|
หัวข้อ: เชิงตะกอน ภาค ๑ เริ่มหัวข้อโดย: หนุ่ม นิยมไพร ที่ 21 สิงหาคม 2010, 08:27:PM แสงจันทร์สาดส่องมา พื้นพสุธาเงียบงัน ในขณะฉับพลัน ทุกสิ่งอันตรธาน
สิ่งใดเล่าคงอยู่ คู่ดวงวิญญาณ ณ สถานที่แห่งนั้น เหมือนดั่งฝันร้ายคืบคลาน ที่เชิงตะกอนกลางป่า กลางวันมิพบพาน พอตะวันเลือนลาน ความมืดคืบคลานในทันใด มีผู้ใดเล่า ที่จะเฝ้าหรืออาศัย ยามตะวันหลับใหล มิมีใครเฉียดกราย ยังมีหนุ่มพเนจร เร่ร่อนเดินมาจากแดนไกล หมายหาสิ่งใด ดินแดนไหนมิพบพาน ฉับพลันตะวันลับ เขากลังเร่งเดินต่อ หาสถานที่ใดหนอ พักผ่อนกายา เดินมาถึงเชิงตะกอน ที่หลับนอนเหมือนที่หมาย จัดการกางผ้าใบ น้ำมันไซร้จุดตะเกียง จัดไฟให้ลุกโหม แสงสว่างโรมแรงเป็นเพื่อนใจ บรรยากาศรอบกาย เงียบงันและวังเวง ค้นพบความสงบ จุดจบความครื้นเครง จิตไม่เตลิดเตลง หลีกหนีหายไปไกล ท่ามกลางความสงบ ลมโกรกกรรโชกแรง ดวงไฟสีแดง ปรากฏขึ้นตรงหน้า ณ เชิงตะกอนสยอง หลายศพต้องเผาพบพาน ธุลีผงคลีล้วนผ่าน ตกอยู่ ณ เชิงตะกอน ดวงไฟสีแดงปรากฏ เสียงโหดหวนโหย กลิ่นศพชวนโชย คละคลุ้งทั่วแดน ความสะพรึงบังเกิด จิตเตลิดลอยหาย ลมพัดต้องกาย กลิ่นและเสียงสะอิดสะเอียน หนุ่มพเนจรผู้น่าสงสาร ฉับพลันจิตสลาย ตะลึงพรึงเพริดไป สลบใสลข้างเชิงตะกอน รุ่งสางตะวันมา ลืมตาพบพาน ซากศพก็มิปาน กองสูงเทียมเมฆา ล้วนแต่ผ่านเชิงตะกอน สยดสยองหนักหนา กลางวันยังมา หลอกหลอนสะพรึงกลัว ผ่านไปหลายวัน แต่คนนั้นไม่ลืมเลือน กี่วันกี่เดือน ผ่านกาลเวลา เชิงตะกอนยังคงอยู่ คู่ดินคู่ฟ้า ศพนั้นผ่านมา แล้วก็ผ่านไป ยามตะวันอยู่คู่ฟ้า ผู้คนผ่านมาและผ่านไป พอตะวันหลับใหล มิมีใครเฉียดเดิน วันหนึ่งมีหนุ่มใหญ่ ออกไปหาของป่า ฉับพลันทันตา ตะวันกลับลับเลือน ด้วยความตกใจ ในสิ่งที่เกิด และตะลึงพรึงเพริด เพราะด้านหน้าคือ เชิงตะกอน... หนุ่ม นิยมไพร (เคยเผยแพร่ ในเว็บไซด์ สยามโซน ในหัวข้อ "กองเกวียนคนทุกข์ บรรเลงกวี") |