ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

เธอจ๋า...ทิ้งฉันทำไม
ทรมานมากรู้ไหมคนทางนี้
คิดถึงคนทางนั้นทุก ๆ วันที่มี
หายใจทิ้งทุกนาที...ลำพัง

เธอจ๋า...ฉันเหงารู้รึเปล่า
บ่อย ๆ ที่เรื่องราวแห่งความหวัง
กลับมารุมเร้าเหมือนเอาเรื่องเก่ามาเล่าให้ฟัง
และเมื่อเหงาทุกครั้งทุกเรื่องก็ดังลั่นหัวใจ

เรื่องเก่าเล่าใหม่เรื่อย ๆ
คนฟังก็เหนื่อยปนหวั่นไหว
คนเล่าก็เร่งเร้าเล่าต่อไป
ยิ่งฟังน้ำตายิ่งไหลพร้อม ๆ กัน

คนเล่าคือความเหงา
เล่าเรื่องราวระหว่างเรากับความฝัน
ปล่อยให้เรื่องดำเนินเดินผ่านวานและวัน
คนฟังไม่ใช่ใครทั้งนั้น..ฉันเอง

ฟังไปเล่าไป...ร้องไห้
ปล่อยให้นาทีอันโหดร้ายข่มเหง
คนฟังอ้างว้าง ร้างหวัง วังเวง
คนเล่าก็เฝ้าบรรเลง...เรื่อยไป

เธอจ๋า...มันทรมานมาก
กับการที่เธอลาจาก...รู้ไหม
ไมมีเธอสักคนเหมือนฉันต้องทนอยู่อย่างไม่มีใจ
ปลายฟ้าไกลจากตรงนี้มากไหม ฉันจะตามไป...เพื่อรักเธอ

          ๐๐รักเสมอ๐๐

     ๐บรรจงจูบ รูปถ่าย สายน้ำหยด
 เกินสะกด เก็บกลั้น อั้นไม่ไหว
 น้ำเนตรหล่น บนภาพ ไหลราบไป
 ดั่งหัวใจ ไหลวน บนทางรอ.....
     ๐เคยเคียงคู่ อยู่เรียง เคียงเขนย
 กอดทรามเชย เช้าค่ำ พร่ำรักหนอ
 กระซิบซ่าน หวานใจ ฤทัยคลอ
 หยอกหยิกล้อ ต่อพริ้ม ยิ้มให้กัน....
     ๐ยามน้องหลับ ขยับร่าง ข้างกายพี่
 กลัวคนดี สะดุ้งตื่น ในคืนฝัน
 พี่โอบเจ้า เข้าอก ปกชีวัน
 ให้จอมขวัญ นั้นอุ่น ละมุนใจ....
    ๐ แอบหอมแก้ม แย้มยล ระคนยิ้ม
 ในทรวงปริ่ม หอมปราง ข้างอยู่ใกล้
 ลูบเรือนผม ชมศอ อรทัย
 ด้วยทรวงใน เปี่ยมสุข อยู่ทุกคืน....
     ๐ครั้นกาลพ้น วนเวียน เปลี่ยนแปรผัน
 ก็เหลือเรียง เพียงฝัน ในวันชื่น
 เก็บเอาไว้ ในทรวง ห่วงกล้ำกลืน
 กับความขื่น ขมใจ ในร่องรอย....
     ๐เที่ยวตามหา นวลเจ้า อยู่เช้าค่ำ
 แบกปวดช้ำ ตามทาง อย่างเหงาหงอย
 อยู่แห่งใด ไหนเล่า เจ้าเนื้อกลอย
 พี่นี้คอย ค้นหา ถึงยาใจ.....
     ๐หากวันใด ใจพี่ นี้โหยอ่อน
 หายใจรอน แรมขาด คาดตักสัย
 ขอฝากคำ ร่ำลา ด้วยอาลัย
 ถึงสิ้นใจ ยังถวิล มิสิ้นนาง.....
     ๐จะกอดรูป จูบนาง ไว้กลางอก
 จะป้องปก รูปนั้น มิหันห่าง
 จะจดจำ เพ่งพักตร์ รักน้องนาง
 จะเคียงข้าง เจ้าแน่ แม้วิญญา.....
 
         ***เมฆา...***