|
หัวข้อ: --ปลด-- เริ่มหัวข้อโดย: ระบายจันทร์ ที่ 08 พฤศจิกายน 2010, 06:12:AM (http://www.klonthaiclub.com/pic/nature_023.jpg) เสียงพ้อของหัวใจอาจไม่ถึง หรือใครหนึ่งละเลยไม่เคยสน รักคล้ายมีคว้างคว้างวางปะปน ดอกรักเริ่มร่วงหล่นไม่พ้นปี ใจเคยฝากแนบใจคลายออกแล้ว มีวี่แววอำลามาแทนที่ หลังจากมองสบตาเพียงนาที รู้ไม่มีภาพฉันอย่างผ่านมา ................. แผ่วลมเช้าเย้าหมอกหยอกทุ่งร้าง ปลดน้ำค้างกลิ้งไหลทิ้งปลายหญ้า เธอปลดภาพฉันร่วงจากดวงตา เป็นนัยว่าพร้อมพรากจากดวงใจ หัวข้อ: Re: --ปลด-- เริ่มหัวข้อโดย: แป้งน้ำ ที่ 08 พฤศจิกายน 2010, 09:52:AM กับวันดี ~ดี ที่จะไม่มีเหลืออีกต่อไป เธอถาม . . ว่าฉันจะอยู่อย่างไร .. . ในวันนั้น ฉันตอบแบบไม่คิด . .. ว่าชีวิตนี้มีไว้เพื่อผูกพัน คนเดียวที่ยึดมั่น ~คนเดียวที่อยากร่วมฝันก็ "คือเธอ" . . . . เธอบอกว่า . .. ถึงเวลาต้นไม้ก็ต้องผลัดใบ ฉันตอบว่า "ไม่เป็นไร" ใจฉันรักได้แค่เธอเสมอ เมื่อหัวใจ . . . มันไม่มีทางออกไหนให้ค้นเจอ คำตอบเดียวคือยังพร่ำเพ้อ ~ดีกว่าปลดความทรงจำดี ~ดีเกี่ยวกับเธอทั้งน้ำตา (http://www.klonthaiclub.com/pic/bar_015.gif) หัวข้อ: Re: --ปลด-- เริ่มหัวข้อโดย: จ้อง เจรียงคำ ที่ 08 พฤศจิกายน 2010, 10:59:AM ([url]http://www.klonthaiclub.com/pic/nature_023.jpg[/url]) เสียงพ้อของหัวใจอาจไม่ถึง หรือใครหนึ่งละเลยไม่เคยสน รักคล้ายมีคว้างคว้างวางปะปน ดอกรักเริ่มร่วงหล่นไม่พ้นปี ใจเคยฝากแนบใจคลายออกแล้ว มีวี่แววอำลามาแทนที่ หลังจากมองสบตาเพียงนาที รู้ไม่มีภาพฉันอย่างผ่านมา ................. แผ่วลมเช้าเย้าหมอกหยอกทุ่งร้าง ปลดน้ำค้างกลิ้งไหลทิ้งปลายหญ้า เธอปลดภาพฉันร่วงจากดวงตา เป็นนัยว่าพร้อมพรากจากดวงใจ จึงหยดฉ่ำน้ำค้าง..ทิ้งร่างเคว้ง หย่อนตัวเองโผนลอยเคลื่อนคล้อยไต่- ความเปล่าว่างอย่างยิ่ง..ดิ่งหยดไป อำลาใบหญ้าโบก..ไหวโยกโยน ระริกใบระบำรำสะบัด น้ำค้างขัดขืนเหนี่ยวตรึงเรี่ยวโหน หญ้าเพลินเอียงเหวี่ยงใบเอนไหวโอน น้ำค้างโจนพ้นจากจึงพรากจอง ระหว่างว่ายเวิ้งว้าง..ท่ามกลางหมอก คงระรอกหยอกหญ้า..คราลมต้อง ระหว่างลมห่มหอบ..ถือครอบครอง น้ำค้างกองกระจาย..ตายคาดิน อาร์ตี้ emo_52 หัวข้อ: Re: --ปลด-- เริ่มหัวข้อโดย: ตะวันฉาย ที่ 08 พฤศจิกายน 2010, 12:15:PM ([url]http://www.klonthaiclub.com/pic/nature_023.jpg[/url]) เสียงพ้อของหัวใจอาจไม่ถึง หรือใครหนึ่งละเลยไม่เคยสน รักคล้ายมีคว้างคว้างวางปะปน ดอกรักเริ่มร่วงหล่นไม่พ้นปี ใจเคยฝากแนบใจคลายออกแล้ว มีวี่แววอำลามาแทนที่ หลังจากมองสบตาเพียงนาที รู้ไม่มีภาพฉันอย่างผ่านมา ................. แผ่วลมเช้าเย้าหมอกหยอกทุ่งร้าง ปลดน้ำค้างกลิ้งไหลทิ้งปลายหญ้า เธอปลดภาพฉันร่วงจากดวงตา เป็นนัยว่าพร้อมพรากจากดวงใจ จึงหยดฉ่ำน้ำค้าง..