ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

จันทร์เจ้าเอย เคยสุกใสในใจข้า

วันเวลาพาดวงจันทร์ให้อับแสง

จันทร์คืนนี้กลับหรี่ลง โรยอ่อนแรง

จวนสิ้นแสง คืนเดือนดับให้อับจน

มิอาจยังจันทร์ดวงนี้ที่ใจข้า

เฝ้าเสาะหารอยจันทราทุกแห่งหน

เปลี่ยวและเหงา สุดเศร้าใจมิได้ยล

กลายเป็นคนหลงเงาจันทร์ในวันวาน

เมื่อหวนคิด จิตยังใคร่ใฝ่ตัวเจ้า

ดั่งเพลงเศร้า เคล้าเรไรเพรียกขับขาน

จันทร์ที่เห็นมิได้เป็นเช่นวันวาน

เธอคนนั้น...จันทร์ดวงนี้มิใช่เธอ

ยิ่งคิดถึงคนึงนิจ จิตยิ่งช้ำ

หยาดน้ำค้างต่างน้ำตา ทุกคราเผลอ

เธอที่รัก...ชั่วกาลนี้คงไม่เจอ

เฝ้าพล่ามเพ้อพรรณา ว่ารักจันทร์

คงได้เพียงเก็บรักไว้ในใจข้า

ให้ตรึงตราจนเวลาที่อาสัญ

เกิดชาตินี้ มิได้อยู่คู่ใจจันทร์

ต้องจากกัน กลั้นน้ำตาด้วยอาลัย

นานเท่านานทุกนาทีแห่งชีวิต

จะเฝ้าคิดถึงแต่เธอมิให้หาย

จากวันนี้ จนวันนั้นที่ชีพวาย

จะถวายใต้เงารักดวงจันทร