พิมพ์หน้านี้ - สุรา เมรัย

ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

บทประพันธ์กลอนและบทกวีเพราะๆ => กลอนธรรมะ+กลอนสอนใจ+กลอนธรรมชาติ+กลอนปรัชญา => ข้อความที่เริ่มโดย: note16026 ที่ 06 กรกฎาคม 2010, 02:04:AM



หัวข้อ: สุรา เมรัย
เริ่มหัวข้อโดย: note16026 ที่ 06 กรกฎาคม 2010, 02:04:AM
นั่งลงริน กลิ่นคละคลุ้ง ปรุงสำเร็จ

กับแกล้มเด็ด รสเผ็ดร้อน ทอนกลิ่นฉุน

น้ำใบเตย เผยรสชาด อ่อนละมุน

ที่ใต้ถุน บ้านริมนา พารื่นรมณ์



นั่งไข้วขา หลับตาพริ้ม เพลิดเพลินจิต

รินไวน์นิด ลงแก้วใส ใส่เหมาะสม

ลิ้มเนื้อสัน พลันคว้าไวน์ มาดอมดม

กลิ่นผสม กลมกล่อมจน ยากทนทาน




กระทะร้อน เนื้อติดมัน ย่างขโมง

ผสมโรง โขลงเพื่อนฝูง ร่วมประสาน

เนื้อเต็มปาก ยากกลืน ฝืนรัปทาน

โซจูหวาน ตบเป้กนึง ซึงถึงใจ




แช่น้ำร้อน ตอนดึกดื่น ชุ่มชื่นตัว

ไฟสลัว กิโมโน พริ้วไสว

ร่วมล้อมวง ตรงกลานบ้าน เบิกบานใจ

สาเกใส อีกหม้อไฟ ในค่ำคืน




อากาศหนาว หิมะขาว ราวทาสี

หนาวทั้งปี ร่างกายนี้ อยากทนฝืน

ขวดว้อดก้า เทหลั่งมา มิหวนคืน

ได้หยิบยื่น คืนความอุ่น แก่ร่างกาย




ในวงเหล้า เหลาสุรา เฮฮานัก

มากทายทัก ประจักคำ พร่ำความหมาย

เหมาไถริน เพิ่มวาจา พาแยบคาย

หลากเรื่องหลาย คล้ายเล่าถึง จิตวิณญาณ



ทั่วโลกา ร่ำสุรา หลากความหมาย

เพื่อผ่อนคลาย อบอุ่นกาย ปลุกกล้าหาญ

บางประเทศ ถกวาจา จิตวิญาณ

มานมนาน กาลเวลา นานาคน



ชายคนหนึ่ง ซึ่งรู้ซึ้ง ถึงสุรา

พิษร้ายหนา ชอนกายมา ทุกแห่งหน

สติพร่าง เริ่มห่างจาก ความเป็นคน

ความสับสน กลับจากหาย คล้ายเบิกบาน



เป็นความจริง สิ่งต่างๆ ร่างมนุษย์

อยากหยุด ฉุดปัญหา หลากขนาน

ความวกวน สุดสับสน คนระราน

ทรมาน นานเนิ่นไป ไร้จุดวาง


ว่าสุรา ได้นำพา อิสระ

ไร้พันทะ สิ่งขรุขระ มิอาจขวาง

เมรัยรา พาสติ ให้เลือนลาง

สิ่งต่างๆ ล้วนปล่อยวาง ทิ้งขว้างไป


แต่สุรา หานำพา ให้ทุกสิ่ง

ในความจริง ทิ้งไว้หลัง ได้ไฉน

คนรอบข้าง อีกหนทาง ยังยาวไกล

หากปล่อยใจ ให้สุรา พาลืมเลือน


เห็นแก่ตัว กลัวความจริง ทิ้งคนอื่น

ให้หยัดยน ฝืนในโลก ที่เชือดเฉือน

ปิดหูตา ให้สุรา พาบิดเบือน

ทิ้งทั้งเพื่อน และครอบครัว กลั้วสุรา





อย่าลิ้มรสสุรา เพื่อหนีปัญหา 


จงลิ้มรสเพราะว่า   ....         อยากจะลิ้มรสเท่านั้น   อย่าให้สิ่งใดมาปนเปื้อน




















หัวข้อ: Re: สุรา เมรัย
เริ่มหัวข้อโดย: ปางสีฝุ่น ที่ 06 กรกฎาคม 2010, 04:15:PM


ขอเมาเหล้า.ไม่เมารักให้อักโข
เพียงสาโท เทจากไห ให้ถวิล
ทีละน้อยทยอยลงบรรจงริน
หมายละเมียดละเลียดลิ้น.จนสิ้นแล..