ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

           ๏มาจะกล่าวบทไป                                          ถึงท้าวไทรเทพารักษ์ปักษ์พฤกษา

ไทรเดียวอยู่สู่สิงอิงเอกา                                               ไม่มีข้าอารักษ์ประจักษ์องค์

           กลางไพรรีมีต้นไม้ทั้งใหญ่น้อย                         ท่านก็คอยดูแลให้มิใหลหลง

บุปผางามตามแมกไม้พไนพง                                       ล้วนไทรทรงเอ็นดูอยู่ในทรวง

           ป่าดงดิบสิบโยชน์เป็นโภชน์พรรค                    ทั้งไม้หลักไม้เลื้อยล้วนแหนหวง

ทั้งเหล่าสัตว์สรรพชีวีทั้งปวง                                        ดุจดั่งล่วงดวงฤทัยเทพไทรทอง

           อยู่ล่วงเลยเชยตะวันสามหมื่นโบก                    ท่านไทรโศกโยกใจไม่เป็นสอง

ท่านรักษ์น้ำบำรุงป่าทุกท่าครอง                                   ทิพย์สนองท้องป่าพนาไพร

           จนวันหนึ่งซึ่งเข้าชนบนเช้าตรู่                           จิ้งหรีดหมู่กู่ก้องร้องหวั่นไหว

อึ่งอ่างต่างกางโก่งคอต่อเสียงไป                                  ตามวิสัยไพรพงดงชีวี

           มีชายหนุ่มกลุ่มหนึ่งจึ่งจรผ่าน                           เข้าเขตท่านงานปกปักษ์ไทรรักษา

จึงสอดส่องมองดูด้วยเนตรเทวา                                   เหล่าคนข้าเข้ามาผ่านด้วยการใด

           หลายร้อยปีนี้ในป่าไม่น่าเจอ                             คนหมู่เกลอเผลอผ่านท่านสงสัย

แล้ววันนี้มีสามชนปนมาใย                                         เหตุไฉนใคร่ครวญคิดพินิจตรอง

           จึงแปลงกายเป็นสาวตามงามผ่องพิศ                เทพประสิทธิ์ฤทธิ์เทวาน่าผยอง

มาดักเจอสามเกลอกลางทางครรลอง                          นางเฝ้ามองจ้องแล้วเอ่ยเปรยวลี

           อันตัวน้องล่องไพรพรานมานานนัก                 มิประจักษ์พรรคผู้คนยลแต่พี่

ท่านมาด้วยอำนวยการงานใดนี้                                   บอกให้น้องให้รู้ได้ไหมพี่ยา

           ทั้งสามขำซ้ำหัวร่องอคอเข้า                             นี่น้องเค้าเบานิยมเป็นหนักหนา

ใช้ถ้อยคำซ้ำยังแปลกแตกต่างมา                                 ทั้งเสื้อผ้าหน้าผมเหวยเชยแหลกลาญ

           ณ  ยุคนี้ปีสองพันแล้วน้องเอ๋ย                          ใช้คำเชยเอ่ยคำแปลกแหวกขนาน

ใส่เสื้อผ้าอาภรณ์แต่ก่อนกาล                                       ทั้งกันดานกลางป่าน่าวังเวง

           ฟังเช่นนั้นท่านเทวาว่าข้าเซ่อ                            หรือสามเกลอเร่อร่ามาข่มเหง

จึงจรจากบากหน้ามาซ่อนเอง                                       แล้วบรรเลงเพลงคาถาเทวารมณ์

           เป็นโยคีศรีพฤฒาอาจารย์เฒ่า                           แล้วเสกเป่าเอาศิลาเป็นอาศรม

ผู้มาเยือนเรือนเยื้องย่างกลางทางชม                             เห็นอาศรมฤาษีนี่กระไร

           ท่านโยคีวลีเอ่ยเปรยขึ้นว่า                                 อันตัวข้าเป็นพฤฒาอาจารย์ใคร่

อยากรู้ว่าท่านมานั่นเพื่อการใด                                     คลายสงสัยให้ข้าได้ไหมตอบที

           ทั้งสามคนฉงนใจแล้วได้ว่า                               อย่าให้ข้าถ้าท่านเป็นเช่นฤษี

คงหยั่งรู้ดูญาณได้ไขคดี                                               ตัวท่านนี้คงไม่มีฤทธีใด

           คงเป็นพวกฟั่นเฟือนเลือนเลอะน่า                    สติบ้าสมองคิดผิดวิสัย

หรือเป็นโจรทโมนทึ้งซึ้งกลับใจ                                  กลัวความในที่ผิดคิดหนีมา