ทิ้งร่างเคว้ง หย่อนตัวเองโผนลอยเคลื่อนคล้อยไต่- ความเปล่าว่างอย่างยิ่ง..ดิ่งหยดไป อำลาใบหญ้าโบก..ไหวโยกโยน ระริกใบระบำรำสะบัด น้ำค้างขัดขืนเหนี่ยวตรึงเรี่ยวโหน หญ้าเพลินเอียงเหวี่ยงใบเอนไหวโอน น้ำค้างโจนพ้นจากจึงพรากจอง ระหว่างว่ายเวิ้งว้าง..ท่ามกลางหมอก คงระรอกหยอกหญ้า..คราลมต้อง ระหว่างลมห่มหอบ..ถือครอบครอง น้ำค้างกองกระจาย..ตายคาดิน อาร์ตี้ emo_52 ...อัสสุธาราหล่นปนน้ำค้าง เคยแรมร้างก็ปลดลอยคอยถวิล ยอดหญ้าร้าวคราวจากฝากคำริน หวังโบยบินสู่ห้วงใจใครคนคอย ...ระเริงพริ้วทิวป่าพนารัก ดั่งศรปักทิ่มแทงด้วยแรงสอย เสกมนต์ตรามาลบเข้าพบรอย ใจโดนซอยร้อยแผลใครแลมอง ...หยาดน้ำค้างวางหยอดบดขยี้ รดฤดีที่เฝ้าเศร้าเป็นหนอง เหงาวังเวงเอกานำพาครอง เราเป็นรองเพียงหญ้า...ใครท่ารอ... หัวข้อ: Re: --ปลด-- เริ่มหัวข้อโดย: ดิษฐา ที่ 08 พฤศจิกายน 2010, 12:28:PM พลิกฝังกลบลบล้าง น้ำค้างขุ่น หันขว้างหมุนลุ้นแล่น ถึงแผ่นหิน ก่อนโรยล้าแรงโหย โรยลาริน หยดใสสิ้น ผินแผ่ว แล้วแหลกลาญ ก่อนสลายสะอื้น ถึงคืนค่ำ ความทรงจำย้ำหวน ทวนคืนหวาน แสงแดดไล่ไร้แสง แห่งวันวาน น้ำตาผ่านพร่าไหล สู่ไอเดิม หัวข้อ: Re: --ปลด-- เริ่มหัวข้อโดย: ฉันเอง ที่ 08 พฤศจิกายน 2010, 06:03:PM ปล่อย..
ปลดปล่อย ปลิเปลื้อง ปลิวไป หัวใจ ปลิดปลง ชอกช้ำ ประสา มือใหม่ หัดทำ ปรักปรำ กันมาก เกินไป หัวใจ ฉันมัน เปราะบาง โปรดอย่า กระทำ ได้ไหม ทุกครั้ง ที่เธอ ทำไป หัวใจ ฉันมัน อ่อนแรง ฉันเอง.. หัวข้อ: Re: --ปลด-- เริ่มหัวข้อโดย: มานพ ที่ 11 พฤศจิกายน 2010, 09:41:AM (http://photos1.blogger.com/blogger/278/2355/400/goldbar6.gif) ใจเคยฝาก จากใจ ให้ความรัก อย่าคิดหนัก รักนี้พี่เคยหวง เคยสบตา พาใจ ให้ ชื่นทรวง เพราะพี่ห่วง ดวงแด แลคนดี ลมยามเช้า เย้าหยอก หมอกเต็มทุ่ง ใจจรุง มุ่นมั่น วันสุขี อย่าลืมรัก ปักใจ ในฤดี เพราะที่นี่ มีรัก ปักอุรา (http://photos1.blogger.com/blogger/278/2355/400/fg_bar005.gif) หัวข้อ: Re: --ปลด-- เริ่มหัวข้อโดย: ชมพูไพร ที่ 18 พฤศจิกายน 2010, 08:35:PM สายยิ่งกว่าสายบ่ายคล้อย ปลดรักลอยปล่อยไปไม่คิดหวน เหมือนเรือร่มจมดิ่งทิ้งริ้วทวน จะคร่ำครวญคลั่งใคล้ไฉนคืน อาจเจ็บบ้างบางคราคราวคิดถึง ต้องฉุดดึงขึงซ้ำย้ำสุดฝืน มิยอมอ่อนสอนใจให้ลุกยืน ถึงคราวตื่นรื่นสุขปลุกขวัญเย็น เมื่อรักลับดับไปดั่งไกลโลก วิปโยคโศกซ่านราญทุกข์เข็ญ ปล่อยมันเถิดเกิดไปดังควรเป็น ปลดใจเห็นเว้นวางร้างอัตตา |