า เฝ้าฝังใน ...เทพผู้กอปรฤทธีทั้งสี่โลก พึงอวยโศกครอบอกจนมอดไหม้ เอื้อดวงจิตหลอมเหลวด้วยเปลวไฟ เผาผลาญให้มอดสิ้นทั้งจินดา ...จะเกิดดับกี่วัฏฏะวงรอบ จักนบนอบด้วยเล่ห์เสน่หา ยอมให้เหยียบย่ำเล่นเหมือนเช่นมา ในทุกกาละภพที่สบกัน ...อย่าได้คลายอาวรณ์ตอนเคยมี ในทุกที่ทางเที่ยวจะเหลียวหัน จะรอคอยย่ำเหยียบ..อย่างเงียบงัน รอเท้าเรียว..เหยียบฝัน...หยันใจเทอญ... ตะวันฉาย ฉัตรบงกช ๑๐ มกราคา ๒๕๕๔ ([url]http://www.klonthaiclub.com/pic/bar_077.gif[/url]) ถึงกมลคนปร่าปวดคาที่ ก็ฤดีสีฟกระหกระเหิน ถึงกระแทกแตกดับแทบยับเยิน ก็รักอย่าหมางเมิน..เดินจากลา หากทั้งหมดทดสอบ..จนบอบช้ำ จ้วงกระหน่ำซ้ำร้าย..เข่นหมายฆ่า จะหยัดใจทุรนจนยิบตา เผื่อซับโชคสักครา..เคราะห์ปรานี สักร้อยเจ็บเหน็บใจไม่สาสม สิพันหมื่นขื่นขมระดมที่- หนึ่งเนื้อก้อนวอนรัก..แค่สักที เพียงหวังรู้โลกนี้มีรักแท้ หัวข้อ: Re: ...เจ็บจนไม่มีหัวข้อ...ท้อจนไม่เหลือแม้ใจ... เริ่มหัวข้อโดย: Lจ้าVojกaoนบทนี้* ที่ 10 มกราคม 2011, 09:05:PM เจ็บจนท้อขอใจ คืนได้ไหม เคยให้ไปแล้วไยให้คนอื่น เมื่อเธอไม่เพียงพองั้นขอคืน ไม่อยากฝืนใจเก็บมาเจ็บจำ เจ็บจนท้อก็เธอ นั้นมีเขา คำว่าเราที่ให้ใช่ใฝ่ต่ำ สิ้นรักเธออย่าใส่ไคล้ว่าใจดำ ที่เธอทำมันหนักหนาเกินกว่าทน เจ็บจนท้อพอแล้ว ไม่ขอรัก ถูกเธอหักแล้วทิ้งกว้างกลางถนน เป็นดอกไม้ริมทางหว่างใจคน หรือเพราะจนจึงต้องช้ำโปรดย้ำมา เจ็บจนท้อขอหนี ให้ไกลสุด เบื่อมนุษย์ที่เห็นเป็นผักหญ้า ไร้หัวจิตหัวใจไม่นำพา ชอบคบค้าเพียงทรัพย์สินเล_สิ้นดี. อืมม์....ไม่ได้จะว่าใครนะครับ แค่จะแต่งกลอนให้มันแรงๆหน่อย หัวข้อ: Re: ...เจ็บจนไม่มีหัวข้อ...ท้อจนไม่เหลือแม้ใจ... เริ่มหัวข้อโดย: ไพร พนาวัลย์ ที่ 16 มกราคม 2011, 04:41:PM อย่าท้อใจไปเลยที่เคยช้ำ ถูกกระหน่ำทิ่มแทงจนแดงฉาน แม้แสนทุกข์แสนท้อทรมาน จงซมซานยืนสู้ดูอีกครา คิดว่าใช้กรรมเก่าที่เราก่อ เชิญมาจ่อมาเชือดให้เลือดพล่า จะได้หมดเวรกรรมที่ทำมา ให้มันหมดเวลาที่ฆ่าแกง