           แล้วจึ่งจรจรัญผันหันกลับ                                 คุยสดับกับป่านี้มีพฤกษา

คงตัดไปขายได้หลายราคา                                            งั้นวันหน้าพาพรรคพลคนมากัน

           ไทรเทวาได้ยินยลทนโกรธขึ้ง                           แล้วจึงบึ่งเข้าไปในไพรสัณฑ์

ป่ากล้วยข้ามเขตคามครองของท่านพลัน                      ณ ที่นั้นสถิตทางนางตานี

           น้องตานีที่ของพี่มีเภทภัย                                   มนุษย์ใคร่บุกรุกอุกอาจนี้

แล้วพี่จะกระทำได้เยี่ยงไรดี                                         ช่วยแนะชี้พี่หน่อยคอยแนะมา

           แม้นจะสาปมนุษย์สุดทำได้                               เพราะพี่ไทรทำได้เพียงแค่รักษา

ให้ฝนฟ้ามาต้องตามฤดูกาล์                                          แล้วตัวข้าจะทำได้อย่างไรดี

           แม้นจะแปลงเป็นพฤฒาอาจารย์แล้ว                 ก็ไม่แคล้วศรัทธาข้าฤาษี

ทั้งหยามเหยียดไม่ให้เกียรติอิสตรี                                ช่างบัดสีน่าสังเวชเศษเดนคน

           ไม่เห็นคุณป่าไม้ให้ประโยชน์                           ไม่เคยโปรดสงสารสัตว์ที่ขัดสน

ไม่กลัวบาปน่าสาปแช่งสุดอดทน                                 แต่จะดลก็เกินฤทธิ์ประสิทธิ์ทัน

           นางตานีชี้ให้ดูที่โคนต้น                                    ข้าโดนคนโค่นมาน่าเยาะหยัน

เหล่ามนุษย์สุดโง่เง่าน่างงงัน                                         คงมิทันจะรั้งฉุดขุดสันดาน

           มารดานั้นอุปมาคือป่าไม้                                   เป็นที่ได้ให้ต้นน้ำซ้ำอาหาร

สร้างอากาศธาตุสะอาดมิรอนราญ                               หากคนพาลสันดานหยาบฉาบฉวยมัน

           ตัดต้นไม้ให้ชีวีมีความสุข                                 แต่ก่อทุกข์ให้โลกโศกอสัญญ์

ทำลายป่าทำลายถิ่นทำลายมัน                                     ไม่ต่างกันกับการฆ่ามารดาตน

           แม้นไพรรีมีใครไซร้ไม่รู้ถิ่น                             คงจะสิ้นทางกลับชูสู่สถล

หลงไปมาหาหนทางช่างวกวน                                    แต่ใจคนวนวกกว่าไพรรี

           พี่ทำดีที่สุดแล้วไม่แคล้วรอด                            คงต้องวอด วายไร้กิ่งสิงพฤกษี

มนุษย์นั้นมันมากด้วยเครื่องกาลี                                 ที่มันมีเรียกว่าเครื่องจักรกล

           เมื่อไร้ป่าน่าสักวันมันคงรู้                                 เมื่อมันดูไร้ใบพฤกษ์ตึกทุกหน

ยิ่งสูงใหญ่ไซร้แตกต่างกับใจคน                                 ยิ่งอับจนต่ำเรื่อยลงคงไม่วาย

           เมื่อไร้ป่าคงไร้ท่าจะอาศัย                                มองที่ใดไร้ที่อยู่สู่ฉิบหาย

เพราะใจคนมีแต่อยากมากทำลาย                               แต่คงตายเพราะความคิดผิดส่วนตน

           ท้าวท่านไทรได้ฟังยังรู้ได้                               คงไม่ไหวให้มนุษย์ฉุดฉงน

หมดหน้าที่กูแล้วเมื่อแถวชน                                      เศษเดนคนมิใช่หนทางเทวา

           จึงออกจากไทรพรากแม้อยากอยู่                    แต่ก็รู้ใจมนุษย์สุดรักษา

คงหมดเวรหมดกรรมที่นำพา                                     ให้ข้ามารักขาป่าพงไพรฯ
 

   หรือมนุษย์สุดรักษาน่าสงสัย
หรือมนุษย์สุดทำให้เป็นอย่างหวัง
หรือมนุษย์คือก้อนเนื้อแสนน่าชัง
หรือมนุษย์คือเศษซังช่างเกลือเดน

เกิดเป็นคน  บ่นว่ายาก  ลำบากยิ่ง
ต้องเกลือกกลิ้ง  วิ่งวา  ก็หาไม่
จะง่ายยาก  มากสาหัส  วัดที่ใจ
ดำรงไว้  ในศักดิ์ศรี  ที่เป็นคน