|
หัวข้อ: ...กลิ่นแป้งแห่งความหลัง... เริ่มหัวข้อโดย: ตะวันฉาย ที่ 30 กรกฎาคม 2010, 11:44:AM ...หอมอบอวลชวนถวิลถิ่นความหลัง กลิ่นแป้งยังติดอยู่มิรู้หาย ภาพวันเก่ายังเล่าตามิพาคลาย ที่สลายคือใจเราที่เฝ้ามอง ...โต๊ะเครื่องแป้งตั้งอยู่คู่รูปพี่ น้ำตาปรี่เอ่อหน้ามาสนอง ทุกคืนวันฝันถึงตราตรึงจอง เคยครอบครองทั้งฤทัยในอุรา ...บัดนี้เศร้าหมองหม่นเหมือนคนเซ่อ ได้แต่เก้อเพ้อคอยรอยห่วงหา กรุ่นกลิ่นไอใยแป้งเหมือนแสร้งพา เหย้ายวนมาให้คนึงถึงคนไกล ...ฤา ไปหลงน้ำหอมแทนความหลัง แป้งฝุ่นครั้งที่เคยทาลาไฉน สองมือพี่ไปทาแก้มแต้มหน้าใคร คนอาลัยหลังป๋องแป้งค่ำแลงคอย ...อยากจะลืมกับอดีตที่กรีดบาด ใจแทบขาดเมื่อพี่ลาพาถดถอย ลืมกลิ่นแป้งแห่งเราเป็นเงารอย เหมือนฝุ่นฝอยคอยกลิ่นแป้งเข้าแทงใจ.... หัวข้อ: Re: ...กลิ่นแป้งแห่งความหลัง... เริ่มหัวข้อโดย: กุลมาตา(singlemom99) ที่ 30 กรกฎาคม 2010, 12:04:PM (http://img825.imageshack.us/img825/8020/thaicostume1.jpg) กลิ่นแป้งร่ำ ย้ำใจ ให้ถวิล เคยปรุงกลิ่น กรุ่นหอม ถนอมแก้ม น้ำอบปรุง จากลดา บุปผาแย้ม มาแต่งแต้ม แก้มนวล หอมหวนเย็น เสื้อลูกไม้ ซิ่นสี ลีลาเจ้า ดั่งนงเยาว์ เสาวคนธ์ ยามยลเห็น กุลสตรี ศรีสยาม งามดั่งเพ็ญ งามเนตรเป็น ดารา ท่ามฟ้าเอย (ป้ากุลชอบ "สาวหวานเย็นแบบไทยๆ" ค่ะ..น้องตะวัน) หัวข้อ: Re: ...กลิ่นแป้งแห่งความหลัง... เริ่มหัวข้อโดย: สุดสาย ที่ 30 กรกฎาคม 2010, 12:14:PM หอมอบอวล ชวนถวิล กลิ่นไม่หาย ยังไม่คลาย ความหอมหวน ชวนหลงใหล หายไปจาก ความคิดถึง ที่พึงใจ อยู่ที่ไหน กับใคร ใจบอกที กลิ่นแป้งยัง คงติดอยู่ ด้วยรู้ได้ กลิ่นนี้มา ทีไร เกินใจหนี บอกกับใจ ว่าอย่างไร ทำไงดี มันคิดถึง ทุกนาที พี่หนีไกล ความทรงจำ ยังคงย้ำ ทำให้คิด มองภาพเรา แนบสนิท ติดกรอบใหม่ กลิ่นน้ำหอม ของแป้งฝุ่น ยังกรุ่นใจ ลบอย่างไร ก็ไม่หาย คลายสักที ..nara.. หัวข้อ: Re: ...กลิ่นแป้งแห่งความหลัง... เริ่มหัวข้อโดย: ฉันมันก็แค่นี้ ที่ 25 กันยายน 2010, 01:28:AM ...หอมอบอวลชวนถวิลถิ่นความหลัง กลิ่นแป้งยังติดอยู่มิรู้หาย ภาพวันเก่ายังเล่าตามิพาคลาย ที่สลายคือใจเราที่เฝ้ามอง ...