|
หัวข้อ: ~"เรื่องสั้นขำขัน ของคนครูลักพักจำ?"~(เกี่ยวกับการเขียนกลอนครับ).. เริ่มหัวข้อโดย: ระนาดเอก ที่ 18 พฤศจิกายน 2010, 01:06:AM ~"เรื่องสั้นขำขัน ของคนครูลักพักจำ?"~ หนุ่มรักคุด,ตกงานเขียนกลอน ตอน "ปล่อยไก่ออนไลน์ ๖๐๐ กว่าสำนวน" ๐๐๐๐๐๐๐๐๐ หลังจากตื่นนอนกลางวัน ของทุกวันอันเป็นกิจวัตรของกวียานเกาะ (เกาะแม่) หนุ่มใหญ่รักคุด(อายุเกือบจะห้าสิบ) ก็เดินเกาก้นแกรกๆเข้าครัว หาขวดกาแฟที่แม่ต้องแอบซ่อน เพราะเล่นกินแบบไม่เคยควักเงินซื้อ เฮ้ย..วันนี้จะเขียนกลอนหลีสาวเรื่องอะไรดีวะ นึกถึงหน้าแฟนเก่าที่หล่อนทิ้งไปเพราะความไม่เอาถ่านของตัวเอง กะว่าจะเกาะเพื่อตั้งตัวสักหน่อยดันรู้ทัน เธอ"น้องศรีธัญญาที่รัก?".. ถึงมีผัวแล้วพี่ก็ยังร๊ากกก ก๊าก หวังว่าเธอคงจะเข้ามาอ่านบทกวีของพี่ อุตส่าห์ตั้งนามปากกา ให้มีชื่อเธอพ่วงอยู่ท้ายด้วย เผื่อเธอจะซึ้งใจทิ้งผัวทิ้งลูกกลับมา เลี้ยงพี่แทน ..ก๊าก รำพึงรำพัน อย่างสติแตกตอนยาลดโฮโมนทางประสาทกำลังเริ่มจะหมด..!! . ฉับพลัน!!..ก็มีเสียงเรียกจากเด็กชั้นประถมใกล้บ้านมายืนตะโกนเรียกที่หน้าบ้าน "ลุงๆ..อยู่มั๊ย ลุง..แม่หนูให้เอาการบ้านมาให้ช่วยดูให้หน่อย" เสียงเด็กหญิงอายุราว ๙ - ๑๐ ขวบ ท่าทางเฉลียวฉลาดตะโกนเสียงโหวกเหวก "อยู่ๆ..อีนาง(โว้ย).." หนุ่มรักคุดตอบอย่างหัวเสีย ฉุนที่เด็กเรียกลุง พลางมัดผ้าขาวม้าให้ดูทะมัดทะแมงเดินไปเปิดประตูรับต้นเสียง "ลุงๆ..ช่วยดูกลอนนี่ให้หนูหน่อย หนูแต่งเองอ่ะ!พรุ่งนี้จะต้องส่งครู?" เด็กละล่ำละลักเสียงเจื้อยแจ้ว แล้วพูดต่อ "เห็น แม่หนูบอกวันๆลุงไม่ได้ทำมาหากินอะไร เห็นแต่งกลอนหลีสาวออนไลน์ทั้งวัน น่าจะรู้เรื่องเลยเอามาให้ตรวจดูก่อนส่งครูเก็บคะแนน" แค่ได้ยินคำว่ากลอน หนุ่มรักคุดตาวาว รีบชิงตอบอย่างอารมณ์ดี "มาถูกที่แล้วอีนางเอ้ย..มาๆเอามาดูหน่อย?" ว่าแล้วก็อ่านกลอนแปดที่เด็กชั้นประถมแต่ง ปากก็วิจารณ์ เขียนดีนี่ เล่นเอาแม่หนูน้อยยิ้มแป้น "แต่..!! เดี๋ยวพี่จะแต่ง เอ้ยลุงจะแต่งให้..เอาให้ได้คะแนนเต็มเลยของกล้วยๆ" ว่าแล้วก็ฉวยดินสอ ร่ายบทกวีอันทรงคุณค่าใส่สมุดเด็ก อย่างที่คิดว่าคุณครูภาษาไทยคนไหนๆคงจะต้องตกตะลึง เมื่อได้สัมผัสผลงานระดับปรมาจารย์ของตน . "ฮ่า..เสร็จแล้ว" พูดจบยื่นให้เด็กหญิงรุ่นหลานอ่าน อย่างพึงพอใจในผลงานของตน เด็กหญิงตั้งหน้าอ่านอย่างบรรจงทุกถ้อยคำ..แล้วเริ่มสะดุด ขมวดคิ้วอย่างใช้ความคิด "ลุงๆ..สัมผัสระหว่างบท สระไอกับสระอาย มันใช้รับกันไม่ได้คุณครูสอน..