พิมพ์หน้านี้ - ดอกไม้...จากฟ้า

พัดผ่านแผ่ว แผ่วผ่าน ธารลมหนาว
ลิ่วแววพราว พราวแวว แก้วงามใส
ยะเย็นเยือก เยือกเย็น มิเว้นใคร
แต่จะใช่ ใช่จะ เสมอกาล

ลิ้วลมหนาว หนาวลม พาห่อจิต
อย่าเพียงคิด คิดเพียง เสียงประสาร
โอ้ความเหงา เหงาความ ตามวิญญาณ
จงหักหาญ หาญหัก สลัดพลัน

หยุดได้แล้ว แล้วได้ พบวันเปลี่ยน
บุปผาเวียน เวียนผา ประดาฝัน
เกล็ดละออง อองละ คละรำพัน
เมื่อสิ่งนั้น นั้นสิ่ง ดิ่งโปรยปราย

คือดอกไม้ ไม้ดอก ใช่ดอกไม้
แล้วรินร่าย ร่ายริน ถวิลหมาย
จะโปรยปะ ปะโปรย โรยระบาย
เกล็ดแก้วร่าย ร่ายแก้ว แพรวดวงใจ

คือนามนั้น นั้นนาม ตามหิมะ
คลอคลุ้งคละ คละคลุ้ง จรุงใส
เป็นลมหนาว หนาวลม ซึ่งอุ่นไอ
ประดุจไฟ ไฟดุจ โชติกลางจินต์

คือดอกไม้ไม้ดอกร่วงดอกลิ่ว
แต้มแถวทิวทิวแถวแนวไศล
ข้ามทุ่งท้องท้องทุ่งคุ้งเถื่อนไพร
ระรินไหลไหลรินดินดื่มซับ

ถูกดูดกลืนกลืนดูดสูดเลี้ยงต้น
ผลิพวงผลผลพวงดวงประดับ
เป็นสายธารธารสายก่ายเกยทับ
ล้วนได้รับรับได้ ดอกไม้ฟ้า

ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน