ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

บุหลันครวญ

นภากาฬรานร้าวข้าเศร้าจิต
ดังชีวิตใกล้หยุดสุดจะฝืน
บุหลันนวลครวญคร่ำข้ากล้ำกลืน
ความขมขื่นคืนนั้นยังฝังใจ

ครวญคนึงถึงคนเคยพร่ำว่า
โชคชะตาน่าฉงนชวนสงสัย
เหตุใดหนาจึงพามาช้าไป
หวังมลายสูญสลายกับสายลม

เสียงเพลงลาบรรเลงในคืนเศร้า
ในอ้อมกอดปวดร้าวเศร้าขื่นขม
วอนพระจันทร์เป็นพยานความระทม
แม้สายลมยังกรีดใจให้ร้าวชา

สุรารินลงจอกดังบอกกล่าว
พอรุ่งเช้าสูรย์ลอยจงรู้ว่า
วันพรุ่งนี้ทุกสิ่งอย่างที่ผ่านมา
ต้องร้างลาลืมเลือนเหมือนลืมกัน

จูบอำลาสุดท้ายใกล้รุ่งสาง
ยังมิจางรสขื่นสะอื้นศัลย์
รอยน้ำตารินไหลในวันวาน
ยังสะท้านทรวงอยู่ไม่รู้คลาย

เสียงเพลงลาเพลงเก่ายังก้องอยู่
เฝ้าแหงนดูฟ้าสีดำยังใจหาย
เมื่อสายลมบูรพาพัดผิวกาย
แสนอาลัยคืนนั้นบุหลันครวญ

ศศิครวญหวนหาพญาโศก
อยู่ในโลกใบกลมระทมหมอง
ละอองทุกข์คลุกเคล้าเข้ามาครอง
กำพร้าน้องสุริยาไม่มาแล

ความสุขจางร้างไร้ไยไกลลับ
ความคิดหับไม่ลงตรงดวงแข
กระต่ายน้อยคอยห่วงเจ้าดวงแด
เฝ้าชะแง้ แลจันทร์บุหลันครวญ  

ได้ยินเสียงบทเพลงในคืนเก่า
ใช่เสียงเจ้าหรือไม่ที่ครวญอยู่
เพลงบุหลันครวญกอดยอดพธู
เจ้ายอดชู้โศกา ณ หนใด

หรือมีเพียงตัวฉันรำพันอยู่
น่าอดสูรำพันอกสั่นไหว
เฝ้าเป็นห่วงโหยหาอยู่ไกลไกล
เขามิได้อาลัยเช่นเจ้าเลย

บุหลันจ๋าบอกข้าหน่อยได้ไหม
ว่าดวงใจเขาคิดถึงหรือเพียงเฉย
หากเขายังโหยหาข้าอย่างเคย
ลมรำเพยบูรพาบอกข้าที