ต่อแต่นี้จะฝืนยืนสู้โลก แม้เลือดโชกหลั่งรินไม่กินแหนง ขอพักเหนื่อยสักหน่อยค่อยมีแรง เธอจงแข่งโชคชะตาอย่ากลัวเกรง จะขอยืนเคียงข้างทางวิบาก แม้เจอขวากหนามคมเข้าข่มเหง จะประคองกันไปไม่วังเวง นะคนเก่งยิ้มสู้กับหมู่มาร เฝ้าปลุกปลอบใจตัวอย่ามัวเศร้า อุปสรรครุมเร้าเข้าต่อต้าน ใครจะอึดกว่ากันหมั่นทนทาน คงเบิกบานเช้าเย็นสู่เส้นชัย เอาพระธรรมนำทางสร้างชีวิต รู้ถูกผิดถ่องแท้หมั่นแก้ไข มีสติอยู่กับตัวกลัวอะไร ความหม่นไหม้คงดับไปกับกาล emo_55 "ปรางค์ สามยอด" หัวข้อ: Re: ...เจ็บจนไม่มีหัวข้อ...ท้อจนไม่เหลือแม้ใจ... เริ่มหัวข้อโดย: ปรางทิพย์ ที่ 16 มกราคม 2011, 06:53:PM (http://www.klonthaiclub.com/pic/bar_179.gif) (http://www.klonthaiclub.com) แม้หัวใจไร้เยื่อไม่เหลือรัก จำต้องหักพักจิตด้วยพิษผลาญ วันเวลาคราผันลืมวันวาน ดอกไผ่บานผ่านพ้นกมลคลาย ดอกไผ่ร่วงท่วงแล้งเปลี่ยนแปลงต้น ที่หมองหม่นคนหยามข้ามสลาย แล้วแตกกอหน่อเกิดพริ้งเพริดพราย ประดุจคล้ายสายใยมีให้กัน เสมือนจิตพิษผลาญเคยลาญแหลก เกิดรอยแยกแทรกแผลที่แปรผัน จำเยียวยาหาถ้อยเก็บรอยพลัน เจ็บปวดนั้นบั่นทอนทอดถอนใจ (http://www.klonthaiclub.com/pic/bar_179.gif) (http://www.klonthaiclub.com) หัวข้อ: Re: ...เจ็บจนไม่มีหัวข้อ...ท้อจนไม่เหลือแม้ใจ... เริ่มหัวข้อโดย: พรายม่าน ที่ 16 มกราคม 2011, 08:26:PM มีใครทำใครไว้ใช่หรือเปล่า บ้านนี้จึงกึ่งเศร้าทั้งเช้าค่ำ ทั้งตัดพ้อต่อขานรานระกำ จนคำช้ำต่ำลดเกือบหมดไฟล์ มีแต่หวังหวังผิดและผิดหวัง กับเจ็บหนักรักพังดังไฟไหม้ รอเฝ้ารอแล้วรอก็รอไป จะรอใครไม่รู้รู้แต่รอ ถ้าเป็นที่มีใครทำใครไว้ รับผิดได้ให้เลยอย่าเฉยต่อ มัวทนกล้ำช้ำกลืนมันฝืนคอ ก็แค่ง้อขอคืนจะฝืนไย โลกจะพบสบสว่างพ้นหมางหม่น จอจะพ้นทนบ่าน้ำตาไหล บ้านที่หุบหรุบหรู่เหมือนอยู่ไพร จะสดใสไม่เฉายืนเถาตาย ให้ได้ยิ้มอิ่มจิตสักนิดเถิด แม้ไม่หรูดูเลิศถึงเฉิดฉาย เสียงหัวเราะเหมาะคู่กว่าดูดาย เพียงแย้มพรายหายเมินก็เกินพอ พรายม่าน สันทราย ๑๖.๐๑.๕๔ |