พิมพ์หน้านี้ - "รอยเดียงสา"

ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

บทประพันธ์กลอนและบทกวีเพราะๆ => กลอนธรรมะ+กลอนสอนใจ+กลอนธรรมชาติ+กลอนปรัชญา => ข้อความที่เริ่มโดย: พระจันทร์สีน้ำเงิน ที่ 29 ธันวาคม 2010, 03:49:PM



หัวข้อ: "รอยเดียงสา"
เริ่มหัวข้อโดย: พระจันทร์สีน้ำเงิน ที่ 29 ธันวาคม 2010, 03:49:PM
(http://img395.imageshack.us/img395/2551/reddtu7.jpg)

(http://yamiejung8.webs.com/photos/mie2/nn26.gif)

“..สูญสิ้นแล้วรอยงามแห่งทรามวัย  หรือแม้แต่ดอกไม้ในดวงตา..”
………………………..........................................

“รอยเดียงสา”

ลูกสาวผู้น่ารัก
แม่ฟูมฟักแต่ตั้งครรภ์ยันตั้งไข่
เจ้าเปรียบดาวดวงน้อยสร้อยสายใย
หลับตานะแม่จะไกวเปลให้นอน

เพลงกาเหว่าดังแล้วแก้วบุญปลูก
ร้องกล่อมลูกสาวน้อยคอยพร่ำสอน
โอละเห่ โอละชา ด้วยอาทร
แม่ขอพรคุณพระช่วยประพรม

จงกินอิ่มนอนอุ่นหนุนอ้อมแขน
พร้อมแก้วแหวนพลอยวามวงงามสม
โดยจันทร์เจ้าจำแลงแปลงให้ชม
ฝากสายลมรำไพมาให้เชย

เพื่อวันพรุ่งเติบใหญ่สู่วัยสาว
สะคราญราวนางฟ้าปลั่งผ่าเผย
ปราศริ้วรอยแก้มช้ำมิกร้ำเลย
แม่หาเคยปล่อยต้องให้หมองมัว

จวบชันษาย่างเข้าราวสิบแปด
ผิวบ่มแดดเหลืองละอองดั่งทองกลั้ว
ใสพิสุทธิ์ผุดพราวราวดอกบัว
ชูช่อมาลย์แย้มยั่วภุมริน

พลันเปลี่ยนแปลงรอบฤดูผู้เดียงสา
กระวนหาราคะนิจสิน
กรำศึกโลกียาเป็นอาจิณ
ไม่ถวิลวาจามารดาวอน

นึกว่าปีกกล้าแข็งกำแหงเชี่ยว
ห่อนรู้หลบคมเหยี่ยว ดอก..มิ่งสมร
วุฒิแห่งภาวะพเนจร
ยังมิพอรำร่อนอย่างปลอดภัย

เพลงกาเหว่าแว่วมาเพลานี้
สายวารีจากอกแม่ตกไหล
ด้วยรู้แน่พรหมจรรย์ต้องบรรลัย
เนื่องเจ้าไม่ปรามจิตสักนิดเดียว

คงไม่ถึงฝั่งฝันจอมขวัญแม่
บัด.มัวแต่..ทรนงหลงทางเปลี่ยว
เปื้อนมลทินอื้อฉาวเสียกราวเกรียว
ช่วงหัวต่อหัวเลี้ยวเจ้าเบี้ยวไป

เหลือไข่ขางทิ้งไว้ให้แม่ฟัก
ผลผลิต..หาใช่รัก.สักแต่ใคร่!
ไม่เหลือแล้วรอยงามแห่งทรามวัย
หรือ..แม้แต่ ดอกไม้ ในดวงตา


(http://yamiejung8.webs.com/photos/mie2/nn26.gif)


หัวข้อ: Re: "รอยเดียงสา"
เริ่มหัวข้อโดย: ฉันเอง ที่ 30 ธันวาคม 2010, 04:25:PM
(http://add.klonthaiclub.com/images/77y1pFznS_pKHSXBBfW9l1DH.jpg)

ร้ายเดียงสา..

(http://www.klonthaiclub.com/pic/bar_143.gif)

เป็นเพราะว่าได้เกิดมาเพลานี้

เวลาที่สังคมเสื่อมเหลื่อมแล้วนั่น

สนองตันหาพาให้ทุกข์อยู่ทุกวัน

ชอบแบ่งกันเป็นฝักฝ่ายไม่ได้ดี


ส่วนคนดีก็หนีหายไม่กลายกล้ำ

กลัวถลำเข้าปลักโคลนโดยป้ายสี

ทิ้งปัญหาให้โจรร้ายบรรดามี

จึงเห็นทีเข้าทางโจรปล้นไม่อาย


มัวกอบโกยไม่เงยหน้ามาแก้ไข

ทึ้งกันไปให้ล่มจมถมไม่หาย

ปล่อยให้เราเยาวชนทนเดียวดาย

ทิ้งให้ตายอย่างเลือดเย็นเห็นใช่คน


เป็นคนโง่ให้คนเง่าเฝ้ารีดไถ

แบ่งกันไปให้ทั่วท้องทุกแห่งหน

ปล่อยคนจนให้จนฝืนกลืนฝืนทน

มันเป็นผลจากความโลภที่โหมไฟ


เงินภาษีมีไม่ถึงมือชาวบ้าน

มัวเจือจารพวกพ้องต้องฝักใฝ่

เห็นคนจนหน้าไม่เหมือนเพื่อนคนไทย

เอาอะไรจากยุงเลือดสูบเหือดกาย


สำนึกดีสังคมดีมีให้เห็น

สังคมเย็นเป็นสุขทุกข์ก็หาย

ปฎิรูปการศึกษาก่อนมลาย

สอนแสงฉายให้ความรู้ชูเชิดกัน

(http://www.klonthaiclub.com/pic/bar_143.gif)

ฉันเอง..