|
หัวข้อ: ...รักสูญสิ้นภิณฑ์พรากฝากใจนาง... เริ่มหัวข้อโดย: ตะวันฉาย ที่ 15 กันยายน 2010, 04:06:PM ...รักกระแทก แหลกย้ำ ทำให้เจ็บ ให้หนาวเหน็บ ดวงมาลย์ สะท้านไหว อกเจ้าเอย เคยรักซึ้ง ตราตรึงใจ บัดนี้ใย เปลี่ยนแปร ไม่แน่นอน.. ...ใจหนึ่งใจ จะกี่ทน กับหนเจ็บ รักที่เก็บ ด้วยใจ ไม่ถ่ายถอน อนิจา มาหลีกลี้ หนีจากจร บรรจถรณ์ ที่เคยเรียง เหลือเพียงรอย... ...ใจของเรา ไม่เคยแคร์ กับแพ้พ่าย รักมิคลาย หายจากจิต มิคิดถอย เมื่อรักเจ็บ เหน็บร้าว ไร้ก้าวคอย แผลกี่รอย ซอยถี่เข้า เฝ้าฝังใน ...เทพผู้กอปรฤทธีทั้งสี่โลก พึงอวยโศกครอบอกจนมอดไหม้ เอื้อดวงจิตหลอมเหลวด้วยเปลวไฟ เผาผลาญให้มอดสิ้นทั้งจินดา ...จะเกิดดับกี่วัฏฏะวงรอบ จักนบนอบด้วยเล่ห์เสน่หา ยอมให้เหยียบย่ำเล่นเหมือนเช่นมา ในทุกกาละภพที่สบกัน ...อย่าได้คลายอาวรณ์ตอนเคยมี ในทุกที่ทางเที่ยวจะเหลียวหัน จะรอคอยย่ำเหยียบ..อย่างเงียบงัน รอเท้าเรียวคู่นั้น..เหยียบฝัน...หยันใจเทอญ... (http://www.klonthaiclub.com/pic/bar_077.gif) หัวข้อ: Re: ...รักสูญสิ้นภิณฑ์พรากฝากใจนาง... เริ่มหัวข้อโดย: บ้านริมโขง ที่ 15 กันยายน 2010, 07:19:PM ใยสู้ทนคนกระแทกให้แตกยับ ใยถูกจับมารับรองต้องขาดเขิน ใยจึงต้องงอนง้ออ่อนข้อเกิน ใยไม่เมินไม่จากหากระบม หรือว่าชอบรุ่มร้อนกระท้อนทุบ หรือชอบบุบให้เจ็บเหน็บให้ขม หรือยิ่งช้ำเท่าใดใจภิรมย์ หรือว่าผมสู่รู้แต่ผู้เดียว ให้รุ่มร้อนอุราคราใดรู้ ว่าเจ้าอยู่ระกำช้ำแปลบเสียว อยากฉุดเจ้าขึ้นมาในคราเดียว แต่ก็เสียวใจตัว..กลัวเขาเมิน emo_116 |