ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

ทรมาน..ด้วยม่านฟ้ามาอำพราง
ดั่งกั้นนางให้ห่างเหินเกินเอื้อมสอย
ฝากรำพึง..ถึงสาว กับดาวลอย
ว่าพี่คอย..วันเคียงครองแห่งสองเรา

ยังโชยชื่น..ทุกคืนค่ำ ฟุ้งกำจาย
อันมาลีที่พี่ชายลูบกายเจ้า
เปรียบประหนึ่งซึ่งพยานการคลอเคล้า
กรุ่นกายเจ้า แฝงเข้าไว้ในมาลี

ท่ามเวลานาทีที่ผันผ่าน
กลิ่นอ่อนหวานผูกพันชายเกินหน่ายหนี
พอให้ชื่นเสน่หาเมื่อราตรี
เชยกลิ่นนี้ มิสิ้นจาง มิร้างรา

อีกสไบผืนนี้ พี่กอดไว้
หอมละไม ซึ่งกรุ่นกาย แฝงในผ้า
ก่อภาพฝันอันแสนงาม..ยามปิดตา
เหมือนน้องมาอยู่ชิดใกล้ในค่ำคืน

อบอุ่นนัก..ในตักน้องที่รองรับ
กี่กาลกัป ขอหลับอยู่มิรู้ตื่น
เพื่อเคียงกายได้ดั่งหวังอันยั่งยืน
มิขอฟื้น ตื่นมาช้ำโดยลำพัง

รุ่งทิวาคราใดยังใจร้าว
ความว่างเปล่า ยังเผยตนดุจหนหลัง
ทั้งความเหงาเศร้าโศกามาประดัง
กี่คราวครั้ง ยังโดดเดี่ยวอยู่เดียวดาย

ทรมาน..ด้วยม่านฟ้ามาอำพราง
ดั่งกั้นนางไว้ห่างไกลให้ใจหาย
ขอวอนฟ้า โปรดพานางมาข้างกาย
ด้วยอกชาย ใกล้แหลกรานจากการรอ