|
หัวข้อ: ใต้ฟ้า ผืนเดียวกัน เริ่มหัวข้อโดย: สุวรรณ ที่ 21 เมษายน 2010, 11:23:AM สายลมเอื้ออาทรก่อนฟ้าสาง
ดาวเด่นดวงร่วงรางสว่างไสว พระจันทร์เสี้ยวเรียวโค้งโยงฟ้าไกล ให้อำไพใต้ฟ้าผืนเดียวกัน เธอ-ฉัน ต่างมีฝันในวันก่อน ดำเนินจรตามศรมารังสรรค์ ให้ชีวิตนิมิตได้ หมายชีวัน สู่ความฝันที่ตั้งของต่างคน ใจรู้ร้อนรู้หนาวคราวออกศึก ในสำเหนียกเพรียกนึกระลึกผล มุ่งสัมฤทธิ์ของสิทธิ์ความเป็นคน ที่ผองชนควรค่าน่าเคารพ หัวข้อ: Re: ใต้ฟ้า ผืนเดียวกัน เริ่มหัวข้อโดย: 1000star ที่ 21 เมษายน 2010, 06:05:PM ใต้ท้องฟ้า สีคราม ยามย่ำรุ่ง แดดทอรุ้ง เลื่อมลาย ไล่แสงสี ตะวันจ้า กระจ่าง กลางเมฆี แล้วเลื่อนหลบ ลดลี้ ในยามเย็น ความมืดมน อนธการ ค่อยปรากฏ บุหลันลอย แทนทด ให้ทอดเห็น ดารดาษ ดวงดาว ประดับเพ็ญ ประหนึ่งเช่น สวรรค์ ปั้นแต่งมา หนึ่งตะวัน หนึ่งจันทร์ หรือพันดาว มองทุกคราว ทุกครั้ง คิดมองหา ก็ตะวัน ดวงเดิม เสริมจันทรา อีกมวลหมู่ ดารา ระยับพราย ไม่เห็นมี สิ่งไหน ที่ผันเปลี่ยน อาจมีบ้าง หมุนเวียน วนลับหาย เมื่อมีพบ เพื่อพราก ห่างจากกาย แต่สุดท้าย ก็ใต้ฟ้า ผืนเดียวกัน -*-*-*-*-*-*-*-*-*-*- หัวข้อ: Re: ใต้ฟ้า ผืนเดียวกัน เริ่มหัวข้อโดย: สุวรรณ ที่ 25 เมษายน 2010, 12:12:AM เราต่างคน ต่างที่ ฤา..ต่างถิ่น
ด้นถวิลบินมาหาความฝัน ก้าวล้มลุกคลุกคลานผ่านคืนวัน ก็ทนกลั้นบากฝันย่างก้าวเดิน มีตะวันจันทรามาเป็นเพื่อน ดวงดาวเกลื่อนเหมือนเย้าในหาวเหิน เมฆวายุกู่เสียงสำเนียงเพลิน ดั่งคอยเอิ้นเกริ่นคำย้ำเตือนเรา ให้ลองก้มมองดินในถิ่นฐาน ฤามองฟ้าโอฬารเหนือเรือนเหย้า เพื่อค้นหาสมดุลย์มาหนุนเนา ลดชีวิตร้อนเร่า บรรเทาลง ละสิ่งเกิน เมินผิด วางจิตว่าง เดินหนีห่างอบาย คลายความหลง ใจดำเนินเดินต่อพอปลดปลง วางเฉยลงคงสุข ทุกข์ร้างโรย แม้อยู่ใต้ฟ้าก็ไร้ฝ้าหม่น สว่างใสในมน ไม่ระโหย พาชีวีชุ่มชื่นคืนฝนโปรย แม้นดาวโรยโบยลาอย่าอาลัย เถิดมองฟ้าราตรีของคืนนี้ แสงรุจีเรืองรองพอผ่องใส ส่องลงห้วงดวงมานฉายฉานใจ สะท้อนให้ทุกชีวิตได้คิดวาง |