|
หัวข้อ: แว่วเสียงรำพัน เริ่มหัวข้อโดย: สายลมสีขาว ที่ 26 พฤศจิกายน 2010, 10:44:AM แว่วเสียงรำพัน (http://img258.imageshack.us/img258/9465/111798cg0.jpg) หยาดน้ำใส ไหลริน ประทินหน้า อาบน้ำตา ด้วยใจ ใฝ่รักยิ่ง ความรู้สึก ซึ่งเข้าใจ และแน่จริง ถูกโยนทิ้ง จากเธอ...อย่าง ไม่ใยดี ทั้งทั้งที่ ฉันมี รักมาให้ พร้อมห่วงใย จริงแท้ ตามดิถี แต่ทว่า สำหรับเธอ คงยายี พอกันที กับฉัน ซึ่งจริงใจ ดั่งถูกปลาย คมดาบ เข้าปักอก จิตช้ำฟก หกกราว ราวแก้วใส ช่างเจ็บปวด จนมิอาจ จะบอกใคร ร่างสะท้าน สั่นไหว อย่างอ่อนแรง นี่สินะ สิ่งที่เธอ ปรารถนา พอใจยัง กานดา ผู้เฉิดแสง ได้ลิ้มรส ความสนุก ที่เสียดแทง ชุ่มด้วยเลือด สีแดง รินท่วมกาย ทั้งที่ใจ รักเธอ เสมอมั่น แต่เหมือนฝัน . . .การกระทำ พร่ำความหมาย ฆ่าตัวฉัน ด้วยวาทะ ไร้ลวดลาย โรยระบาย ด้วยไออุ่น การจากลา หัวข้อ: Re: แว่วเสียงรำพัน เริ่มหัวข้อโดย: เมฆา... ที่ 26 พฤศจิกายน 2010, 12:29:PM (http://www.klonthaiclub.com/pic/bar_153.gif) emo_33 ...หยดน้ำใส ไหลอาบ ฉาบทั่วหน้า คือน้ำตา แตกฟอง ของความเศร้า ที่รินหลั่ง ดั่งเชือด เลือดกำเดา ยามถูกเขา หักอก ฆ่าหมกใจ ..ล้มทั้งยืน ฝืนยิ้ม ทิ่มแทงกลับ ประโลมซับ ความหยัน ที่สั่นไหว ของเสียงแว่ว แผ่วเย้ย เปรยแต่ไกล ผ่านลมไกว ใบโศก โบกพัดมา ..หรีดระงม รมร้อง ดังก้องกู่ เหมือนรับรู้ ใจป่วน ชวนโหยหา คลอดอกดวง ทรวงช้ำ ร่ำระอา ดั่งคอยซับ น้ำตา คราหลั่งริน ..อีกเพียงออ คลอครวญ รัญจวนจิต กรรแสงฤทธิ์ พิษเสียง สำเนียงศิลป์ รำพันแว่ว แผ่ววาด บาดดวงจินต์ ยิ่งคุกลิ่น สิ้นทาง คว้างเหลือเกิน ...คงต้องช้ำ กล้ำกลืน สะอื้นต่อ น้ำตาหนอ ก็ยังหยด บทห่างเหิน ชีวิตเล่า จำต้อง ประคองเดิน ถึงถูกเมิน เชิญให้ท้อ ก็ต้องยอม.... emo_30 ***เมฆา...*** (http://www.klonthaiclub.com/pic/bar_185.gif) หัวข้อ: Re: แว่วเสียงรำพัน เริ่มหัวข้อโดย: ดิษฐา ที่ 26 พฤศจิกายน 2010, 03:39:PM เพียงหยาดหยดน้ำตา พาดำดิ่ง ให้แน่นิ่งชิงช่วง ทวงความกล้า เกินรับมือคว้าไว้ กลับไกลตา ยิ่งเอื้อมคว้ายิ่งหา ยิ่งลาไกล สำเนียงเศร้าเคล้าหยด รด รินร่วง กลืนความหวงห่วงแหน แสนหวั่นไหว เพียงลำพังรั้งต่อ ท้อสุดใจ อ้อนวอนไร้ ใครเหลียว ฤาเอี้ยวดู เฝ้ากอดก่ายกายตน ปนความหม่น เพียงตัวตน บนทาง อ้างว้างสู้ นานนับเดือน เตือนใจไหลพลั่งพรู ก่อนรับรู้กู่ร้อง ปกป้องใจ (http://yamiejung5.webs.com/photos/mie05/ww24.gif) หัวข้อ: Re: แว่วเสียงรำพัน เริ่มหัวข้อโดย: สายลมสีขาว ที่ 27 พฤศจิกายน 2010, 02:18:PM ทุกคืนค่ำ ย้ำความ ตามหลอกหลอน หวนอาวร อ้อนวัน อันสดใส แทบทันที ที่คิด นึกออกไป หยาดน้ำใส ไหลริน หล่นลงมา พยายาม ตัดความ ถวิลถึง แล้วปล่อยใจ หยุดดึง ตรึงห่วงหา เพื่อหวังเพียง สกัดไว้ หยาดน้ำตา มิให้ร่วง ระย้า ท่วมแก้วกานท์ ความเจ็บปวด แทรกซึม ความรู้สึก ถึงส่วนลึก ภายใน ใจร้องขาน เวลาเอ๋ย เลยช้า ... ทรมาน หลั่งสายธาร จากใจ ไขว่ดวงแด กลางความเศร้า มากมาย ไม่รู้จบ ยังโชคดี ที่พบ สบไขแข ผู้ยืนเคียง คอยประคอง เข้าดูแล พูดเสมอ นี่เพียงแค่ แวบอารมณ์ ณ ตอนที่ ใจฉัน นั้นอ่อนล้า สิบสอง,หนึ่ง เยียวยา พาสุขสม สร้างความหวัง ท่ามกลาง ความระทม ลดความเศร้า ซึ่งขื่นขม ให้เจือจาง |