โต๊ะเครื่องแป้งตั้งอยู่คู่รูปพี่ น้ำตาปรี่เอ่อหน้ามาสนอง ทุกคืนวันฝันถึงตราตรึงจอง เคยครอบครองทั้งฤทัยในอุรา ...บัดนี้เศร้าหมองหม่นเหมือนคนเซ่อ ได้แต่เก้อเพ้อคอยรอยห่วงหา กรุ่นกลิ่นไอใยแป้งเหมือนแสร้งพา เหย้ายวนมาให้คนึงถึงคนไกล ...ฤา ไปหลงน้ำหอมแทนความหลัง แป้งฝุ่นครั้งที่เคยทาลาไฉน สองมือพี่ไปทาแก้มแต้มหน้าใคร คนอาลัยหลังป๋องแป้งค่ำแลงคอย ...อยากจะลืมกับอดีตที่กรีดบาด ใจแทบขาดเมื่อพี่ลาพาถดถอย ลืมกลิ่นแป้งแห่งเราเป็นเงารอย เหมือนฝุ่นฝอยคอยกลิ่นแป้งเข้าแทงใจ.... อันอดีต...กรีดบาด...มิรู้หาย เจ็บแทบตาย...เมื่อนึก...เมื่อคิดถึง อันแท้จริง...แผลเจ็บ...ที่รำพึง ตัวเราฉุด...เราดึง...จึงมิจาง ปล่อยมันเถอะ...ปล่อยไป...อย่าได้ยึด มั่นประพฤติ...ยึดถือ...ถนนกลาง เจ็บครั้งแรก...เราอาจ...มิได้สร้าง แต่ถ้าครั้ง...สองสาม...ถามตัวเอง (อย่าถือสานะครับ ผมก็เพียงเด็กอ่านกลอนคนหนึ่งที่อยากแสดงความคิดเห็นและช่วยเหลือ...(อ้างถึง....อยากจะลืมกับอดีตที่กรีดบาด ใจแทบขาดเมื่อพี่ลาพาถดถอย ลืมกลิ่นแป้งแห่งเราเป็นเงารอย เหมือนฝุ่นฝอยคอยกลิ่นแป้งเข้าแทงใจ......)) หัวข้อ: Re: ...กลิ่นแป้งแห่งความหลัง... เริ่มหัวข้อโดย: ตะวันฉาย ที่ 27 กันยายน 2010, 02:18:PM อันอดีต...กรีดบาด...มิรู้หาย เจ็บแทบตาย...เมื่อนึก...เมื่อคิดถึง อันแท้จริง...แผลเจ็บ...ที่รำพึง ตัวเราฉุด...เราดึง...จึงมิจาง ปล่อยมันเถอะ...ปล่อยไป...อย่าได้ยึด มั่นประพฤติ...ยึดถือ...ถนนกลาง เจ็บครั้งแรก...เราอาจ...มิได้สร้าง แต่ถ้าครั้ง...สองสาม...ถามตัวเอง (อย่าถือสานะครับ ผมก็เพียงเด็กอ่านกลอนคนหนึ่งที่อยากแสดงความคิดเห็น และช่วยเหลือ... (อ้างถึง....อยากจะลืมกับอดีตที่กรีดบาด ใจแทบขาดเมื่อพี่ลาพาถดถอย ลืมกลิ่นแป้งแห่งเราเป็นเงารอย เหมือนฝุ่นฝอยคอยกลิ่นแป้งเข้าแทงใจ......)) ...เจ็บมิจางเพราะยังรักปักดวงจิต ใช่ยึดติดกับสิ่งสร้างทางข่มเหง เมื่อความช้ำอำพรางวางบรรเลง ก่อเกิดเพลงแห่งเศร้าเฝ้าน้ำตา ...ในส่วนลึกอาจยื้ดฉุดขุดขึ้นบ้าง หวังใช้ทางกาลบรรเทาเงาห่วงหา กลิ่นความหลังครั้งแป้งหอมหลอมอุรา กลบนำพาอดีตช้ำอย่าย้ำเตือน... ปล...ไม่เป็นไรหรอกคะ ยินดีเสียอีกที่มีคนแสดงความคิดเห็น ขอบคุณสำหรับความหวังดีนะคะ และยินดีที่ได้รู้จักคะ... emo_12 |