|
หัวข้อ: กำพืด ของข้าพเจ้า เริ่มหัวข้อโดย: peerapon ที่ 30 เมษายน 2010, 06:55:PM อดีต ดับ คับแค้น แสนขัดสน
สู้ดิ้นรน อยู่นา ที่อาศัย ปัจจุบัน รันทด หมดทางไป ต้องเริ่มใหม่ เหงื่อเหลือ เผื่อมีทาง อนาคต กำหนด บทไม่ได้ ยังบ้าใบ้ ป้ำเป๋อ เซ่อไม่สร่าง ทายไม่ออก บอกไม่ถูก พันผูกทาง ยังไม่วาง อนาคต กำหนดตน ความต้องการ สังคมอุดมสุข ปลดเปลื้องทุกข์ เพื่อช่วย อำนวยผล ดึงทุกฝ่าย เจรจา ประสาคน สิทธิชน--กิเลสร้าย คลายด้วยธรรม การศึกษา เริ่มอ่าน ที่บ้านนอก ความควายออก แค่หางอึ่ง ไม่ถึงล้ำ จบทางโลก ออกได้ แค่ใช้กรรม จบนักธรรม ชั้นตรี อิมินา... มองตัวเอง มีประโยชน์ โกรธเป็นบ้าง พูดโผงผาง ตรงประเด็น ไม่เว้นหน้า เขียนอ่านได้ บางคำ ตามตำรา แต่โหยหา ความจริง สิ่งสอนตัว บทเรียนจากชีวิต ที่คิดหนัก ต้องรู้จัก เจียมตน เงาพ้นหัว ทุกข์ต้องทน เป็น อีแอบ นอนแนบครัว กลัวหมองมัว เหมือนเก่า ที่เขาทำ บทปลุกใจ สร้างตน เพื่อผลเลิศ เมื่อได้เกิด สร้างดี มีสุขล้ำ มิย่อท้อ วาสนา ชะตานำ หาหยุดย้ำ กับที่ มีธรรมครอง เหตุเขียนกลอน ย้อนเห็น กลอนเด่นเพื่อน คอยย้ำเตือน จดจำ นำสนอง จึงต้องหัด จัดสรร เร่งกลั่นกรอง เป็นทำนอง บ้านนอก หลังคอกควาย เกียรติยศ ที่รับ อัปยศ ยืนหลังขด นั่งแข็ง สู่แหล่งหมาย ทำนากิน ใช้หนี้ เมื่อปีกลาย สนตะพาย ตัวตน บนเนินดิน ขอบคุณ ขอโทษ เพื่อให้ท่านเห็น วงจรชีวิตหนึ่ง ท่านละคิดอย่างไร หัวข้อ: Re: กำพืด ของข้าพเจ้า เริ่มหัวข้อโดย: attaset ที่ 30 เมษายน 2010, 08:21:PM อดีตกาลผ่านไปหลายที่อยู่
ดิ้นรนสู้ทุกถิ่นที่อาศัย ปัจจุบันเหมือนก่อนยังร่อนไป ค่ำถึงไหนถึงนั่นฉันก็นอน อนาคตสัมพันธ์กับวันนี้ คงไม่มีวาสนาเช่นคราก่อน ความต้องการอยู่ที่สีทันดร จะบินร่อนไปทั่วไม่กลัวใคร การศึกษาสุดท้ายเป็นนายช่าง งานเสริมสร้างเงินตราพอหาได้ มองตัวเองก็ดีมีหลักชัย สงบใจได้บ้างเป็นอย่างดี บทเรียนจากชีวิตไม่คิดมาก จะลำบากยากไร้ก็ไม่หนี บทปลุกใจอยู่ให้ใจพอดี แล้วให้มีพุทโธก็โก้พอ เหตุเขียนกลอนเพื่อถอนสันดอนจิต และถ่ายทอดความคิดให้ติดต่อ เกียรติยศไม่หามาค้ำคอ สิ่งที่ขอแค่พบสงบใจ หัวข้อ: Re: กำพืด ของข้าพเจ้า เริ่มหัวข้อโดย: สุภาพบุรุษทรชน ที่ 30 เมษายน 2010, 08:49:PM เหตุเขียนกลอน ย้อนเห็น กลอนเด่นเพือน คอยย้ำเตือน จดจำ นำสนอง จึงต้องหัด จัดสรร เร่งกลั่นกรอง เป็นทำนอง บ้านนอก หลังคอกควาย เกียรติยศ ที่รับ อัปยศ ยืนหลังขด นั่งแข็ง สู่แหล่งหมาย ทำนากิน ใช้หนี้ เมื่อปีกลาย สนตะพาย ตัวตน บนเนินดิน...(peerapon) ขอบคุณ ขอโทษ เพื่อให้ท่านเห็น วงจรชีวิตหนึ่ง ท่านละคิดอย่างไร ๐ อันชีวิต..อนิจจัง..หวังใดแน่ ไม่เที่ยงแท้..แปรไป..ได้ทั้งสิ้น จะสุข.ทุกข์..รุกเร้า..หากเข้าจินต์ เพียงตั้งหน้า..หากิน..ตราบสิ้นใจ ๐ ทุกชีวิน..ดิ้นอย่าง..หาทางออก จะบ้านนอก..คอกนา..ก็ฟ้าใส ทีสุขมี..ทีเศร้า..คละเคล้าไป ไม่มีใคร..หนีพ้น..บนรอยกรรม... (victoriasecret ) (..ปลงเสียเถอะ..แม่จำเนียร..เชื่อหัวไอ้เรืองเถอะ.. จากหนังสือจดหมายจากเมืองไทย โดยวาณิช จรุงกิจอนันต์) ความซ้ำซาก ยากจน ให้ทนดิ้น ด้วยต่างถิ่น ชีวิต คิดถลำ ต่างฐานนะ ปริญญา ชะตากรรม ได้จดจำ ทุกคำ ที่พร่ำมา ไอ้บ้านนอก คอกนา หน้าตาถึก เหมือนควายศึก หมึกดำ คำสรรหา ใช้กำลัง หลังแบก แลกเงินตรา สิ้นศรัทธา คุณค่า คำว่าคน เหงื่อกำซาบ อาบตัว อยู่ทั่วร้าง คีอเหงื่อสร้าง ความหวัง ที่ยังล้น หลายชีวิต ต้องฝาก จากปากตน เสียงทุกข์ทน ข้างหลัง ที่ดังมา ขอปลดเปลื้อง หนี้สิน ที่ดินก่อน หาทุนรอน ต้อนรับ กลับไปหา ไม่เคยลืม เลือนดิน ถิ่นชาวนา ขอลุกสู้ อีกสักครา จะมาเยือน... (สุภาพบุรุษชาวนา) ...(ข้ามันลูกทุ่ง...ข้านอนมุ้งสี่สาย........) |