พิมพ์หน้านี้

ลมพัดพริ้วลิ่วลอยทยอยมา

สัมผัสพื้นผิวธาราระบำฉาย

แสงสุริยาทาทาบฉาบระบาย

ดั่งดวงดาวเพริศพรายพรรณนา

ต่างกระโดดโลดเต้นเป็นจังหวะ

รับสายลมมาปะทะทักอุษา

ดีใจไยเล่าเจ้าหมู่ปลา

หรือตกใจเสียงสกุณาสาละวน

เจื้อยแจ้วแว่วดังอีกฝั่งนา

จับจิกฉีกกินหมู่ปลาทุกแห่งหน

ในโคลนตมหล่มดินต้องดิ้นรน

ให้ผ่านพ้นสู่หนองบึงจึงปลอดภัย

เพราะรวงทองของพ่อที่รอเกี่ยว

จะรับเคียวสืบวันแห่งคันไถ

จนข้ากินบินทะยานจากบ้านไพร

สู่เมืองเรืองวิไลไร้พรมแดน

อยู่อย่างนกกระยางที่กางปีก

หรือเป็นเช่นปลาหลบหลีกลำบากแสน

ทุกชีวิตมีผิดพลาดมีขาดแคลน

ต่างอยากอยู่บนดินแดนแสนสบาย

เสียงพ่อข้าลอยล่องยืนร้องเรียก

นุ่งกางเกงขาดขาเปียกเมื่อยามสาย

นกกระยางได้ยินบินกระจาย

ปล่อยหมู่ปลาเร่งตะกายว่ายสู่บึง

“สายแล้วไปกินข้าว
เส้นทางยังอีกยาวไกลจะไปถึง”
ลุกขึ้นพลันหันหน้ามองที่หนองบึง
ทุกสิ่งซึ่งล้วนพึ่งพาอาศัยกัน...

นาคะพรรณ
๑๑ พฤศจิกายน ๒๕๕๓

ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน