|
หัวข้อ: ได้เวลา..ที่ต้องก้าวเดิน เริ่มหัวข้อโดย: สายไหม ที่ 21 ตุลาคม 2010, 08:30:AM (http://www.oknation.net/blog/home/blog_data/464/41464/images/UNCLE3.1.jpg) วังเวียงพา อุราหวั่น ขวัญผวา ท่ามกลางแสง จันทรา ราตรีใส ไร้แม้เสียง ร้องทัก จากคนไกล ทิ้งเราให้ มืดมน หมดหนทาง ลมหนาวเอย เชยพัด สะบัดโบก หนาววิโยค โศกหวน จวนรุ่งสาง เร่งรีบรุด ฉุดกาย ไปตามทาง อันแสนกว้าง อ้างว้าง ดั่งวันวาน --------------- ชีวิตคน หากยัง ยั้งชีพอยู่ ตรองเอาดู เถิดหนา ทั้งเรา่ท่าน ให้เร่งรีบ ก้าวเดิน อย่าเมินงาน หมั่นทำทาน ทรัพย์บ้าง อย่างพอดี หัวข้อ: Re: ได้เวลา..ที่ต้องก้าวเดิน เริ่มหัวข้อโดย: ตะวันฉาย ที่ 21 ตุลาคม 2010, 10:34:AM ...กับความฝันยังอีกไกลใจเคยวาด รดเทราดกับน้ำตาทาเป็นสี ความทุกข์ทนจนแต้มแกมชีวี ร้าวมากมีก็เคยพบประสบเจอ ...ร้อยพันก้าวที่ย่างทางขวากหนาม ถูกคนหยามติเตียนเวียนเสนอ เก็บคำเขาถากถางวางบำเรอ อย่าให้เผลอได้ท้อรอไม่นาน ...แม้วันนี้มิใช่วันของเราฝัน แสงตะวันจะคงอยู่ปูประสาน พรุ่งนี้มีชื่อฉันเกี่ยวพันพาน กี่ร้าวรานก็หวังอยู่สู้ก้าวเดิน... หัวข้อ: Re: ได้เวลา..ที่ต้องก้าวเดิน เริ่มหัวข้อโดย: จ้อง เจรียงคำ ที่ 21 ตุลาคม 2010, 04:47:PM ยกขาก้าวเท้าเหยียบเปรียบหน้าที่ ของผู้มีฝันวางแม้ห่างเหิน อุปสรรคหนักเบาถ้าเราเมิน เหมือนฝันที่ไกลเกินยับเยินแล้ว นักไต่เขาเท้ามือคืออาวุธ คงสิ้นสุดจุดหมายถ้ากายแผ่ว นักไต่ฝันอาวุธดุจฉายแวว คือแรงใจแน่แน่ว..ในแนวทาง อุปสรรคนักเดินขึ้นเนินฝัน ความสูงชันราบเรียบที่เหยียบย่าง คือรสชาติชีวิตที่ถูกวาง เอาไว้สร้าง..คุณค่า..ความท้าทาย หัวข้อ: Re: ได้เวลา..ที่ต้องก้าวเดิน เริ่มหัวข้อโดย: my smile ที่ 21 ตุลาคม 2010, 05:22:PM ...ห ยุ ด พั ก... เมื่อฉันต้องเจอ..กับปัญหาหนักหนัก..เกินแก้ หยุดเพื่อไตร่ตรอง..ไม่ได้หยุด..เพราะความอ่อนแอ และไม่ใช่ว่าฉันยอมแพ้..แต่ทำเพื่อแก้ไขปัญหา..ที่ค้างคา ...ลุ ก ยื น... ไม่จำเป็นต้องฝืน..ฉันสู้อยู่แล้ว..สู้จนหลังชนฝา ก้าวเดิน..พร้อมเผชิญกับมัน..สิ่งที่อยู่ข้างหน้า ยืนอก..ยอมรับกับปัญหา..ที่ตามมา..อย่างอดทน emo_95 |