พิมพ์หน้านี้ - มลภาวะทางจิตใจ

ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

บทประพันธ์กลอนและบทกวีเพราะๆ => กลอนธรรมะ+กลอนสอนใจ+กลอนธรรมชาติ+กลอนปรัชญา => ข้อความที่เริ่มโดย: ดอกกระเจียว ที่ 20 กันยายน 2010, 09:48:PM



หัวข้อ: มลภาวะทางจิตใจ
เริ่มหัวข้อโดย: ดอกกระเจียว ที่ 20 กันยายน 2010, 09:48:PM



เข้าบ้านนั้นออกบ้านนี้หวังมีเพื่อน
คล้ายคล้ายเหมือนชิดกันบ้านสองหลัง
เมื่อว่างเว้นเล่นเรื่อยไม่อินัง
ใต้ร่มบังหลังคามาแสนนาน

พบอะไรแปลกใหม่ในมุมมอง
พบคนดีพบคนจองจะล้างผลาญ
ธรรมดาความดีต้องมีมาร
เป็นตัวการวัดค่าราคาคน

เป็นมลภาวะทางจิตใจใครเขาชอบ
คนคอยรอบเกลียดชังทั้งคนบ่น
หนีไม่ได้ไปไม่รอดจำต้องทน
ฟังเสียงคนต่างเสียงกาท่านว่าดี

หากต้องมีสายตาจ้องจับผิด
บนหอคอยเศร้าจิตชีวิตนี้
บนหนทางแห่งการเป็นคนดี
คงถึงทีเพพังไม่ดั่งใจ

ทั้งพวกฝ่ายหลายอย่างแบ่งข้างออก
เหมือนแฟชั่นบ่งบอกคิดครวญไหม
กลุ่มเสื้อสีเดี๋ยวนี้มีทำไม
แบ่งเพื่อไว้เรียงชั้นนับขั้นตอน

เราประเสริฐเลิศมนุษย์ควรหยุดคิด
อย่ายึดติดเป็นแบบอย่างนึกสังหรณ์
หลังจากนั้นเกิดอะไรให้อาวรณ์
คือปํญหาตามบั่นทอนทั่วสังคม

มันเรื่มปรากฎแต่หยดน้ำผึ้ง
แผ่ขยายทั่วถึงน่าขื่นขม
แต่ผู้ก่อภาวะกลับชื่นชม
เพราะมันนิยมเรื่องพาลสันดานเลว


หัวข้อ: Re: มลภาวะทางจิตใจ
เริ่มหัวข้อโดย: ดอกกระเจียว ที่ 21 กันยายน 2010, 09:11:PM
คนที่น่าสงสาร

เธอตอบรับยิ้มหวานที่ซ่านซึ้ง
พลางคำนึงเรานี้ช่างมีค่า
แล้วจับจ้องแน่แน่วที่แววตา
เพื่อควานหาความผิดพลาดที่อาจพลั้ง

เธอเห็นความอ่อนน้อมความสงสาร
แต่เธอไม่ต้องการไม่คาดหวัง
ความคับแค้นจากใจเธอไหลหลั่ง
อยากจะคลั่งอยากจะบ้าก่อนลาไกล

เธอไม่มีความหมายในความจริง
เธอไม่ใช่สักสิ่งที่หน้าหลงไหล
เธอไม่มีความหมายอีกแล้วกับใคร
และไม่มีความหมายใดใดกับตัวเธอเอง

เธอฉีกกระดาษสมุดบันทึก
ไม่สามารถนึกถึงความดีที่เคยเบ่ง
ทั้งความดีใดใดที่ใครยำเกรง
เหมือนเรือน้อยลอยเท้งเต้งไร้ทิศทาง

เธอคว้าตุ๊กตามากอดหอม
พร้อมพร้อมระบายใจที่บาดหมาง
เธอเห็นตุ๊กตาเพียงภาพลางลาง
เพราะหยาดน้ำจางจาง..จากตานั้นบดบัง


หัวข้อ: Re: มลภาวะทางจิตใจ
เริ่มหัวข้อโดย: ดอกกระเจียว ที่ 24 กันยายน 2010, 08:47:PM

ถังไม่เต่ง

โอ้อนาถชาตินี้มีชีวิต
ใครลิขิตหนอให้ข้าไร้หวัง
โชคชะตาโซเซรักเพพัง
ไร้กำลังแรงใจให้ก้าวเดิน

อยากวิงวอนต่อฟ้าสุธาพื้น
จงหยิบยื่นรักสู่ข้าอย่าห่างเหิน
จงบันดาลความช้ำอย่าก้ำเกิน
อย่าหมางเมินจากข้าจงปรานี

โธ่ฟ้า..ไร้จิตใจไม่ล่วงรู้
ปล่อยข้าเศร้าหดหู่อยู่อย่างนี้
ความว่างเปล่าแห่งพื้นปฐพี
เหมือนข้าที่ยากไร้ใครเมตตา

ไม่มีแล้วไม่มีใครไม่มีรัก
มาถามทักเพราะใจข้าไร้ค่า
มีเพียงลมหายใจในเวลา
คอยพัดพาทุกข์ตรมขื่นขมใจ


ปล.ไม่รู้จะเขียนอะไร emo_09 emo_09