ใครๆก็รู้" หนุ่มรักคุด ได้ยินเด็กคราวหลานติง พลอยสะดุ้ง "ตรงนี้อีกลุง..สระอันกับสระอาน..ก็ใช้ไม่ได้" เด็กหยุดนิดหนึ่งก่อนหลุดปาก "ลุงเขียนไม่เป็นก็ไม่บอกก่อน..เสียเวลา..โธ่?" แล้วเจื้อยต่อ "อย่างนี้ได้ศูนย์กันพอดี..ของหนูยังเขียนดีกว่าตั้งเยอะ?..แหวะ!!" ว่าจบก็รวบสมุดในมือหันหลังวิ่งกลับ ทิ้งให้หนุ่มรักคุด สบถอย่างห้วนๆ "กู..นี่แหละ..เจ๋งที่สุดแล้ว..ครูที่ไหนสอนมรึงวะ".. ด้วยความหัวเสีย กับกิริยาเด็กรุ่นหลาน..ก็หวังจะแก้ข้อกล่าวหาเด็ก รีบหาตำราครูบาอาจารย์มาเปิดดู.. . พอหาเจอเปิดพลิกไปพลิกมาหลายหน้า เหงื่อเริ่มแตกความเครียดเริ่มปะทุ "เฮ้ย..ไอ้ห่ะ..กูผิดมาตั้งแต่เกิด.." อารมณ์อายเด็กรุ่นหลานวิ่งเข้าแทรก "ที่ผ่านมา..กูปล่อยไก่มาเป็นฟาร์มเลยนี่หว่า.." นึกถึงบทกวีที่ตัวเองเผยแพร่ทางหน้าสาธารณะ ทางเว็บไซ้ต์ "ยิ่งสองปีที่ผ่านมา ๖๐๐ กว่าสำนวนล่าสุด..?" พอเริ่มเครียดเริ่มนึกถึงเบียร์ๆเท่านั้นที่ช่วยดับกลุ้มได้ สายตาและมือไขว่คว้าหากระป๋องเศษตังค์ที่แม่ใส่ไว้ซื้อกับข้าวเย็น เทออกนับได้ไม่ถึงสิบบาท (ซวยฉิบบ่นในใจ) . แต่แล้วความชาญฉลาดก็วิ่งเข้าหา พลางเดินตัวปลิวออกนอกบ้านอย่างเร่งรีบ (ไปเซ็นต์เบียร์ร้านข้างบ้านและให้แม่ตามไปจ่าย..เป็นประจำ) พอได้ฤทธิ์เบียร์เข้าไปย้อมใจ ก็เริ่มพึมพำ "กูจะทำยังไงกับ สำนวนที่เผยแพร่ไปแล้วดีวะ (อายคนจังว่ะ)?" และแล้วความคิดอันแยบยล ที่สุดแสนบรรเจิดก็วิ่งโถมเข้าหา.. "กู..จะเผาตำราๆ..ใครๆจะได้ไม่เห็นว่ากูเขียนผิด..!!" บ่นพร่ำไปเรื่อยเปื่อย ด้วยอาการประสาทติดตัวกำลังกำเริบ ปากพร่ำไปมือก็กระดกเบียร์ไป ตาแดงหน้าเริ่มกรึ่มเพราะฤทธิ์ดีกรีของเบียร์ . พูดพร่ำสาละวนไป ขาก็เดินไปหยิบตำราเก่าๆของครูบาอาจารย์ที่ตนมี เอามาเผาด้วยอาการทางจิต ประชดความผิดพลาดของตัว ปากก็พร่ำ แล้วกูจะมองหน้าเด็กมันยังไงวะ..เสียหน้าฉิบหา.. ความพลุ้งพล่านยิ่งวิ่งสูงขึ้น..ปากก็บ่นเลื่อนลอย.. เผามันให้หมด..กูหลงปล่อยไก่ให้คนหัวเราะมาตั้งนาน? ..เผามันให้หมด..ๆๆๆๆ เป็นเสียงซ้ำๆซากๆ ดังควบคู่กับควันไฟที่ลอยฟุ้ง เล็มลามกระดาษจนกองหนังสือกลายเป็นขี้เถ้า กับอาการทางประสาทที่สอดแทรกเข้าควบคุมร่างกาย จนเป็นเบ้าเนื้อเดียวกันจนใครๆ สามารถสัมผัสและไม่อาจจะปฎิเสธภาพที่เห็นได้.. ก๊าก ก๊าก โรคจิตนี่หว่า...ไอ้หนุ่มรักคุด..จ๊าก.. ๐๐๐๐๐๐๐๐๐ ปล.ขอขอบพระคุณเรื่องสั้นขำขันเกี่ยวกับการเขียนกลอน จากคุณกันตวีโร บล็อกโอเคเนชั่นครับ emo_25 |